Skip to Content

Novembro 2013

Decembro 2013

   

A POESÍA, EN DECEMBRO

 

moito máis angustioso está o mundo en decembro
o suicidio paséase pola rúa
moito, moito máis agresivo...
se logro saír deste inverno tamén
e desta enfermidade
e desta morte,
o próximo verán seino ben
que vou botar de menos
o mes de decembro.

Dorin Popa (1955)

dorin popa
   

Decembro 2013

barrett

 

Del natural (cuentos)
de
Rafael Barrett

      Microrrelatos dun autor español, coetáneo da xeración do 98, pouco coñecido entre nos pero moi apreciado en Latinoamérica. Contos breves a cabalo entre o romanticismo, o modernismo e o existencialismo. Obra dun escritor cunha vida de novela e unhas experiencias que manteñen aínda na actualidade toda a súa forza e lirismo.


    "La seguí. Nuestros pasos repetían sus ecos iguales, cada vez más próximos. Noté que tenía la cara muy blanca. Los faroles, a intervalos, iluminaban esa palidez como los relámpagos iluminan un paisaje triste. Ya muy cerca, casi tocándola, balbucí a mi perseguida las majaderías que ustedes saben.
    "No hizo caso. Insistí. Nada. Volví a insistir. Yo no me resignaba a renunciar a mi aventura.
    "Entonces da media vuelta y clava los ojos en mí. Unos ojos negros, de un negro absoluto, sin fondo. Y con una voz sorda, una voz sin timbre, como desteñida, me pregunta:
    "—Quieres venir conmigo, ¿verdad?
    "—Sí.
    "—Vamos.
    "—Y nos fuimos por callejuelas que yo no había visto nunca. La mujer había cambiado de rumbo. Nos metíamos en los barrios bajos. No decíamos una palabra. Yo tenía miedo y orgullo, al estilo de los héroes. Acompañaba ala dama misteriosa, y me prometía terribles voluptuosidades.
    "Se detuvo delante de una puerta larga y angosta. Sacó una pesada llave. Abrió.
    "—¡Entra!
    "Entré.
    "—¡Sube! —dijo la voz desteñida, más fúnebre aún en aquel momento.
    "Y subimos las escaleras empinadas. Un piso. Dos. Tres. Cuatro. Me ahogaba en la oscuridad; y una an-gustia rara se apoderaba de mí.
    "—Aquí es —dijo la mujer...

 

Se queres ler algúns dos contos do libro preme aquí

 

25 de Novembro: Enterremos a Violencia de Xénero

Homenaxearemos este luns ás mulleres vítimas da violencia ao longo deste 2013 instalando no claustro do instituto un cemiterio con 44 lápidas, sobre cada unha un epitafio poético.

Na seguinte presentación ofrecemos unha ampla mostra das lápidas elaboradas polo alumnado de artes plásticas e dos textos escollidos polos membros do grupo de biblioteca e do club de lectura. A tod@s, alumn@s e profesor@s, moitas grazas!

 

Novembro 2013

O home do traxe branco. O accidente
de
Herikberto M. Quesada

 

    herikberto       Primeiro libro dunha saga de ficción, cheo de  ilustracións de seres reais e imaxinarios capaces por si mesmas de levarnos a outros  espazos e mundos. 
    Verán. Calor. Un terrible incendio forestal en Galicia. Pola noite, uns rapaces descobren unha gran nave. Dela xorden varios buzos escoltando unha estraña criatura anfibia que da a luz a súa cría. Cando parece que todo finalizou, da nave descende un misterioso home con traxe branco, acompañado dun raro animal. Quen é ese home? Só este grupo de rapaces descubrirá de onde ven e cales son as súas intencións. O océano Atlántico, praias, noites de lúa, campos amarelos, verdes fragas, insectos, polbos, peixes, solpores, ríos, alieníxenas, veraneantes, terribles monstros, iropis e homes de negro. A historia dun neno que vive nun planeta aínda verde e azul.
    O autor, Herikberto Muela Quesada -un personaxe máis da historia- (Ourense, 1958), reside en Madrid onde traballa como deseñador ligado ao mundo do cine e dos reclamos publicitarios e  dende neno veranea na Guarda, lugar onde se sitúa a acción desta novela, na que descubriremos lugares e nomes  moi coñecidos.
“(...) Foi nese momento cando escoitamos o seu son ás nosas costas. Virámonos e vimos unha bóla metálica do tamaño dunha mazá co obxectivo dunha cámara.
    -¡Estivéronnos vendo todo este tempo! -exclamou Cheché.
    -Estás no certo -sentiuse unha voz ao outro lado das rochas.
    Observamos que se trataba do home do traxe branco.
    -Dende agora xa non seredes os mesmos -engadiu o home misterioso.
    De pronto a bóla disparounos dous dardos que se cravaron nos nosos pescozos. Empecei a marearme. Deixeime caer sobre as rochas. Anubróuseme a vista. Porén, puiden ver cómo a enorme nave se elevaba sobre as augas. Volveuse laranxa e, poñéndose de canto, desapareceu no horizonte a unha velocidade vertixinosa. Tamén vin achegarse o home do traxe branco, pero antes de distinguir o seu rostro perdín o sentido.”
portada libro

SeSeSe queres saber máis, neste enlace o autor fala do libro, le un anaco e tamén podes atopar as primeiras follas en castelán.

Novembro 2013

CAMBIO DE HORA


Las ordinarias bromas de mover
las manecillas y cambiar las formas del cuarzo
no son suficientes para devolverles
a la primavera y al invierno su floreciente y congelada

distinción, y para que el hombre pueda hacer
con el tiempo lo que quiera. Tras el cambio
de tiempo, quienes sufren de insomnio
sufrirán una hora más,

y los cansados ganarán una hora de sueño.
Luego tendrá lugar el cambio.
También los otros a veces también ganarán,
a veces perderán el tiempo. Pero eso no cambiará

en nada la desaparición de la diferencia
de temperatura, y los días siguientes,
si los hay, vendrán junto con los días
que ya no tienen nombre:

reflejos que se incrustan los unos en los otros
y sombras que recíprocamente se repelen.
Y si este paseo de octubre
de hace un año no se ha vuelto

a repetir, aunque no estamos
muertos ni somos enemigos, esas
ordinarias bromas de mover
las manecillas y cambiar las formas del cuarzo

no cambiarán el tiempo.               

 Marcin Baran (1963)
(versión de Abel Murcia, Gerardo Beltrán e Xavier Farré)

 

Baran


by Dr. Radut