Plumas
brancas
Por
Cristóbal Currás Maza (3º C)
Non
podía crelo, non debía... Un calafrío recorreu o meu corpo, desde aquel maldito
momento... Todo fora por culpa dela!
Partiramos
para o Gran Sol pola mañá, de alí a unhas horas, mar a dentro, vin algo que me
chamou a atención. Era unha moza que pedía socorro.
–
Patrón! –berrei– Olle para aquela illa.
O
patrón encamiñou o barco cara a illa. Cando subimos a bordo do barco á rapaza,
da súa boca non saíron palabras de agradecemento, só preguntou:
–
Cantos sodes?
–
Catro –respondeu o patrón– O maquinista, o
cociñeiro, un mariñeiro e eu.
Acto
seguido preguntou por un camarote. Tivo sorte de que o ocupante estaba enfermo.
Conducímola ao camarote e de alí non saíu en todo o día.
Era
unha moza de gran beleza. Levaba un vestido longo de mangas anchas. Tiña unha
pel branca, incriblemente branca, a cal facía xogo cos seus claros ollos azuis.
Os seus finos labios eran dunha suave cor rosa e o seu pelo lucía unha estraña
cor azul.
Pola
noite, na cea, ela non probou bocado. Cando lle preguntamos por que non comía
nada, ela respondeu:
–
Xa comerei.
Cando
rematamos de comer, o patrón preguntoulle:
–
Desculpe, como se chama?
–
Casandra –dixo ela.
E,
sen dar tempo a máis preguntas, comezou a cantar. Era unha canción moi triste,
falaba dun mariñeiro que abandonara á súa moza nunha illa ao descubrir que era
unha serea, e como esta prometía vinganza.
Ao
rematar, todos agás eu, quedaron como drogados. Casandra levantouse e todos nos
erguemos canda ela. Eu fun directo á miña habitación, pero os demais seguiron a
Casandra ata o seu camarote.. Cando me deitaba, escoitei como rifaba o patrón
cos outros homes, dicíndolles que o deixasen a soas coa moza.
Á
mañá seguinte, o capitán non aparecía, nin tampouco o maquinista.
Eu
ía levarlle o almorzo a Casandra e, ao entrar no seu camarote, a bandexa caeume
das mans. A habitación estaba chea de sangue! Nunha esquina atopábanse os
corpos do capitán e do maquinista. Fun correndo ata eles. Estaban mortos! E
entre as súas mans agochaban unhas plumas brancas. Daquela decateime de que
Casandra non estaba alí e lembrei a canción que cantara na cea.
Non
sería ela a serea abandonada polo mariñeiro?
Un
arreguizo percorreume as costas. Tiña que saír de alí.
Corrín
pola cuberta en busca do bote salvavidas. Non valía a pena ir buscar ao
cociñeiro porque xa imaxinaba que estaría facendo e onde estaría a serea.
O
bote non estaba e o mar era bravo de máis como para tentar fuxir a nado. Oíuse
unha queixa e un berro vitorioso como o que bota un ave de rapina ao conseguir
unha nova presa. O cociñeiro estaba morto! Só quedaba eu!
De
súpeto, ocorréuseme unha gran idea. Pero necesitaría algunhas cousas...
De
alí a cinco minutos xa estaba preparado.. Saín na procura da serea. Non dei nin
dous pasos en dar con ela. Polo visto ela tamén me buscaba. O seu corpo estaba
cheo de plumas e o seu rostro transformárase no dun ave. Nada máis vela botei a
correr cara a adega do xeo. Ela seguiume.
Pero
eu, cun rápido movemento, fun quen de esquivala e metela na bodega do xeo.
Pechei a porta e botei a correr cara ao regulador. Púxeno ao máximo. Ela
comezou a cantar, pero eu tiña algodón nos oídos.
Subín
á cabina e pedín socorro pola radio. Esperei a que chegase un barco e, cando
vin que estaba próximo, prendinlle lume ao noso barco dándome tempo a saltar
pola borda.
O
barco de rescate colleume da auga, case conxelado polas baixas temperaturas.
Nunca
se atoparon os corpos dos meus compañeiros, pero teño escoitado a outros
mariñeiros que, cando pasan por esa zona de pesca, teñen que arredarse pois
sempre hai unha nube de fume, que non se sabe de onde vén xa que aparece da
nada, e logo séntese unha canción que os envelena ata perder o sentido.
Cando
vaiades de pesca escapade da néboa pois non sabedes os segredos que nela se
agochan.
