Animación á lectura
Orella Pendella , unha páxina a ter en conta
Pedro Miñol tiña unha col
Pedro Miñol tiña unha col.
Veu a cabra e comeu a col.
Veu o pau e pegoulle á cabra.
Veu o lume e queimou o pau.
Veu a auga e apagou o lume.
Veu a vaca e bebeu a auga.
Veu a corda e atou a vaca.
Veu o rato e rilou a corda.
Veu o gato e comeu o rato.
Veu o can e comeu o gato.
Agencia de Lectura
Teo crea una agencia de lectura para recibir fondos para la futura mediateca de Cacheiras.
CELEBRACIÓN DAS LETRAS GALEGAS
Dende o Equipo de Normalización queremos poñernos en contacto con tod@s vós nesta etapa de confinamento para desexarvos que a boa saúde sexa a gran protagonista e animarvos a seguir así coidándovos para prepararse a volver á normalidade que tanto desexamos.
Xa sabedes que neste mes sempre festexabamos o Día das Letras Galegas recordando a figura dun escritor galego, este ano adícase a Ricardo Carballo Calero.
Se miramos un pouco a súa biografía e a súa obra sacamos como conclusión que a lingua galega ademáis de falala, lela, escribila e pensala tamén a soñaba.
Eses soños caracterizábanse pola ilusión de que a cultura galega se espallase por todo o mundo, iso explica a súa admiración pola lingua e cultura portuguesa.
Unha das súas obras que seguro vos gusta é "As pitas baixo a choiva", no seu relato recorda un feito que pasou cando era neno: Un día de choiva, as pitas mollábanse polo que decidiu cobixalas no galiñeiro, como non foi capaz precisou a axuda dos seus familiares e tod@s acabaron mollados como pitiños.Pode ser interesante esta actividade interactiva: https://primaveradasletras.gal/as-pitas-baixo-a-chuvia/
Os que queirades podedes recrear esta historia con debuxos, viñetas ou calquera idea que se vos ocurra e así seguir soñando igual que o facía Ricardo Carballo Calero.
Feliz viaxe a tod@s neste soño.
* Se alguén se anima a compartir os seus soños a dirección é a seguinte: bibliotecacradeteo@gmail.com
spDía Internacional do Libro Infantil e Xuvenil.
EU SON O MUNDO
Eu son o mundo, e o mundo son eu,
porque a través dos meus libros
podo ser o que queira.
Palabras e debuxos, prosa e verso
trasládanme a lugares que estan
lonxe e preto ao mesmo tempo.
Na terra dos sultáns e do ouro, mil
historias que falan de alfombras
voadoras, xenios de lámpadas
marabillosas, sacaúntos e simbades,
cóntanlle os seus segredos a
Sherezade.
Con cada palabra de cada páxina ,
vaixo no espazo e no tempo. E
coas ás da fantasía, o meu espíritu
cruza o mar e a terra. Canto máis
leo, máis comprendo que co meu
libro estarei sempre na mellor das
compañias.
Hani D. Ei_Masri.
En Tempos de .....
| Nos Tempos de María Castaña | ||||||
| Un día, estando na Abilleira a familia toda, a avó e maila netiña foron dar un paseo. Era xa a tardiña, pero aínda ía calor, polo que de alí a un pedazo, sentaron os dous á sombra dun gran castiñeiro. | ||||||
|
Era este un castiñeiro moi fermoso, verde, de follas grandes que só deixaba pasar unhas pequenas raiolas de sol.
O avó dixo que aquel castiñeiro levaba alí desde que a familia fora vivir para aquelas terras, por aló polos tempos de Maricastaña. - Avó,… ¿por qué dis que foi nos tempos de Maricastaña? ¿Qué queres dicir? ¿Cando foi iso? - Hai moito, moito tempo, Sabeliña. - Pero ¿quen era esa señora? ¿quen esa Maricastaña?¿por qué falas dela?. - Mira, Sabeliña, Maricastaña foi unha muller que existiu de verdade, e que viviu hai mais de seiscentos anos nun sitio da Provincia de Lugo, alá por Terras de Lemos. As palabras non foron escoitadas e entón Maricastaña encheu o mandil de pedras na Praza Maior de Lugo e berrou: ¡A eles que son poucos!. As pedras caían coma un trebón nas cabezas dos recadadores de impostos. Os compañeiros de Maricastaña non o pensaron dúas veces e tamén agarraron pedras e coios contra os cobradores que non tiveron máis remedio que escapar ás carreiras cara á Catedral. Pero alí mesmo foron apedreados. Un deles quedou ferido de morte. O suceso correuse entre as xentes como a pólvora. Todos falaban da revolta de Maricastaña e os seus compañeiros. Pero a cousa non quedou así, porque diante dun delicto coma aquel, no que tomaron a xustiza pola man, tivo que se presenta-la Xustiza e detivéronos. Maricastaña chegou a ser condenada a morte, da que librou gracias ó favor do Rei e a pagar unha forte multa. Así puido seguir con vida e volver ás Terras de Lemos. O que ninguén puido evitar foi que, desde aquelas, a xente empregara esa expresión que eu che dixen: … foi nos tempos de Maricastaña… para indicar que aquilo foi xa hai moito tempo.
Mero. Elaboración da lenda. |
||||||
 |
||||||
