IES Castelao

     Boas Festas!

     Desde a biblioteca deixamos estas suxestións de lectura para primeiro e segundo da ESO.

[Clica aquí para descargar as suxestións en pdf]

Álbum: Curso 2019/2020 -> Lecturas Nadal 2019

Dende a Biblioteca desexámosvos Bo Nadal e Felices Lecturas

     Neste mes de novembro celébrase o Mes da Ciencia nas Bibliotecas, e concretamente nestes días lévase a cabo a Semana da Ciencia. Con tal motivo pódese ver no vestíbulo unha pequena mostra de libros, ilustracións e obxectos relacionados coa física, a química, a bioloxía...

     Aproveitando que hoxe toca Hora de Ler, ofrecémosvos o inicio dun libriño ben xeitoso que fala  dunha rapaza -única muller entre sete irmáns- que, en contra do que era usual no seu tempo, amosa máis interese polas investigacións científicas do avó, a quen acompaña nas saídas de campo, que pola educación musical e doméstica que pretenden inculcarlle. Velaí vai o comezo da novela La evolución de Calpurnia Tate, en castelán.

     Se vos gusta, existe tradución ao galego, e tamén unha segunda entrega que se titula O curioso mundo de Calpurnia Tate.

Eu gardei no meu armario

Xunto ós revidos abrigos

E pantalóns, un mostrario

De días martes en Vigo.

LUNS, 22

Que mala sorte a dalgúns!

Saír da casa en pixama

Non concede boa fama.

Isto sucédelle ós luns.

Debería o calendario

Desarquivar ese día

Que nos dá melancolía,

Que é a costa dun calvario.

Penso dun xeito contrario:

Na roseira das xornadas,

Para encher de tempo a nada,

Todo día é necesario.

É cuestión filosofal:

O luns non fai ben nin mal.

[Ramiro Fonte, Xardín do pasatempo, 2008]

     Para o poeta a perla é unha bágoa do mar; para os orientais, é unha pinga de orballo solidificada; para as damas é unha xoia de forma oblonga, dun brillo hialino e dunha materia nacarada que levan no dedo, no pescozo ou na orella; para o químico é unha mestura de fosfato e de carbonato de cal cun pouco de xelatina; e, finalmente, para o naturalista, é unha simple secreción doente do órgano que produce a nácara en certos bivalvos.

[Segunda parte, capítulo II: “Unha nova proposta do capitán Nemo”]

                                          Os bacallaus
    O 15 de maio estabamos no extremo meridional do banco de Terranova. Este banco é o produto dos aluvións mariños, un conxunto considerable de detritos orgánicos traídos ben do ecuador, pola corrente do Golfo, ou ben do Polo boreal, pola contracorrente de auga fría que segue a costa americana. Alí, amoreábanse tamén as rochas erráticas carrexadas polo desxeo.
    Entre os peixes aos que o Nautilus asustou ao seu paso, citarei a especie do bacallau, que sorprendín nas súas augas predilectas, naquel inesgotable banco de Terranova.   

          O mar é todo! Cobre as sete décimas partes do globo terrestre. O seu aire é puro e san. É o inmenso deserto no que o home nunca está só, xa que sente a vida por todas partes. O mar non é máis que o vehículo dunha existencia sobrenatural e prodixiosa, non é máis que movemento e amor; é o infinito vivo, como dixo un dos seus poetas. 

          E, en efecto, señor profesor, a natureza maniféstase nel cos seus tres reinos: mineral, vexetal e animal. Este último está amplamente representado polos catro grupos de zoófitos, por tres clases de articulados, por cinco clases de moluscos, por tres clases de vertebrados, os mamíferos, os réptiles e esas innumerables lexións de peixes, orde infinita de animais que conta con máis de trece mil especies das que tan só unha décima parte pertence á auga doce.

          O mar é a vasta reserva da natureza. Polo mar comezou o mundo, e quen sabe se non rematará nel! Nel está a suprema tranquilidade. O mar non pertence aos déspotas. Na súa superficie aínda poden exercer dereitos inicuos, loitar, devorarse e transportar todos os horrores terrestres. Mais  a trinta pés de profundidade, o seu poder cesa, a súa influencia apágase, o seu poder desaparece. Ah! Señor, viva, viva no seo dos mares! Só neles está a independencia! Aí non recoñezo donos! Aí son libre!

         

  
                                         [Jules VERNE, Vinte mil leguas baixo dos mares, 1ª parte, capítulo X, “O señor das augas”]

Capítulo III. Como desexe o señor   
    Tres segundos antes da chegada da carta de J. B. Hobson, pensaba en perseguir o alicorno mariño tanto como tentar o paso do Noroeste. Tres segundos despois de ler a carta do honorable secretario da Mariña, comprendía por fin que a miña verdadeira vocación, o único obxectivo da miña vida, era cazar ese monstro descougante e librar o mundo del.
    Sen embargo, volvía dunha penosa viaxe, canso e ávido de repouso. Só desexaba ver de novo o meu país, os meus amigos e o meu pequeno aloxamento do Xardín das Plantas, as miñas queridas e preciosas coleccións. Mais nada puido reterme.

Capítulo II. Os pros e os contras
    Na época en que se produciron estes acontecementos, eu regresaba dunha expedición científica nos Estados Unidos. Na miña calidade de profesor suplente do Museo de Historia Natural de París, o goberno francés incluírame nesa expedición. Despois de pasar seis meses en Nebraska, cheguei a Nova York cara a finais de marzo cargado de preciosas coleccións. A miña saída para Francia estaba fixada para os primeiros días de maio. Mentres agardaba, ocupábame en clasificar as miñas riquezas mineralóxicas, botánicas e zoolóxicas, cando sucedeu o incidente do Scotia.