Skip to Content

poemas

Un poema ao río e á ponte

Fragmentos do poema "A ponte" do granadino Manuel Benítez Carrasco (1922-1999) para festexar neste día ao río e á ponte:

Que mansa pena me dá!
A ponte sempre queda e a auga sempre se vai.

O río é andar, andar
cara ao descoñecido;
ir entre beiras vencido
e por vencido, chorar.
O río é pasar, pasar
e ver todo de pasada;
nacer na madrugada
dun manancial transparente
e morrer tristemente
sobre unha area salgada.
A ponte é como cravar
vontade e fundamento;
ser pedra no aire ao vento,
ver pasar e non pasar.

A ponte é como
cruzar augas que van de vencida;
é darlle a despedida
á vida e á morte
e quedar firme e forte
sobre a morte e a vida.
Espello teñen e feitura
o meu espírito e a miña fraqueza,
nesta ponte, firmeza,
e neste río, amargura.

https://www.poetasandaluces.com/poema/2207/

Maio 2019

Xiro a chave do descapotable

Síntome unha deusa con pernas de seda

Non vai vento pero eu solto o pelo

             e xiro sensual a cabeza

Luxo o cigarro de vermello intenso

Acumulo conquistas no retrovisor

Seime libre, seime segura, seime magneticamente muller.

                   I I PAUSE

 A ficción é irresistiblemente apetecible

pero cambio de soño ó cambiar de canle

fagocito roles camaleónica e (tele)dirixida

Aínda non averiguei a que ulen as nubes,

mágoa que doia tanto facerse a cera

e que xa non fabriquen

descapotables rosas.

in RE(C)VERSO, 2012, Celia Parra (1990)

https://asescollaselectivas.wordpress.com/2013/02/17/celia-parra/

Verso a verso con Rosalía

Distribuir contido


by Dr. Radut