Deserto García

de

   Jorge Emilio Bóveda

Novela que amosa unha atmosfera rural asfixiante, sen escrúpulos, onde o alcoholismo, a violencia, a corrupción e a escaseza de horizontes vitais; aínda que con doses de humor e ironía, golpean a conciencia do lector. “Unha especie de remedo do far west” (Xosé M. Eyré)  Deserto García é unha reflexión sobre a soidade do ser humano, unha soidade buscada, o desexo  de esquecer o pasado, ser independente e resolutivo. 

Desiderio García, garda civil prexubilado, vai vivir a aldea de Loirás para habitar a antiga casa familiar dos seus avós, coñecidos no lugar como os Touceda. O seu obxectivo é vivir nunha especie de retiro voluntario, afastándose de todo o que foi a súa vida ata o momento. Máis a súa presenza non será ben recibida e mesmo á súa vida estará ameazada.

 Era aquel un lugar perdido, unha folla arrincada da axenda dalgún inspector de sanidade. O ambiente era opaco e abafante, cheo de fume que ignoraba prohibicións e leis... 

Isidro Maceira, o xefe de cerimonias, amestráraos co paso das décadas nunha especie de síndrome de Estocolmo, convencéndoos incluso de que el era o Señor do Ás de Ouros nas partidas de cartas. Incluso inventaba asa regras dependendo dosa intereses das mans e conseguindo que ninguén puxese en dúbida as súas artes...

            -A ver se prestas atención, carallo -pasando o trapo. Que andas apampado.

O obxecto da regueifa era un homiño bébedo que envorcara a cervexa por riba da barra que xa pingaba en regatos cara ao chan. Era un rapaz novo avellentado polo alcol que dende había tempo perdera a noción dos puntos cardinais, sobre todo o norte. Chamábanlle “o fillo do Sancristán”.

-O rapaz paga, Maceira! -retrucou o Abundio, un home viúvo que diariamente facía naquel sitio a conta atrás do seu tempo de vida.

-Que carallo ten iso que ver? bramou Isidro Maceira-. Non hai un prezo fixado para vir aquí tocarme os collóns a todas horas.

-Hai máis bares, Maceira...-engadiu o Abundio, desafiante.

-Ai, si? Levas razón. En toda a comarca de Élide mal será que non atopedes outro. Anda a rozar as coxas por ahí adiante! -berrou.

-Ben sei que nos arredores de Loirás es o único, pero o trato non é bo... -explicou o Abundio.

-Mira, Abundio, teño oitenta anos e levo tempo aturándovos. Ben sabe Deus que se sigo acá é porque non sei facer outra cousa os xogadores de cartas baixaron máis o volume para escoitar mellor o monólogo-. Non me cómpre para nada o voso diñeiro, por min ídevos foder todos!

-Non te poñas así -acougou o fillo do Sacristán con voz etílica-. Nós querémoste, Maceira.

-Estás bébedo, Sancristán.

Estou algo bébedo pero sei o que digo. Loirás iría para o carallo de non se por homes coma ti, Maceira. Os vellos morren e non...