Skip to Content

O libroferido Antón Fraguas

No día do Libro lembramos a intensa relación que o autor do Día das Letras deste 2019 tivo cos libros, eles foron o seu “vicio” ata días antes de morrer.
Unha relación que comeza cando  o alumno Antón Fraguas “o da aldea” en Pontevedra merca por primeira vez un libro.
E continúa cando nace o Instituto Padre Sarmiento e é chamado para axudar a catalogar os libros que a Universidade devolvía procedentes dos fondos do extinguido Seminario de Estudos Galegos:
“... a min nomeáronme en seguida para coidar dos libros. Os libros estaban na universidade. Foron todos para a Rúa Nova [a casa da Balconada]... E alí, de noite, eu fun catalogando todo o que había...”fraguas
Os libros foron os fillos que non tivo e Teresa, a súa cónxuxe, “máis dunha vez disimulou que eu comprase algún libro para a nosa biblioteca, sabedora da ilusión que me facía algún volume detrás do que levaba moito tempo cobizoso, e iso aínda que os cartos fixesen falta para cuestións máis importantes, como o propio sustento diario. A nosa biblioteca é o legado que lles deixamos aos que veñan detrás, e  aínda que non tivemos fillos, cada un dos libros que fomos atesourando foi unha pequena criatura que nos acompañou silandeira ao longo das nosas vidas”
É obvio que a pertenza que máis valoraba era a súa biblioteca. Ao longo da súa longa vida atesourou libros dende aquel primeiro que mercara cando era  alumno do instituto de Pontevedra. Antón Fraguas invertía todos os cartos que aforraba na súa paixón bibliófila. Froito desa paixón é unha biblioteca, a súa, na que latexa a terra e a cultura propia, integrada por 12.937 libros e folletos e 399 cabeceiras de publicacións periódicas.  Cando o 17 de decembro de 1994 a entrega como doazón ao Museo do Pobo Galego escribiu: “No día que deixamos o noso “tesouro”, a sinxela biblioteca co pensamento na nosa terra e na nosa cultura”.
E Fraguas seguiu mercando libros ata días antes do seu pasamento.
Na súa casa os libros repartíanse por todas as estancias ocupando dende o chan ata o teito, sen deixar ocos libres. Don Antonio, para optimizar o espazo, xuntaba os lotes de libros ou folletos de similar tamaño, facía un atado cun cordel e os poñía nas baldas, quedando a metade no andel e a outra metade suspendida no aire.
E esa biblioteca é hoxe patrimonio de todos. Grazas, San Fraguas! (como de xeito cariñoso o chamaban os seus alumnos)

23 libros para o 23 (Día do Libro)

Preme nos números e descubrirás...

Photocall Día do Libro.

Que son os libros?

(23 Pseudogreguerías para o Día do Libro)

Os libros son:

alfombras que tapan a ignorancia,
armas cargadas de futuro,
andeis que sosteñen o coñecemento,
atrís que soportan a sabenza,
bañeiras nas que nos mergullamos para enchouparnos de coñecemento,libros
bulsos que acubillan tesouros,
cabezais que vixían os nosos sonos/soños,
cadeiras nas que descansan os saberes,
cafés cos que fartamos a sede de coñecemento,
canchas para a práctica da lectura,
casa que nos protexe da intemperie do descoñecemento,
colares que nos arrodean de saberes,
devezos de eternidade,
fundas que protexen as palabras,
gabetas que agochan segredos,
gasolineiras onde enchemos a mente de  saberes,
lámpadas que iluminan o noso espírito,
mesas de traballo dos lectores,
perchas das que colgan os coñecementos,
reloxos que poñen en hora o noso intelecto,
simulacros da vida mesma,
vasoiras que barren a ignorancia,
xanelas abertas ao coñecemento...

 

23 DE ABRIL: día do libro...Emocionándonos!

 


Abril 2019

Primavera

Abril, sin tu asistencia clara,
fuera invierno de caídos esplendores;
mas aunque abril no te abra a ti sus flores,
tú siempre exaltarás la primavera.j r jiménez

Eres la primavera verdadera;
rosa de los caminos interiores,
brisa de los secretos corredores,
lumbre de la recóndita ladera.

¡Qué paz, cuando en la tarde misteriosa,
abrazados los dos, sea tu risa
el surtidor de nuestra sola fuente!

Mi corazón recojerá tu rosa,
sobre mis ojos se echará tu brisa,
tu luz se dormirá sobre mi frente...

Juan Ramón Jiménez (1881-1958)

https://www.poeticous.com/juan-ramon-jimenez/abril-sin-tu-asistencia-clara-fuera

 

Abril 2019

Ninguén lembra
de
Vanesa Santiago

 vanesa santiago    Daia Dalúa cruza Europa nun tren que a levará cara a un destino frío onde coñecerá a calor dos amigos. Con eles, deberá descubrir que se agocha tras o po centenario dun libro laretas que lles pide axuda para salvar á Degon Aerinaira. Mais, quen é a Degon Aerinaira? Poden fiarse da mensaxe dun libro que se dedica a posuír, a dicir de Daia, a incautas alumnas de primeiro como Fiona, a súa irmá? Foi casualidade que aquel vello libro caese nas súas mans? Mais Daia non cre nas casualidades. Se ti tampouco cres nelas, mergúllate nesta historia que ninguén lembra para coñecer a resposta. Ao cabo, non é casualidade que esteas a ler este anticipo... Us kroguinin, Degon Aerinaira? Onde estás?... (da presentación editorial)
      
   (...) Aquel terceiro curso resultaba mortal, esgotador e pesado. Traballos e máis traballos, exames e máis exames. Daia e kailey pasaban o día na biblioteca. A primeira miraba desalentada cara ao alto do andel onde se achaba o  libro de botánica que precisaba. “Por que non mediría dúas cabezas máis? Ou talvez, a Kinesofiliaportada axudaría...” Daia comentoulle o seu inconveniente a Kailey, que sorriu ante aquel problema trivial, e concentrouse un intre mentres un libro apertado entre aquelas ducias de tomos poeirentos desaparecía para aparecer na mesa onde as dúas estudantes tiñan montada a súa papelaría particular. Daia palmeou leda a Kailey, que a ignorou para volverse ao  Manual do perfecto Kinesófilo, e tomou aquel libro entre as mans. Mais non era o  libro de botánica que imaxinaba, senón un libro equivocado. Un libro moi estraño e moi vello, a xulgar polos pergameos que o compuñan. Que facía un códice tan antigo entre os libros de acceso xeral da biblioteca? Daia esqueceu que buscaba un texto sobre botánica do Antigo Exipto (temas que a achegaban aos seus tíos de Alexandría) cando descubriu que a introdución dese volume aparecía, cal Pedra de Rosetta, en diversas linguas e alfabetos. Dúas coñecíaas: latín e un méigaro arcaico e incipiente, escritos cunha caligrafía que podería ser uncial, unha escritura que se dera a finais da Idade Antiga. Logo, eses pergameos  eran realmente vellos! Alegrouse de ter os coñecementos na materia frescos grazas a súa paixón pola botánica, que a levaba a ter que descifrar mesmo reproducións de remedios naturais descritos nas taboíñas de barro sumerias e babilónicas. Descontando as partes escritas nun mérito máis actual, a terceira lingua, empregada ao parecer no resto daquel códice, nin sequera empregaba o alfabeto latino. Dirixiu a súa atención ao limiar, escrito en méigaro, dado que o latín, con todo, o tiña algo enferruxado.
    “Nos días das insignes áerin, raíñas e princesas que serán esquecidas co paso dos séculos, a calor, a forza e a sabedoría medraban alí onde...

Neste enlace podes visitar a bitácora da autora: http://ninguenlembra.blogspot.com/

E aquí tes o booktrailer da novela:

2 de abril: Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil

Os libros fannos acougar

     Vou con présa!, Non teño tempo ningún!, Aburiño!... Expresións coma estas poden escoitarse quizais acotío, non só en Lituania -no centro mesmo de Europa-, senón en moitas partes do mundo. E a miúdo escóitase dicir tamén que vivimos na idade da abundancia da información, da présa e da precipitación.

 Kestutis Kasparavicius    Non obstante, colles un libro entre as mans e, inmediatamente sentes que algo muda. Parece que os libros teñen unha cualidade marabillosa: axúdannos a acougar. Tan pronto como abres un libro, mergúllaste nas súas tranquilas profundidades e sabes que nel as cousas non pasarán a tanta velocidade que non che permita apreciar nada. Comezas a entender que non paga a pena lanzarse a facer tarefas de dubidosa urxencia. Nun libro todo acontece paseniñamente, en orde e segundo unha secuencia. Quizais porque as súas páxinas están numeradas, quizais porque as súas follas roxen amodo a medida que as vas pasando. Nos libros, os acontecementos do pasado atópanse cos que aínda están por chegar.cartel 19

     O universo dos libros é moi extenso; e nel poden mesturarse a realidade coa imaxinación e a fantasía. Ás veces non sabes moi ben onde -se nun libro ou na vida- percibiches de que xeito tan fermoso caen as pingas do tellado nevado cando se derreten, ou de que forma tan bonita cobre a carriza o valado da veciña. Foi nun libro ou na realidade onde comprobaches que as amoras non só son bonitas senón tamén amargas? Aconteceu nun libro ou na realidade cando estabas estomballado sobre a herba seca no verán, e despois sentado coas pernas cruzadas, vendo como as nubes avanzan polo ceo adiante?

     Os libros axúdannos a vivir amodo, apréndennos a observar e convídannos a buscar acomodo e sentar durante un longo anaco. A miúdo lemos sentados, co libro sobre a mesa ou entre as mans, non si?

     E non comprobastes o milagre de que cando estás a ler un libro, o libro tamén te le?  Si, si, os libros tamén saben ler. Lenvos a fronte, as cellas, as comisuras da boca que soben e baixan, pero primeiro e por riba de todo, os libros len os ollos. E mirándote aos ollos, eles ven... vaites, xa sabedes o que ven!

     Estou seguro de que os libros nunca están aburridos se están entre as túas mans. Unha persoa que goce lendo -sexa pequena ou adulta- é moito máis interesante que unha persoa á que non lle preocupen os libros, que sempre estea bulindo a contrarreloxo, que non teña tempo para sentar, que non teña tempo para fixarse en nada do seu arredor.

     No Día Internacional do Libro Infantil, este é o meu desexo para todas nós: Que non falten libros interesantes para os lectores e lectores interesantes para os libros!

Mensaxe e ilustración do lituano Kęstutis Kasparavičius

Día Mundial do Teatro 2019

O director cubano Carlos Celdrán é o autor da mensaxe deste Día Internacional do Teatro:

    Antes do meu espertar no teatro, os meus mestres xa estaban alí. Construíran as súas casas e as súas poéticas sobre os restos das súas propias vidas. Moitos deles non son coñecidos ou apenas se lles lembra: traballaron desde o silencio, desde a humildade dos seus salóns de ensaio e das súas salas cheas de espectadores e, lentamente, tras anos deceldran traballo e logros extraordinarios, foron deixando o seu sitio e  desapareceron. Cando entendín que o meu oficio e o meu destino persoal sería seguir os seus pasos, entendín tamén que herdaba deles esa tradición  esgazadora e única de vivir o presente sen outra expectativa que alcanzar a transparencia dun momento irrepetíbel. Un momento de encontro co outro na escuridade dun teatro, sen máis protección que a verdade dun xesto, dunha palabra reveladora.

    O meu país teatral son eses momentos de encontro cos espectadores que chegan noite a noite á nosa sala, desde os recunchos máis  disímiles da miña cidade, para acompañarnos e compartir unhas horas, uns minutos. Con eses momentos únicos constrúo a miña vida, deixo de ser eu, de sufrir por min mesmo e renazo e entendo o significado do oficio de facer teatro: vivir instantes de pura verdade efémera, onde sabemos que o que dicimos e facemos, alí, baixo a luz da escena, é certo e reflicte o máis profundo e o máis persoal de nós. O meu país teatral, o meu e o dos meus actores, é un país tecido por eses momentos onde deixamos atrás as máscaras, a retórica, o medo para ser quen son, e dámonos as mans na escuridade.

    A tradición do teatro é horizontal. Non hai quen poida afirmar que o teatro está nalgún centro do mundo, nalgunha cidade ou edificio privilexiado. O teatro, como eu o recibín, cartelesténdese por unha xeografía invisible que mestura as vidas de quen o fai e a artesanía teatral nun mesmo xesto  unificador. Todos os mestres de teatro morren cos seus momentos de lucidez e de beleza irrepetíbeis, todos desaparecen do mesmo xeito sen deixar outra transcendencia que os ampare e faga ilustres. Os mestres de teatro sábeno, non vale ningún recoñecemento ante esta certeza que é a raíz do noso traballo: crear momentos de verdade, de ambigüidade, de forza, de liberdade na maior das precariedades. Non sobrevivirán deles senón datos ou rexistros dos seus traballos en vídeos e fotos que recollerán só unha pálida idea do que fixeron. Pero sempre faltará neses rexistros a resposta silenciosa do público que entende nun instante que o que alí pasa non pode ser traducido nin atopado fóra, que a verdade que alí comparte é unha experiencia de vida, por segundos máis  diáfana que a vida mesma.

    Cando entendín que o teatro era un país en si mesmo, un gran territorio que abarca o mundo enteiro, naceu en min unha decisión que tamén é unha liberdade: non tes que afastarte nin moverte de onde te atopas, non tes que correr nin desprazarte. Alí onde existes está o público. Alí están os compañeiros que necesitas ao teu lado. Alá, fóra da túa casa, tes toda a realidade diaria, opaca e impenetrable. Traballas entón desde esa inmobilidade aparente para construír a maior das viaxes, para repetir a Odisea, a viaxe dos  argonautas: es un viaxeiro inmóbil que non para de acelerar a densidade e a rixidez do teu mundo real. A túa viaxe é cara ao instante, cara ao momento, cara ao encontro irrepetíbel fronte aos teus semellantes. A túa viaxe é cara a eles, cara ao seu corazón, cara á súa subxectividade. Viaxas por dentro deles, das súas emocións, dos seus recordos que espertas e mobilizas. A túa viaxe é vertixinosa e ninguén pode medila nin calala. Tampouco ninguén a poderá recoñecer na súa xusta medida, é unha viaxe a través do imaxinario da túa xente, unha semente que se sementa na máis remota das terras: a conciencia cívica, ética e humana dos teus espectadores. Por iso, non me movo, continúo na miña casa, entre os meus achegados, en aparente quietude, traballando día e noite, porque teño o segredo da velocidade.

A poesía da música ou a música da poesía (tanto monta)



by Dr. Radut