Outubro 2013

É SAMAÍN! VEN Á BIBLIOTECA E DINOS… QUE OU QUEN FALTA????

Mér, 30/10/2013 - 08:59 — Amalia Otero

Que ou quen falta???

A nosa Meiga particular está de troula!!!!

Para festexar o Samaín a nosa Meiga preparounos unha sorpresa!!!

Que fai aí ese morcego? E ese esqueleto? É o número π o que está agochado nesa fenda? Vaites o cadaleito do señor Saturio!!! E ese é Wally????

Esta Meiga non quere festexar soa e precisa da nosa axuda.

Dinos que ou quen falta: trasnos, diaños, meigas, fadas, zombis, fungos, mofos, serpes, arañas, píntegas, fotos, expresións matemáticas, físicas ou químicas, textos, ...

Podes traer o teu debuxo terrorífico, a foto cos teus colegas disfrazados ou da túa mascota, ese texto onde a morte ou os espíritos son protagonistas; ese exercicio de mates co que non podes, esa partitura imposible ou eses comentarios de texto que non sabes por onde comezar.

Como vedes “case” todo vale, buscade a relación co Samaín.

Podedes participar sós, en grupo, por clases. Pedide a colaboración dos vosos profes e titores!!!!

Traédenos as vosas colaboracións para o LABIRINTO da BIBLIO-SAMAÍN e entregádenolo no mostrador da biblioteca, alí tomaremos os datos e colocarémolo no labirinto do terror.

Os mellores e máis orixinais terán premios terroríficos!!!!!

Poesías para Defuntos

Dom, 27/10/2013 - 23:33 — Anónimo

O escritor arxentino Ernesto Sábato é autor da novela Sobre héroes e tumbas, parafraseando este título presentamos Sobre mortos e tumbas, escolma de textos poéticos para lembrar, lendo, aos difuntos:

Outubro: mes das bibliotecas, día 24: xornada das bibliotecas

Xov, 17/10/2013 - 20:26 — Anónimo

Un ano máis comezamos o curso visitando e festexando a biblioteca. Nesta ocasión a mensaxe é da autoría da coñecida escritora Laura Gallego e o cartel foi deseñado por Andrés Rábago (máis coñecido como "El Roto")
Nunha ocasión un viaxeiro chegou dende un lugar afastado a un pobo no que non había libros. Sentouse a descansar na praza maior e sacou do seu macuto un vello volume de contos. Cando comezou a ler en voz alta, os nenos, que nunca viran nada semellante, sentáronse ao seu arredor para escoitalo. O visitante relatou historias que engaiolaron aos seus oíntes e fixéronos soñar con fantásticas aventuras en reinos marabillosos. Cando rematou, pechou o libro para volver gardalo no seu macuto. Ninguén se decatou de que, ao facelo, escapaban de entre as súas páxinas algunhas palabras soltas que caeron ao chan. O viaxeiro marchou por onde viñera; tempo despois, os habitantes do pobo descubriron o pequeno gromo que elevaba as súas trementes folliñas cara ao sol, no lugar no que caeran as palabras perdidas. Todos asistiron abraiados ao crecemento dunha árbore como non se vira outra. Cando chegou a primavera, a árbore exhibiu con fachenda unhas fermosas flores de pétalos de papel. E, cos primeiros compases do verán, deu froito por primeira vez. E as súas pólas enchéronse de libros de todas clases. Libros de aventuras, de misterio, de terror, de historias de tempos pasados, presentes e futuros. Algúns atrevéronse a coller eses froitos, e había un sabio no lugar que lles ensinou a ler para poder gozalos. Ás veces, a brisa sopraba e sacudía as pólas da árbore. As follas dos libros axitábanse e deixaban caer novas palabras. E pronto houbo máis gromos por todo o pobo; e en apenas un par de anos, as árbores-libro estaban por todas partes. Correuse a voz; moitos investigadores, curiosos e turistas pasaron por alí para coñecer o lugar onde os libros crecían nas árbores. Os habitantes do pobo lían as súas páxinas con deleite, e coidaban cada gromo con gran mimo. E así ían recollendo máis e máis historias con cada nova colleita de libros. Un día, os máis sabios do lugar reuníronse e acordaron compartir o seu tesouro co resto do mundo. Elixiron un grupo de mozos e animáronos a escoller un libro da primeira árbore que crecera no pobo. Despois, enviáronos a percorrer os camiños. Eles repartíronse polo mundo, buscando un fogar para a súa prezada carga, e así, co tempo, cada un deixou o seu libro nunha biblioteca diferente. E conta a historia que alí seguen aínda. Que hai algunhas bibliotecas que gardan entre os seus estantes un libro especial que deixa caer palabras-semente. E que, se aterran no lugar axeitado, cada unha desas palabras crecerá ata converterse nunha árbore que dará como froito novos libros. Ninguén sabe en que bibliotecas se atopan estes libros marabillosos. Descoñécese tamén cales, de entre todos os seus volumes, son os que proceden do pobo onde os libros crecen nas árbores. Podería ser calquera, e podería estar escondido en calquera recuncho de calquera biblioteca do planeta. Animádevos a entrar nelas e a explorar os seus estantes, viaxeiros; porque quizais deades por casualidade cun libro cuxas palabras boten raíces no voso corazón e fagan crecer unha magnífica árbore de historias cuxas sementes poidan chegar a cambiar o mundo. Feliz día da biblioteca! Laura Gallego

El Roto E rematemos con humor, unha viñeta de El Roto sobre o futuro do libro tradicional:

Outubro 2013

Mar, 01/10/2013 - 14:11 — Anónimo

OYSTERS
Our shells clacked on the plates.
My tongue was a filling estuary,
My palate hung with starlight:
As I tasted the salty Pleiades
Orion dipped his foot into the water.

Alive and violated
They lay on their beds of ice:
Bivalves: the split bulb
And philandering sigh of ocean.
Millions of them ripped and shucked and scattered.

We had driven to the coast
Through flowers and limestone
And there we were, toasting friendship..

OSTRAS
As nosas cunchas castañolaban nos pratos.
A miña lingua era un esteiro enchéndose,
o meu padal un dosel de luz de estrelas:
mentres degustaba as salgadas Pléiades
Orión meteu o pé na auga.

Vivas e violadas
ficaban nos seus leitos de xeo:
bivalvas: o bulbo fendido
e o suspiro amante do océano.
abertas por millóns, sen casca e espalladas.

Conduciramos cara a aquela costa
a través de flores e caliza
e alí estabamos, brindando pola amizade...

Seamus Heaney (13/04/1939– 30/08/2013)

Outubro 2013

Mar, 01/10/2013 - 12:16 — Anónimo

El libro de los portales de Laura Gallego García
	A la mañana siguiente, la familia acudió a despedir a Tabit hasta la valla de entrada. El joven parecía contento, aunque de vez en cuando se rascaba un brazo o una pierna sin poder evitarlo. Estaba claro que las pulgas, chinches y otros molestos habitantes de su jergón se habían cebado con él aquella noche. Yunek se sintió un poco culpable, pese a que, apenas unos días antes, la idea de someter a uno de los pomposos maradienses a los rigores de la vida en el campo le habría parecido muy seductora. Pero Tabit no se ajustaba al concepto que Yunek tenía de la gente de la capital, y mucho menos de los pintores de portales. La noche anterior había cenado con apetito, pero sin exigir más ración de la que le correspondía. Había alabado las virtudes de la cocinera y saciado la insondable curiosidad de Yania, contestando a todas y cada una de sus preguntas. Después había caído como un leño sobre su jergón, sin duda agotado por la caminata. Pero se había levantado puntualmente antes del alba, como el resto de la familia y, tras desayunar las humildes gachas preparadas por Bekia, había vuelto a medir las coordenadas de la pared, tal y como había dicho que haría la noche anterior. Ahora cargaba con sus bártulos, sonriente a pesar de sus picores y sus ojeras, testimonio de que no había dormido bien. –Regresaré en cuanto lo tenga todo listo –les prometió–. Tal vez en una semana o dos. Pero, si tardo un poco más de lo esperado, por favor, no os preocupéis. Es que quiero hacerlo bien, y dedicar al diseño de vuestro portal el tiempo que sea necesario –Claro –asintió Yunek. Hizo una pausa y añadió–: Muchas gracias por todo.
En Maradia, capital de Darusia, Tabit é un alumno do último curso da Academia, onde se forman os pintores de portais. No programa de estudos desta curiosa academia non faltan materias como cálculo de coordenadas, xeometría e mecánica para enfrontarse a superficies lisas e pintar portais perfectos, que permiten viaxar dun lugar a outro de xeito instantáneo. Para a pintura dos portais necesítase un pigmento especial, derivado dun valioso mineral chamado bodarita, e é aquí cando comeza a historia... Porque quen controla a bodarita controla os portais e, con iso, practicamente todo. Novela fantástica e coral: uns aspirantes a maeses comparten protagonismo cun labrego, un garda de portais e un rapaz criado nas minas...