Marzo 2019
El último patriarca
de
Najat El Hachmi
A historia dunha rebelión persoal contra unha orde establecida desde tempos moi antigos. Mimoun e a súa filla nacen para cumprir o papel que o patriarca lles ten asignado pero uns cambios nas circunstancias que os envolven serán decisivos para propiciar unha mutación na situación. Esta é unha historia familiar, unha historia onde as contradicións internas dos personaxes afloran para marcar unhas relacións cheas de desencontros. Unha historia definida pola ruptura que supón a separación.
Najat El Hachmi, a autora, axusta contas co machismo e a violencia dos xefes de familia chapados moi á antiga. En contraposición a esa figura cruel, emerxe a da súa filla: unha moza que busca a liberdade desprendéndose dun legado social que non elixiu. Sen estarmos ante unha obra autobiográfica, non faltan algunhas experiencias persoais da escritora marroquí.
(...) Ésta es la única verdad que os queremos contar, la de un padre que debe afrontar la frustración de no ver cumplido su destino, la de una hija que, sin habérselo propuesto, cambió la historia de los Driouch para siempre.
(...) Su padre se lo pensó bien. Le había avisado. Primero había advertido a la madre: haz callar a este carajo de crío, dijo. Había avisado a las hermanas de Mimoun, hacedlo callar de una vez, debió de decir. Pero todas ellas se lo habían ido pasando, meciéndole dentro del fardillo donde lo protegían del mundo. Mimoun seguía abriendo la boca y soltando unos gritos que, en defensa de Driounch, tenemos que decir que seguramente debían de ser bastante insufribles. Él había advertido a las hermanas, a la madre y, finalmente, no había podido más y amenazó al pequeño. Cállate ya de una vez, que me estás volviendo loco, le debió de decir. ¡Dios maldiga a los antepasados de la madre que te parió! La abuela ya estaba acostumbrada a oírse increpar de ese modo y lo debía de mirar de reojo, con los músculos del rostro inmóviles, como a punto de lanzarle un escupitajo de esos que salen del fondo de la garganta. Pero no diría nada y debió de continuar acunando a Mimoun arriba y abajo, cada vez más deprisa, ya no sentada sino dando vueltas con los pies en medio de la claridad que dejaba entrar la puerta de la alcoba, incluso por encima de la blandura del barro seco del patio, que así los berridos se esparcían por el cielo y llegaban más tenues a la habitación del abuelo.
Pero el abuelo tenía un mal día, el tabaco que solía esnifar se le había acabado, en la tienda del pueblo no quedaba y hasta la mañana siguiente ningún coche saldría hacia la cuidad más cercana.
(...) No sabemos exactamente cómo ocurrió pero lo que es seguro es que allí (...), a la hora en las que todos deberían haber estado durmiendo la siesta, ¡plaf!, sonó la primera bofetada de Mimoun, que tenía que aprender a...
Antonio Machado, oitenta anos despois
Ás tres e media da tarde do 22 de febreiro do 1939, 80 anos atrás, faleceu don Antonio Machado mentres fuxía da Guerra Civil española. Tres anos durou a última das viaxes do poeta desde que tivo que saír de Madrid a finais do 36, ata o día da súa morte.
Machado chegou á estación de Collioure ás cinco e media da tarde do 28 de xaneiro de 1939, abatido, prófugo das bombas, os avións e as súas sirenas, as metralletas e o despropósito dun sanguinario conflito civil, e alí, uns cantos quilómetros máis aló da súa España, comezou a anotar os días que lle ían quedando de vida.
Na pensión de Bougnol, onde a señora Quintana o aloxou xunto á súa nai, Antonio Machado alcanzou a suxerir que pagaría a súa conta cun poema se llo recibían, pois non tiña cartos.
O 18 de febreiro prostrouse nunha cama, con síntomas de pneumonía e complicacións varias. Xa sen entender para que a vida, ou por que a morte, repetía cos ollos pechados, delirante, "Merci, madame; mercí, madame", mentres lle tomaba a man á señora Quintana, a súa anfitrioa.
O 22 de febreiro, pouco antes do mediodía, díxolle “adeus, nai” a súa nai. Pola noite o seu irmán José atopou nun dos petos do seu gabán uns cuantos papeis escritos e engurrados nun dos cales dicía: “Estes días azuis e este sol da infancia”.
Esta data pode ser un bo momento para reler un traballo de Claudio Rodríguez Fer publicado fai trinta anos no que se estudan os principais vínculos entre Antonio Machado e Galicia, obra que remata cuns poemas galegos sobre o poeta sevillano; cun deles, "Elexía por Antonio Machado" de Darío Xohán Cabana rematamos este recordo:
Levaba un soño de abrentes
asomado no mirar.
Ía senlleiro e calado
por un camiño de mar.
De cando en cando falaba,
i era nobre o seu falar.
As súas verbas eran mainas
coma saloucos de ar,
e cada verba das súas
era como un lumbrigar.
Un día, rubiu á nave
que endexamais ha tornear...
Foise só e silandeiro
como un bo fillo da mar.
Os nosos CDR en acción!
Neste último venres de febreiro celebramos por adiantado o día de Rosalía cunha lectura pública, polas distintas aulas, dalgúns dos textos propostos no Manifesto da AELG, redactado por Ana Romaní.
Oito alumn@s de 1º da ESO integrantes dos nosos particulares CDR (Comités de Rosalía) puxeron a súa voz para manifestar que a poeta de Padrón escribiu contra os grillóns da escravitude do seu tempo e de todos os tempos, Libre o seu pensamento para denunciar o espolio, as violacións, a inxustiza social, os desafiuzamentos, o abuso laboral, os éxodos... porque Rosalía existe máis aló de señardades e mexericadas.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Con Rosalía no Día da Lingua Materna
Cantarte hei, Galicia,
na lengua gallega,
consolo dos males,
alivio das penas.
Mimosa, soave,
sentida, queixosa;
encanta si ríe,
conmove si chora.
Cal ela, ningunha
tan doce que cante
soidades amargas,
sospiros amantes,
misterios da tarde,
murmuxos da noite:
Cantarte hei, Galicia,
na beira das fontes.
Que así mo pediron,
que así mo mandaron,
que cante e que cante
na lengua que eu falo.
Que así mo mandaron,
que así mo dixeron...
(Cantares Gallegos)
Antonio Fraguas e a lingua materna
Antonio Fraguas e a lingua materna
Neste ano Fraguas e nesta data, cómpre non esquecer o compromiso que o autor homenaxeado no día das Letras tivo, desde novo, co galego.
Cando Antonio “o da aldea” estudaba o bacharelato no instituto de Pontevedra, con dezasete anos de idade, integrouse na por el mesmo chamada “Sociedade da Lingua”: con varios compañeiros pon en marcha este grupo que ten entre outras finalidades a defensa do galego como lingua de uso no ámbito escolar ou a elaboración dun dicionario.
Entre os papeis que de don Antonio custodia o Museo do Pobo Galego está un exemplar das Reglas e
preceutos da Sociedade da Lingua, velaquí algúns dos seus artigos:
Art. 2- Para pertencer a esta sociedade son condicións indispensábeis... as seguintes:
1º- Coñecer con perfección a Xeografía, Historia e Idioma rexionais.
Art. 13- Os socios deberán facer cantas investigacións científicas poidan xa referentes á Historia rexional xa a Agricultura, xa a Industria, etc.
Art. 14- Todos os integrantes desta sociedade deberán falar entre si o idioma galego...
Art. 17- Un dos fins desta asociación é a elaboración dun Dicionario ilustrado da Lingua Galega a cuxo traballo están obrigados todos os socios que teñan o orgullo e a grandeza necesarios para render a Galicia tan merecido tributo...
Os fundadores desta Sociedade desexan que a harmonía nela sexa tal que as vagas ilusións xuvenís dun día cheguen a ser realidades do mañá.
Máis tarde, e xa en Compostela, o universitario Fraguas é membro activo da Irmandade da Fala santiaguesa cuxa misión fundamental tamén era darlle visibilidade á lingua e á cultura de Galicia.
O profesor Fraguas sabía moi ben que o galego, lingua da Corte e da cortesía, fora reducida a fala proletaria e había que reivindicalo e traballar arreo a prol del.
21 Febreiro: Día la Lingua Materna
A riqueza da lingua materna
Os idiomas, coa súa complexa imbricación coa identidade, a comunicación, a integración social, a educación e o desenvolvemento, son factores de importancia estratéxica para as persoas e 
para todo o planeta. Con todo, por mor dos procesos de globalización, pesa sobre as linguas unha ameaza cada vez maior de extinguirse; nalgúns casos, algunhas xa están a desaparecer completamente. Coa extinción dos idiomas mingua tamén a rica trama da diversidade cultural. Pérdense posibilidades, tradicións, recordos, modalidades únicas de pensamento e expresión; recursos valiosos e necesarios para lograr un futuro mellor.
Polo menos o 43% das 6000 linguas que se estima que se falan no mundo están en perigo de extinción. Tan só uns poucos centenares de idiomas tiveron o privilexio de incorporarse aos sistemas educativos e ao dominio público, e menos dun centenar utilízanse no mundo dixital.
O uso das linguas maternas no marco dun enfoque plurilingüe é un compoñente esencial da educación de calidade, que é a base para empoderar ás mulleres e aos homes e ás súas sociedades. Debemos recoñecer e promover este potencial das linguas para non deixar a ninguén atrasado e construír un futuro máis xusto e sustentable para todos, como se recolle nos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable (ODS).
A diversidade cultural e o diálogo intercultural, o fomento da educación para todos e a creación das sociedades do coñecemento son factores fundamentais para o labor da UNESCO. Pero eses labores non son posibles sen un amplo compromiso internacional orientado a promover o plurilingüismo e a diversidade idiomática, o que inclúe a preservación das linguas en perigo de desaparición.
Desde 2002, celébrase o Día Internacional da Lingua Materna, co obxectivo de promover o multilingüismo e a diversidade cultural.
A diversidade lingüística atópase cada vez máis ameazada cun maior número de linguas que desaparecen. Como media, cada dúas semanas, unha lingua desaparece, levándose consigo a desaparición tamén de todo un patrimonio cultural e intelectual.
Afortunadamente, e grazas a que se asumiu a importancia que teñen estas linguas, alcanzáronse logros en materia de educación plurilingüe baseada a lingua materna, en particular na educación primaria. Así mesmo, hai un compromiso cada vez maior para que se desenvolvan na vida pública.
As sociedades multilingües e multiculturais existen a través das súas linguas, que transmiten e preservan os coñecementos e as culturas tradicionais de maneira sustentable. Por iso, debemos coidar de todas as linguas.
http://www.un.org/es/events/motherlanguageday/
- « primeira
- ‹ anterior
- …
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- …
- seguinte ›
- última »
