Skip to Content

novela_xuvenil

Decembro 2020

Berta Mir detective. O caso do papagaio que falaba de máis
de
Jordi Sierra i Fabra 

      Berta  Mir, unha moza de 18 anos que vive en Barcelona coa súa avoa e o seu pai (ao que está moi unida desde que a súa nai os abandonou), rematou o bacharelato e, a pesar do seu alto coeficiente intelectual, non continúa estudando porque está indecisa e porque o seu pai sofre un grave accidente que o deixa inmobilizado. Berta investigando o accidente descobre que quixeron asasinar ao seu pai. É así como suple a Cristóbal (o pai que se comunica con ela debuxando palabras na palma da súa man) e convértese en detective, facéndose pasar por un axudante da axencia de detectives.
    Unha anciá contrata a Berta para que busque ao seu papagaio, un animal exótico en vías de extinción que vale unha fortuna. A investigación complicarase enredándose cunha rede mafiosa de tráfico de animais, un asasinato, unha misteriosa desaparición e o descubrimento das miserias e segredos dunha podente familia industrial barcelonesa. Con este caso, unido ao enfrontamento coas realidades cotiás, os desenganos amorosos e o primeiro concerto do seu grupo de rock, Berta abandona a adolescencia e madura descubríndose a si mesma.

    A semana non era moi boa. Os teléfonos non soaban. Nin un cliente no despacho. Ningún caso. Só ía unhas horas, normalmente polas mañás, pero algúns días, como ese, unha especie de silenciosa soidade ía invadíndome pouco a pouco. As paredes oprimíanme. Descolguei un par de veces o auricular do teléfono fixo para comprobar se había liña. Asomeime outro par de veces ao exterior para ver se o mundo seguía funcionando. Temín acabar falando soa. Home, a papá tampouco lle sobraba o traballo, adoitaba dicirmo cando as cousas ían mal, pero ata onde recordo, sempre ou case sempre facía algo. Quizais el sabía atraer clientes e problemas.
    Levaba dous días e toda a fin de semana dedicada a repasar os arquivos de meu pai, estudar os seus casos, pequenos e grandes, determinar os seus métodos, ver de que forma enfocaba a súa rutina, seguir a alguén ou conseguir información dalgunhas persoas que podían axudalo nunha investigación. Por un lado, confirmaba o que xa sabía: que ser detective non era moi complicado se a cousa se limitaba a seguir os pasos de alguén e redactar un informe. Por outro, tiña que admitir que a habilidade de papá para  resolver determinados asuntos era notable. Investigar si requiría un talento especial, que el posuía, e eu trataba de saber se o herdara. Ata ese momento non o fixera mal, aínda que tampouco podía afirmarse que fose unha experta. O xeito en que resolvín o caso do falso accidente de meu pai quizais se debeu á sorte. Iso tocábame confirmalo.
    Pero para iso necesitaba traballar.
    Probarme a min mesma.
    Mirei a hora e rosmei amolada. Outra mañá perdida. Desde o día en que, temerariamente, decidín ocuparme da axencia, lera máis da metade do arquivo. De súpeto sentinme farta de tanta xerga legalista. O día era bonito, lucía o sol. Non merecía a pena perdelo nunha oficina baleira e silenciosa, aínda que do outro lado da xanela  non chovesen os euros para encher a neveira e pagar os coidados de papá.
    Recollín o casco, a cazadora, as chaves, e, cunha oculta carga de frustración, dispúxenme a liscar.
    Cheguei a porta.
    E xusto nese instante soou o teléfono.

    Vaia por Deus… -pestanexei impresionada polo azar.
    Regresei á mesa, deixei o casco enriba e contestei mentres cruzaba os dedos. Necesitaba ocuparme en algo , nun caso, por simple que fose. En algo que, ademais,  me proporcionase un cheque e, de paso, a confianza que seguía necesitando para seguir adiante agora que papá era case un vexetal.
    -Axencia Mir, dígame?
    -Berta, son eu. Pechei os ollos.
    Semelloume unha burla.
    “Eu” era Ramiro Crussat, o “novo” home de miña nai.
    Estiven a piques de colgarlle.
    -Que quere? -preguntei coa voz case tan tensa como estaba o meu corpo.
    -Non quería chamarte á casa e… tes o móbil apagado, así que…
    Saquei o móbil do peto da chaqueta e examineino. Tiña razón: estaba apagado. Sempre andaba despistada con el. Quizais porque, para asuntos persoais, non quería estar localizable. Iso facíame sentir vulnerable, experimentaba a sensación de que me restaba liberdade, coma se as miñas defensas, os meus escudos protectores, ao xeito do Enterprise de Star Trek, se debilitasen con  iso.
    -Ramiro…
    -Deberías vir ver a túa nai -interrompeume.
    -A que vén iso agora?
    -Por favor…
    -Pediulle ela que o intente vostede?
    -Non, non sabe que estou falando contigo.
    -Entón direille o mesmo que lle dixen a ella cada vez que…
    -Ten un tumor no peito -interrompeume de novo.
    Quedei muda.
    Sentía que a desprezaba, que necesitaba verter sobre ela toda a frustración que a súa traizón derramara sobre a miña cabeza por abandonar a papá no peor momento. Sentía rabia, desolación, impotencia. E o desprezo convertíase en algo parecido á cegueira do odio cando a imaxinaba casada con aquel tipo, rico abondo como para darlle todos os caprichos, pero tamén o bastante sucio como para imaxinar que o día menos pensado acabaría no...

 

E se queres, entra na web oficial do autor: http://sierraifabra.com/?lang=es

ou coñece aquí a súa experiencia sobre o seu paso pola escola e o acoso que sufriu.

Outubro 2020

48 HORAS
de
Cándido Paniagua Pousa

        Os principais protagonistas desta novela (escrita “a fume de carozo” como di Vicente Araguas) son adolescentes que están gravando un documental sobre a historia e a mitoloxía da Lagoa Antela. A busca  de Lois Figueirido, un dos adolescentes desaparecido durante a confección do traballo, mobiliza aos seus compañeiros, veciños e familiares e constitúe un dos tres alicerces desta obra, os outros dous son: un xogo do tesouro, proposto a un dos amigos do desaparecido, que facilitará a súa localización e os datos de carácter erudito e histórico-lendarios sobre a lagoa que fan tamén desta narración unha especie de libro de viaxes para percorrer esas terras ourensás.
    
    (...) Revisaron a imaxe tantas veces que entraron en bucle. De onde saía aquel rapaz? Por un intre, semellaba que se colaba entre as madeiras do chan da cabana. Non obstante, aquilo era imposible. Como alguén podía estar a darse un baño a altas horas da madrugada? Non tiña frío? Era un inconsciente. Podía aterecer e sufrir unha hipotermia. Fose quen fose era un insensato.
    Non esperaron moito tempo para mandar unha unidade e revisar o perímetro. As empresas areeiras non tiñan cámaras de vixilancia e iso dificultaba os labores. No solo non había pisadas nin marcas de vehículos que puidesen xustificar unha fuxida. Tamén inspeccionaron a cabana e intentaron levantar as madeiras, pero resultou ser unha tarefa inútil. Non había rastro de quen era aquel mozo, que facía alí, como chegara e como marchara sen ninguén decatarse.
    Ramón achegouse á auga. Axeonllouse e coas xemas dos dedos acariñou a auga. Unha xélida sensación arrepiouno. Estaba conxelada! A pel púxoselle de galiña. Quedou pensativo sen saber por onde continuar. Que quebracabezas era aquel? No horizonte, enredada nas pólas baixas dun amieiro, albiscou unha camiseta. Era verde e, lembrando a descrición que lle deran, podía ser a de Lois.
                                                                                         (...)
    -Antioquía, así é o nome desta cidade asolagada da que hoxe só sobrevive a lenda -o dron tomou un primeiro plano de Lois para proseguir cunha vista xeral da charca-. Segundo contan, a urbe foi fundada por Antíoco, un dos líderes celtas que sucumbiron á derrota contra os romanos.
    -Os seus veciños eran coñecidos en toda a contorna pola súa falta de caridade. Quizais hoxe se coñeza o planeta no universo por esta característica -Olaia tamén lle aportaba un punto acedo á locución.
    -Din os vellos que logo da conquista e posterior cristianización, Deus quixo inflixirlles un castigo, mais Xesús Cristo propúxolle redimir os máis xustos, probando a súa bondade cristiá.
    Nese intre houbo que facer un descanso. Lois botouse a rir ao ver a Santiago disfrazado de mendigo. Un grupo de rapaces interpretaba, asemade, unha recreación da lenda á que lle superpoñerían as voces dos presentadores.
    -Baixo a capa dun mendicante, foi pedindo esmola porta por porta. E sempre atopou como resposta un...

Decembro 17

18. Solo se vive unha vez

de

F. M. Espinosa 

espinosaNovela na que se nos presenta a historia de seis mozos que cumpren dezaoito anos o mesmo día. E deciden pasalo todos xuntos en Londres. Francesca, Warren, Kali, Oliver, Hugo, Emma... Unha morea de sentimentos: os de Francesca polo noivo da súa amiga Kali, a baixa autoestima de Oliver, a morriña de Hugo lonxe da súa casa, o suposto lesbianismo de Eva... levará aos nosos protagonistas a saber que a verdadeira razón da existencia é estar xuntos e permanecer unidos. Nin máis nin menos. 

          En la segunda planta, bajando las escaleras mecánicas y penetrando en los sótanos del edificio, apenas vislumbran nada. La oscuridad se ve interrumpida tan solo por las luces de discoteca. La ropa luce casi tanto como éstas, y cada prenda parece sacada de una película de ciencia ficción. Los maniquíes están tan recargados de ropa y complementos que pierden sus formas humanas y parecen extraterrestres. La tienda está llena de gente vestida con ese estilo: camisetas de rejilla que lucen con la luz negra, guantes y gorros con formas grotescas, largos abrigos repletos de tachuelas y placas de metal, altas botas o zapatillas que se iluminan a cada paso. Lo cierto es que Francesca no se pondría nada de lo que está viendo, pero le gusta que exista. Le gustaría tener el aplomo para ponerse algo así. Se imagina caminando por su Rumanía natal, por el bulevar principal de su ciudad, y dejando boquiabiertos a sus vecinos. En una ciudad tan pequeña como la suya, ni siquiera deben de saber que existe ropa así.18

      También hay un DJ pinchando en el centro de la tienda, absorto en su  música y rodeado por una mesa donde comprar discos. Varios carteles indican que está prohibido hacer fotos. Hay toda una sección especialmente dedicada a camisetas que tienen altavoces en el pecho. A medida que avanzan hacia el interior, se encuentran con maquillaje, lentillas de colores, complementos para el móvil y uñas y pestañas postizas.

     - ¿Qué esperas comprar aquí? -dice Francesca.

     -No sé, aquí tienen cosas... diferentes.

     -Sí, muy apropiado para Warren.

     - ¡Lo sé!

         A veces, Kali no capta la ironía. Quizás, piensa Francesca, es demasiado inocente, demasiado ingenua, y no cree que nada de lo que se diga pueda tener una doble intención. Warren y ella hacen una pareja extraña; llevan juntos como algo más de un año al menos,  y cuando Francesca los conoció ya aprovechaban cualquier rincón para darse el lote.  A veces, se pasaban de la raya en público. Kali avanza por el pasillo iluminado con luz negra y sus dientes relucen con un fulgor blanquecino. Su melena oscura y su piel casi desaparecen entre los pasillos, y Francesca tan sólo está segura de qué camino seguir por el resplandor de su sonrisa...

  Para ler máis preme aquí 

Distribuir contido


by Dr. Radut