Decembro 2010
Camiño perigoso
|
||
| Eu sempre fora unha nena inxenua e dócil, que me conformaba co que me tocaba para evitar problemas. Sempre preferín ignorar as situacións adversas aínda cando as podía intuír. Consideraba que a nosa vida era difícil pero como non eramos os que máis problemas tiñamos, daba grazas por todo; comiamos todos os días e viviamos relativamente felices. Claro que eu era pouco esixente coa miña felicidade, pois conformábame co mínimo e resignábame co que viña por temor a males maiores. Estabamos todos xuntos e arranxabámonos co que acadabamos dos nosos labores; a miña nai cosía moi ben e chamábana moitas veces á casa do alcalde para que lles fixese traxes e vestidos; o meu pai guiaba os peregrinos a Santiago dende que desembarcaban no porto, e logo traíaos de regreso; polo camiño, cantáballes e recitaba poesías, por iso lle chaman Xan o Poeta... Acción, drama, amor e humor mesturados. Alba ve en perigo a súa familia, non sabe de seus pais e ten que coidar dos seus irmán pequenos. Decide deixar os irmáns cunha veciña e meterse nunha serie de aventuras para dar cos seus proxenitores. Disfrázase de mozo, faise amigo dunha compañía de actores e xente de circo, escapa dos soldados ata que... Na Biblioteca podes coñecer o que falta. |
