| |
 |  |
 | |
 |  | |
 |  |
Gañadores do concurso de relatos de terror do 2º ciclo
O gañador do concurso de relatos de terror do segundo ciclo foi Cristóbal Currás Maza de 4º B, co conto titulado Néboa na noite. A finalista foi Araceli Lores Domínguez de 4º C co conto Nunca te fíes, é perigoso. Noraboa aos dous.
Deixámosvos cos seus relatos.
NÉBOAS NA NOITE
por Cristóbal Currás Maza
-Hai que ver que bonita é a lúa chea cando se ve desde o monte.Isto é o que pensaba Ramón mentres camiñaba por aquela fonda congostra, tan fonda que case non se vía o chan do monte. Ía pola congostra porque tiña escoitado na casa que os lobos esperaban e mataban á xente nos camiños principais. Mais xa había tempo que se sentía observado.Ás veces escoitaba unhas carreiras detrás del e uns saltos. Rapidamente xirábase pero non vía nada. Iso só podía significar algo. Saíu rapidamente da congostra e colleu uns cantos croios. O chan do monte estaba cuberto por unha espesa néboa, que brillaba e se esparexía con aspecto fantasmal á luz da lúa.Tiña que apurar. Empezou a correr, e sentiu carreiras detrás del. Sabía que ían por el. Entón viuna. Aquela inmensa árbore sería a súa salvación. Correu cara a ela e parecía que os seus perseguidores se decataran do que pretendía, pois saíron dos seus agochos e botaron a correr detrás del.Unha manda de seis lobos, cada un máis negro có outro, coa boca aberta, corrían tras el. Ramón colleu un croio e guindoullo a un dos lobos, o que fixo que se detivesen.Cando chegou ó pé daquel enorme carballo, comezou a gabear por el. Entón sentiu unha terrible dor nun nocello. Era un dos lobos. Non tivera tempo de agarralo ben pero si de rabuñalo o suficientemente fondo como para facerlle dano. Así e todo, chegou ata unha póla ben alta. Estaba a salvo. Despois de moito tempo os lobos acabaron por marchar. Pero Ramón sabía que estaban por alí, na escuridade, escondidos, esperando o momento oportuno, pois eles non tiña présa. Sabían que Ramón tería que baixar nalgún momento.Xa pasara un bo anaco de tempo, cando, desde unha póla máis arriba, escoitou algo que se remexía. A piques estivo de caer do susto. De súpeto oíu: -Seguen aí, verdade compañeiro?-Como? Quen anda aí? –dixo Ramón.-Espera, agora baixo –dixo a voz- chámome Xan.Despois de dicir isto, a voz baixou ata a póla na que estaba Ramón. Era un ancián, duns 80 anos. Vestía un chaleco marrón, uns pantalóns grises e unha boina de cor negra chapada na cabeza. Era un home alto e máis ou menos fraco. Despois de terse acomodado na póla, gardou silencio mirando para a néboa.-Xa leva aquí moito tempo, señor? Está algo pálido –dixo Ramón.-Ai, meu compañeiro, xa levo aquí moito tempo. E se queres vivir non podes quedar aquí –dixo o señor Xan.-Estes condenados lobos son moi listos. Con esta néboa non se ve un burro a tres pasos. Que imos facer? E ademais un deles rabuñoume un nocello e dóeme que me levan os demos –replicou Ramón.-Bah! Iso ten solución –dixo o vello mentres sacaba un pano do chaleco, e atándolle o nocello con el díxolle:-Xa está. E outra cousa, se nós non os vemos, eles a nós tampouco nos ven.Despois de moito discutir sobre esa posibilidade, comezaron a baixar polo tronco do carballo. Ao chegar ao chan, Ramón colleu un croio en cada man. Comezaron a andar moi agachados, case arrastro por debaixo da néboa. E así, caladamente, guiado polo ancián, saíron daquela néboa despois de dúas horas arrastrándose polo monte, agachados e en silencio. Por fin puidéronse erguer, pero o señor Xan seguía indicándolle que gardase aínda máis silencio ca antes. Ían movéndose moi a modo, cruzando un camiño, agochándose tras dunhas árbores e mesmo viron pasar ao lonxe un lobo.-E logo, como é que acabaches aquí? –preguntou Xan.-Teño dezaoito anos e marchei da casa. Eu decido o que fago –afirmou o rapaz.-Xa… e de onde es? –volveu preguntar o vello.-Eu son de Maceda. E vostede, de onde é? –dixo Ramón.-Eu son de Vichocuntín. Está preto de aquí. É a onde imos agora –respondeu Xan.Xa andaran un bo treito e a néboa fórase indo. Xan estaba inquedo. Apuraba o paso. O camiño ancheaba cada vez máis. Xa se vían as luces das aldeas. Entón o vello detívose en seco. Colleu a Ramón da man e botáronse fóra do camiño. Xan díxolle moi baixiño:-Escoita Ramón, eu non vou saír do monte. Agora, cando chegues á aldea, pregunta polo taberneiro. Teslle que dicir que mire no armario grande, o do salón. Nel hai unhas fondo debaixo das táboas, e nese fondo hai 100.000 pesetas. Lembraraste? Eu xa teño que marchar –e dicindo isto, o vello desapareceu entre a néboa que se levantou de súpeto.Cando o rapaz chegou á aldea, preguntou polo taberneiro e foi onda el. Ao chegar á taberna decatouse de que non había ningún cliente. Estaba só o taberneiro na barra. Dirixiuse a el e contoulle o que lle dixera Xan. Estrañouse pero foi mirar o armario. Mentres estaba ausente, Ramón deu unhas voltas pola taberna e un curruncho viu que había unhas fotos expostas. Achegouse para velas máis de cerca. Si. Alí estaba o señor Xan, máis novo e cun cativo ao seu carón. Tamén aparecía noutra foto xogando un torneo de brisca na taberna.De alí a un pouco chegou o taberneiro cunha caixa nas mans e branco como a cera.-Quen lle dixo onde estaba isto? –preguntoulle.-Un señor que se chama Xan. Vostede coñéceo porque aparece nesas fotos de aí –respondeu Ramón.-Non sabes o que dis. Ese home é meu pai. Xan Bargas domínguez era tratante de gando e hai sete anos que morreu, deus o teña na súa gloria –dixo Xaquín, que así se chamaba o dono da taberna.-Como di? Se foi el quen me sacou do monte! –repuxo moi pálido o rapaz.- Meu pai morreu cando viña de Maceda coa súa burra. Fixérase de noite e os lobos andaban esfameados. Meu pai tivo que deixar ao animal atrás porque os lobos seguíano. Cando mataron a burra seguiron detrás del. Tivo que subir a un carballo que había alí. Deu escapado dos lobos pero non do frío. Os lobos non marcharon de debaixo da árbore e alí morreu agardando axuda, unha axuda que chegou demasiado tarde –concluíu o taberneiro.Despois disto Ramón decidiu volver á súa casa, pero acompañado dunha boa escopeta que mercara e de día, pois xa é dito de vellos: “Non todos os mortos están nos nichos”. NUNCA TE FÍES, É PERIGOSO por Araceli Lores DomínguezAs bágoas caen polas miñas meixelas cunha dor inmensa. Toda a miña vida deu un xiro radical. Hai uns días tiña plena felicidade, e agora… teño medo.Para contarvos esta historia teño que retroceder uns meses. Exactamente ata o día que comecei a traballar en Montblanc, empresa que se dedica á venda de electrodomésticos. E entrou el, tan guapo, tan atractivo,… que non podía deixar de miralo. Os seus ollos leváronme ao mar da Lanzada deixándome un chisco aparvada. Eran, sen dúbida, os ollos máis azuis e fermosos que nunca antes vira.-Que se lle ofrece? –conseguín preguntarlle.-Pois… se non lle molesta, quixera facerlle unha pregunta.-A que vostede queira! –díxenlle sorrindo.-Que é o que fai para ser tan fermosa? -preguntou con descaro.Púxenme un pouco colorada, pero conseguín responderlle, mirándoo aos ollos, con voz atrevida:-Ter un home tan guapo diante.Botámonos a rir, como dous colegas de toda a vida. Esa foi a primeira de moitas conversas que mantivemos na tenda durante esa semana. El seguía pasando todos os días por alí e falabamos de todos os temas e de nós.Logo dun tempo invitoume a cear no restaurante máis caro da cidade. Todo era perfecto. Comezamos a sentir algo máis ca unha amizade e acabamos namorándonos.Con el todo era diferente. Sentíame especial. Era un encanto, pero aínda non o coñecía. Realmente non sabía quen era pero estaba cega de amor. Non me importaba nada máis, só el. El era o centro da miña vida.A verdade é que aínda non vos dixen quen son eu. Chámome Carla Lores Piñeiro. Ao pouco de rematar os estudos empecei a traballar na tenda de electrodomésticos. Todo foi moi rápido. Son alta, delgada, loura, cun pelo moi longo e rizo. E nunca antes me namorara.Por certo, el chámase Martín. É irresistible, atractivo, moreno de ollos azuis, musculoso…. Perfecto!! E non sei moito máis del.Logo de pensalo, decidín ir vivir con Martín. Todo era perfecto pero, á vez, estraño. Lémbrome que nada máis pisar a súa casa, os meus ollos craváronse nunha porta escura con pomo dourado que estaba ao fondo do corredor. Ao preguntarlle que había naquel cuarto, díxome que só eran trastos vellos que tiña alí amoreados desde que se mudara , pero tiven a sensación de que se puxera algo nervioso. Aínda así, naquel momento non lle dei ningunha importancia, pero se lla dese talvez agora mesma non estaría na cama dun hospital.Ese primeiro día tamén me dixo que non podía prender lume dentro da casa porque tiña un dispositivo antiincendios que botaba auga nada máis notar algo de fume. Sorprendeume tamén que na casa non houbese nin televisión, nin radio, nin ordenador. Cando lle preguntei díxome que non lle gustaba á tecnoloxía e que era unha perda de tempo. Entendino, meu irmán tamén é así. Pola noite, cando estaba facendo a cea, díxome que lle gustaría que deixase o traballo e me ocupase da casa. O luns chamei ao meu xefe e díxenlle que deixaba o traballo pero que acabaría o mes. Desgustouse moito pero aceptouno.Martín nunca me chegou a concretar a que se dedicaba. Non sabía nada da súa familia nin do seu pasado. Só sabía que pasaba case todo o día fóra da casa. Aínda así nunca lle comentei nada, non quería enfadalo. Quería que se sentise feliz.Un día acendo a limpeza, movín un cadro. Puiden ver que detrás, na parede, aparecía escrito un nome de muller, Catarina. Funos movendo todos e detrás de cada un había escrito un nome diferente. Lembreime do gran cadro que había na nosa habitación e, ao movelo, quedei aterrada, porque na parede podíase ler perfectamente un nome: Carla. É dicir, o meu nome. Pero había algo distinto dos outros. O meu estaba escrito con lapis e os outros parecían escritos con sangue. De súpeto oín o coche de Martín. Metinme na cama a toda présa e simulei que estaba durmida.Cando espertei, sentinme mareada, como se durmira máis tempo do debido. Mirei o reloxo e marcaba as nove e sete minutos da mañá, era a hora á que espertaba todas as mañás. Pero fun parva e non me dei conta da realidade. Non lle dei importancia.Ese día, cando quedei soa, volvín a mirar os cadros. A miña sorpresa foi que non había nada de nada. Pensei que empezaba a tolear. É que aínda non vos contei que había noites en que espertaba e vía o rostro dun home moi vello e engurrado reflectido nos espellos. Asustábame pero cría que eran cousas miñas. Ademais, como tiña a Martín ao meu lado, seguía durmindo.Fun tan parva…, non sabía a realidade da situación. O que me arrepinto agora do sucedido! Se abrise máis os ollos non pasaría nada do que aínda vos teño que contar.Ese mesmo día Martín chamou para avisarme que non ía vir comer pero que preparase unha boa cea para a noite. Púxenme a facer un polo ao forno, a súa comida favorita. Cando fun coller un coitelo, non atopei ningún. Estrañoume moito. Entón de súpeto, lembreime da porta escura co pomo dourado que estaba ao fondo do corredor. Fun correndo ata ela. A porta estaba entornada. Fun empurrando a porta a modo. E entón vin o inferno. Os meus ollos cubríronse de terror.-Non pode ser, non pode ser, o meu Martín non fixo isto. Pero se non foi el, quen foi entón? Que fago? E se foi el? Pero, entón…? … Iso foi o que puiden dicir cando vin os cadáveres de nove rapazas, aparentemente sen síntomas de corrupción. Todas moi parecidas a min. Antes de saír puiden ver enriba dunha mesa as fotos de Camila, Candela, Carme, Carmela, Clara, Catarina, Celia, Cristal, Claudia e… a miña. Todas cheas de sangue excepto a última. Nese intre comprendino todo e non ía deixar que a última foto se cubrise de sangue.Cando comecei a correr cara a saída, soou o teléfono. Detívenme en seco. Collino. Era Martín. Díxome:-Que…? Xa o sabes todo? Vouche contar a verdade. Non te quero! En realidade nunca quixen a ninguén. Teño 1758 anos e son o demo. Son aquel home que ves todas as noites reflectido nos espellos. Quería que tolearas, pero non foi tan fácil porque tampouco quería matarte tan rápido. Efectivamente puxen aqueles nomes na parede. Ao decatarme de que os viras, drogueite e estiveches durmindo dous días seguidos. Nese tempo borrei os nomes e prepareino todo para a matanza final por iso collín os coitelos que ti acabas de botar en falta. Desde que naciches estabas destinada a min e tes que morrer, vendo por última vez aqueles ollos que te namoraron, non sei se azuis ou vermellos… Tamén te informo de que non podes fuxir. Estás atrapada, totalmente atrapada… E colgou. Quedei petrificada. Pero aínda tiña unha esperanza: o teléfono. Chamaría á policía e explicaríallo todo. Non. A liña estaba cortada.Estaba tan desesperada que non podía nin chorar. De súpeto lembreime do primeiro día que pisara a casa e do consello de non acender lume. Vin claramente que era o único que podía facer para saír dela. Collín un chisqueiro e prendinlle lume a unha morea de papeis. A alarma saltou axiña e a casa comezou a encherse de auga, pero aínda así non conseguiu apagar de todo o lume, dando tempo a que o salón ardese por completo facendo estourar os cristais. Logrei saír entre eles mentres sentía como algo se me ía cravando no lombo. Pero non eran os cristais, eran os coitelos. Volvinme e vin ao demo do meu mozo. Xa non lembro máis.Agora mesmo estou no hospital transmitíndovos a miña historia e chorando todos os días porque sei que me está buscando para rematar a faena.
