Iniciar sesión: Acceso

Texto da semana

Colabora

Cada semana pegamos nun taboleiro, dentro da Biblioteca, un texto breve e unha folla co símbolo de “gústame” e “non me gusta” para que manifestedes a vosa opinión.
O texto pode ser un poema, un microrrelato ou un fragmento de calquera texto literario ou non, é dicir, que tamén se poden poñer textos científicos, históricos, filosóficos...
O único requisito é que sexa breve, para que non dea preguiza lelo de pé. E pode levar algunha ilustración ou apoio gráfico.
Sería estupendo que colaborase o alumnado e o profesorado, manifestando se vos gustou o texto ou suxerindo textos que se poden publicar.

Lois Pereiro. Poderíano coller como epitafio

Poderíano escoller como epitafio

Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar onde eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.

Poesía última de amor e enfermidade, 1992-1995

Naceu en Monforte de Lemos en 1958. Destacou sempre o seu gusto pola música, sobre todo por grupos coma Lou Reed, Pink Floyd ou Joy Division, e pola literatura en linguas xermánicas.

En vida, publicou dous poemarios: Poemas 1981/1991  e Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995. Lois morreu na Coruña o 24 de maio de 1996 a causa da SIDA e do seu envelenamento con aceite de colza desnaturalizado.

Foi soterrado no cemiterio de Santa Cristina de Viso, no Incio, e ten coma epitafio os últimos versos do poema escollido como texto do mes. A tumba de Lois converteuse nun lugar de peregrinación, debido ao seu potente valor icónico.

O 26 de xuño de 2010 a Real Academia Galega fixo pública a súa decisión de dedicarlle o Día das letras galegas de 2011 a Lois Pereiro.

Cervantes. Don Quixote

 

Grisóstomo morreu de amor por Marcela, unha fermosísima pastora, polo que é acusada de ser culpable da súa morte. Nun discurso marcadamente feminista, Marcela defende a súa liberdade de escoller e o seu dereito a non ter que aceptar a quen non ama.

»Yo nací libre, y para poder vivir libre escogí la soledad de los campos. Los árboles destas montañas son mi compañía, las claras aguas destos arroyos mis espejos; con los árboles y con las aguas comunico mis pensamientos y hermosura. Fuego soy apartado y espada puesta lejos. A los que he enamorado con la vista he desengañado con las palabras. Y si los deseos se sustentan con esperanzas, no habiendo yo dado alguna a Grisóstomo ni a otro alguno, el fin de ninguno dellos bien se puede decir que antes le mató su porfía que mi crueldad. [...]

El que me llama fiera y basilisco, déjeme como cosa perjudicial y mala; el que me llama ingrata, no me sirva; el que desconocida, no me conozca; quien cruel, no me siga; que esta fiera, este basilisco, esta ingrata, esta cruel y esta desconocida ni los buscará, servirá, conocerá ni seguirá en ninguna manera.

 

 CERVANTES: VIDA DE NOVELA

Ferido en batalla, secuestrado por piratas, espía, excomungado e preso

Fillo dun Fidalgo arruinado e neto de galegos por parte de nai, Cervantes naceu en 1547 en Alcalá de Henares e percorreu Castela sendo neno en busca de traballo para o seu pai.

Tivo problemas coa xustiza en varias ocasións e alistouse nos terzos de Flandres. Na batalla de Lepanto foi ferido e perdeu a mobilidade dun brazo. De aí o alcume de “Manco de Lepanto”.

Estivo cativo en Alxer, onde se atopaban presos outros 30.000 cristiáns.

Á súa volta a España, co propósito de atopar algo co que refacer a súa vida e pagar as débedas que contraera a súa familia para rescatalo de Alxer, aceptou unha comisión secreta en Orán, posto que el tiña moitos coñecementos da cultura e costumes do norte de África. Por ese traballo recibiu 50 escudos.

En total estivera 5 anos encerrado en Alxer, pero aínda ía pasar media ducia de veces por prisións españolas.

Curiosamente, as súas longas estancias en prisión proporcionáronlle o tempo e a perspectiva para desenvolver a súa prodixiosa obra literaria.

Non tememos a morte

 Gonzalo hermo

NON TEMEMOS A MORTE.

Levámola dentro.

Celebrámolo

ESTOU AQUÍ. Enfronte atópase o resto do mundo.

O vento do norte sutura o teu verbo a esta casa.

Instala o noso medo na raíz.

Ponlle nome a aquilo que cremos amar por moito tempo.

Pensa no instante en que soubemos que este muro caerá.

Abre a porta, deixa pasar os cans: que coman da mesa.

Para que cheire a terra a entroido ou barricada dunha vez.

Para que cheire a algo que se desfai e se compón constantemente.

Non deteñas a ollada na beleza do incendio.

Abre unha fisura.

Rompe o círculo.

Escapa.

6

O poema Non tememos a morte pertence ao libro Celebración, de Gonzalo Hermo.

Gonzalo Hermo (Taragoña, 1987) estudou no IES Camilo José Cela de Padrón e na Facultade de Filoloxía de Santiago de Compostela. Traballa no Instituto da Lingua Galega e é membro do colectivo de intervención sociocultural Redes Escarlata.

O libro de poemas Celebración (2014) mereceu o Premio da Crítica de Poesía en galego e máis tarde o Premio Nacional de Literatura na modalidade de Poesía Nova “Miguel Hernández” correspondente a 2015. O premio distingue unha obra de poesía publicada en 2014 por un autor español menor de 31 anos.

 

 

Sin noticias de Gurb

Sin noticias de Gurb

Eduardo Mendoza

Según parece, los seres humanos se dividen, entre otras categorías, entre ricos y pobres. Es esta una división a la que ellos conceden gran importancia, sin que se sepa por qué. La diferencia fundamental entre los ricos y los pobres, parece ser esta: que los ricos, allí donde van, no pagan, por más que adquieran o consuman lo que se les antoje. Los pobres, en cambio, pagan hasta por sudar.

Desde el punto de vista estadístico, parece demostrado que los ricos viven más y mejor que los pobres, que son más altos, más sanos y más guapos, que se divierten más, viajan a lugares más exóticos, reciben mejor educación, trabajan menos, se rodean de mayores comodidades, tienen más ropa, sobre todo de entretiempo, son mejor atendidos en la enfermedad, son enterrados con más boato y son recordados por más tiempo. También tienen más probabilidades de salir retratados en periódicos, revistas y almanaques.

Eduardo Mendoza: "Soy un pelma, un neura y no hay quien me aguante"

25/10/2015 - Por Virginia Drake - XL Semanal

XL. Si se encuentra a alguien leyendo uno de sus libros, ¿le pregunta qué le parece?

E.M. ¡No, no! Los observo, pero no les digo nada porque me da muchísima vergüenza. En una ocasión fui todo un viaje de avión al lado de una persona que estaba leyendo una de mis novelas y no me reconoció. No sabía qué hacer, dudaba si debía advertirle, sobre todo para que no tirara el libro bruscamente ni hiciera algún comentario obsceno o pidiera que le devolvieran el dinero. Pero, aunque no leí sus pensamientos, no se durmió y siguió leyendo hasta el final.

XL. De paisano ¿es igual de divertido que cuando escribe?

E.M. No, no, de paisano soy un pelma, un neura y no hay quien me aguante.

XL. Algo ha mejorado su autoestima: hace unos años declaraba ser un cretino inseguro y perezoso.

E.M. Pues no me he corregido nada; creo que incluso he aumentado en todo eso. Con la edad, nadie mejora [se ríe].

Some like it Hot

Algúns prefíreno quente (En España Con faldas y a lo loco)

OSGOOD: Falei con mamá. Estaba tan contenta que ata chorou. Quere que leves o seu vestido de noiva. É de encaixe branco.
JERRY/DAPHNE: Osgood, non podo casar co vestido da túa mamá. Eeeh, seguro que ela e eu... nnn... non temos o mesmo tipo!
OSGOOD: Podemos reformalo.
JERRY/DAPHNE: Non fai falta. Osgood, teño que ser sincera contigo, ti e eu non podemos casar.
OSGOOD: Por que non?
JERRY/DAPHNE: Pois... primeiro porque non son loura natural.
OSGOOD: Non me importa.
JERRY/DAPHNE : E fumo. Fumo moitísimo!
OSGOOD: Éme igual.
JERRY/DAPHNE: ¡Teño un horrible pasado! Desde hai tres anos estou vivindo cun saxofonista.
OSGOOD: Perdóocho.
JERRY/DAPHNE: Ah! Nunca poderei ter fillos.
OSGOOD: Adoptarémolos.
JERRY/DAPHNE: Non me comprendes, Osgood... (Sacando a perruca e coa súa voz de home) Son un home!
OSGOOD: Bo, ninguén é perfecto.

 4

Comedia musical de 1959 dirixida por BILLY WILDER.

Guion de BILLY WILDER e I.A.L. DIAMOND. Con Jack Lemmon no papel de Jerry / Daphne e Joe E. Brown no papel de Osgood.

Argumento
Época da Lei Seca (1920-1933). Joe e Jerry son dous músicos que se ven obrigados a fuxir logo de ser testemuñas dun axuste de contas entre dúas bandas rivais. Como non atopan traballo e a mafia os persegue, deciden vestirse de mulleres e tocar nunha orquestra feminina.

Billy Wilder naceu en Galicia
Samuel Wilder (Sucha (Galicia, actual Polonia), 1906 – Los Ángeles, 2002)  Debido á súa orixe xudía, á chegada ao poder de Adolf Hitler en Alemania tivo que exiliarse e pasou a dirixir en Hollywood.

Na súa filmografía destacan Días sen pegada (1945), premiada co Oscar, O crepúsculo dos deuses (1950), A tentación vive arriba (1957), O apartamento (1960), que lle supuxo o segundo Oscar, Un, dous, tres (1961) e Some Like It Hot (Algúns prefíreno quente).

A xustiza pola man

Aqués que ten fama de honrados na vila
roubáronme tanta brancura que eu tiña,
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa decote puñéronma en tiras.

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;
sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas,
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos… ¡meus anxos!… que tanto eu quería,

¡morreron, morreron, ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, murcháronme a vida,
fixéronme un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangue maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei… ¡Tolería!
De min se mofaron, vendeume a xusticia.
-Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda…
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.

Entonces cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño… ¡Ne-as herbas sentían!
I a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sen vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces… estonces, cumpreuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man que os ferira.

Rosalía de Castro

13

Rosalía de Castro nace no mesmo ano no que Charles Darwin debuxa no seu caderno de apuntamentos unha árbore que torcerá o curso do pensamento humano sobre a natureza. Así como dende Darwin o patrón evolutivo se converteu nun dos fundamentos das ciencias da natureza, a modernidade filosófica tendeu a converter a idea ilustrada do progreso nunha das súas principais liñas de forza.

Na obra de Rosalía de Castro o progreso desempeña unha función ambivalente. A democracia radical, a utopía socialista e o feminismo da igualdade conviven coa defensa da especificidade cultural de Galicia e a temporalidade progresiva das grandes revolucións coexiste coa apoloxía de certos costumes ameazados pola modernidade. O dobre compromiso descrito permite contribuír a explicar a riqueza sempre problemática da súa obra, capaz de abrir un interrogante que segue batendo no presente: Como conciliar os principios dun igualitarismo universal de carácter emancipador co recoñecemento de distintos tempos dentro deste tempo?”

 

Distribuir contido