Skip to Content

Relatos de terror

Opinión de Andrea Nicole

A OPINIÓN DUNHA ALUMNA LECTORA

 

A biblioteca do instituto, durante a semana do Samaín, convértese nun lugar de reunión escuro e tenebroso, para escoitar relatos de terror, lidos por alumnos e alumnas que se ofrecen voluntarios.

 

Eu son unha desas alumnas e ler na biblioteca foi todo unha experiencia:

 

Chegas ao atril que alí se atopa, esperas a que chegue toda a xente que desexa escoitar o relato, péchanse as portas e todo é escuridade ó teu redor.

Só dúas candeas iluminan o teu relato, comezas a ler, as verbas enchen a sala, segue a historia e comeza a intriga, remata a acción e os aplausos dictan o final da historia.

 

Ler na biblioteca neses días é gratificante posto que toda a xente olla para ti e está pendente do que dis e ti estás satisfeita de que lles guste.

  

Andrea Nicole Tilve Dovalo.4º B

Gañador 1º ciclo

A maternidade da morte

 

Por Martín Carramal Meis (1º A)

 

 

Corre o ano 1005 nun lugar chamado Milinus (actual Meaño). Uns campesiños cavan un buraco a toda présa nun bosque. Queren enterrar unha caixa negra con tres fechaduras e cinco cadeados. O contido da caixa, un fillo da morte, tan perigoso e cruel que ata a propia morte temía. Destruía e queimaba vilas enteiras, os seus secuaces cortaban extremidades e, antes de matar a unha persoa, arrincábanlle cuns pauciños os ollos que logo comían eles. Os campesiños fixeran un trato coa mesmísima morte. Acordaron tenderlle unha trampa que finalmente funcionou. O fillo da morte encontrábase capturado nunha caixa negra nun bosque.

 

Actual Meaño. Ano 2008. Nunha escavación para a construción dun edificio atopan unha caixa negra. Ao abrila descobren que se encontra baleira.. Pero en realidade acaban de liberar ao fillo da morte. Así, o fillo da morte comezaba o seu reinado de terror no edificio do Concello, onde, tras escoitar uns ruídos, se produciu unha gran explosión que tira abaixo o edificio. En total, corenta vítimas. Ao día seguinte, cando un camión cisterna de gasolina atravesa a ponte que cruza a autovía, explota tirando a ponte. Máis tarde, cando o autobús de Simes se dirixía cara ao instituto sentiuse un gran ruído. Acababa de atropelar á morte, que acababa de falecer cando se dirixía a provocar unha explosión no centro que tirase o edificio.

 

Gañador 2º Ciclo

Plumas brancas

 

Por Cristóbal Currás Maza (3º C)

 

 

Non podía crelo, non debía... Un calafrío recorreu o meu corpo, desde aquel maldito momento... Todo fora por culpa dela!

Partiramos para o Gran Sol pola mañá, de alí a unhas horas, mar a dentro, vin algo que me chamou a atención. Era unha moza que pedía socorro.

       Patrón! –berrei– Olle para aquela illa.

O patrón encamiñou o barco cara a illa. Cando subimos a bordo do barco á rapaza, da súa boca non saíron palabras de agradecemento, só preguntou:

       Cantos sodes?

       Catro –respondeu o patrón– O maquinista, o cociñeiro, un mariñeiro e eu.

Acto seguido preguntou por un camarote. Tivo sorte de que o ocupante estaba enfermo. Conducímola ao camarote e de alí non saíu en todo o día.

Era unha moza de gran beleza. Levaba un vestido longo de mangas anchas. Tiña unha pel branca, incriblemente branca, a cal facía xogo cos seus claros ollos azuis. Os seus finos labios eran dunha suave cor rosa e o seu pelo lucía unha estraña cor azul.

Pola noite, na cea, ela non probou bocado. Cando lle preguntamos por que non comía nada, ela respondeu:

       Xa comerei.

Cando rematamos de comer, o patrón preguntoulle:

       Desculpe, como se chama?

       Casandra –dixo ela.

E, sen dar tempo a máis preguntas, comezou a cantar. Era unha canción moi triste, falaba dun mariñeiro que abandonara á súa moza nunha illa ao descubrir que era unha serea, e como esta prometía vinganza.

Ao rematar, todos agás eu, quedaron como drogados. Casandra levantouse e todos nos erguemos canda ela. Eu fun directo á miña habitación, pero os demais seguiron a Casandra ata o seu camarote.. Cando me deitaba, escoitei como rifaba o patrón cos outros homes, dicíndolles que o deixasen a soas coa moza.

Á mañá seguinte, o capitán non aparecía, nin tampouco o maquinista.

Eu ía levarlle o almorzo a Casandra e, ao entrar no seu camarote, a bandexa caeume das mans. A habitación estaba chea de sangue! Nunha esquina atopábanse os corpos do capitán e do maquinista. Fun correndo ata eles. Estaban mortos! E entre as súas mans agochaban unhas plumas brancas. Daquela decateime de que Casandra non estaba alí e lembrei a canción que cantara na cea.

Non sería ela a serea abandonada polo mariñeiro?

Un arreguizo percorreume as costas. Tiña que saír de alí.

Corrín pola cuberta en busca do bote salvavidas. Non valía a pena ir buscar ao cociñeiro porque xa imaxinaba que estaría facendo e onde estaría a serea.

O bote non estaba e o mar era bravo de máis como para tentar fuxir a nado. Oíuse unha queixa e un berro vitorioso como o que bota un ave de rapina ao conseguir unha nova presa. O cociñeiro estaba morto! Só quedaba eu!

De súpeto, ocorréuseme unha gran idea. Pero necesitaría algunhas cousas...

De alí a cinco minutos xa estaba preparado.. Saín na procura da serea. Non dei nin dous pasos en dar con ela. Polo visto ela tamén me buscaba. O seu corpo estaba cheo de plumas e o seu rostro transformárase no dun ave. Nada máis vela botei a correr cara a adega do xeo. Ela seguiume.

Pero eu, cun rápido movemento, fun quen de esquivala e metela na bodega do xeo. Pechei a porta e botei a correr cara ao regulador. Púxeno ao máximo. Ela comezou a cantar, pero eu tiña algodón nos oídos.

Subín á cabina e pedín socorro pola radio. Esperei a que chegase un barco e, cando vin que estaba próximo, prendinlle lume ao noso barco dándome tempo a saltar pola borda.

O barco de rescate colleume da auga, case conxelado polas baixas temperaturas.

Nunca se atoparon os corpos dos meus compañeiros, pero teño escoitado a outros mariñeiros que, cando pasan por esa zona de pesca, teñen que arredarse pois sempre hai unha nube de fume, que non se sabe de onde vén xa que aparece da nada, e logo séntese unha canción que os envelena ata perder o sentido.

 

Cando vaiades de pesca escapade da néboa pois non sabedes os segredos que nela se agochan.

 

 

Distribuir contido


by Dr. Radut