Skip to Content

Ricardo Frazer (Departamento de Lingua e Literatrua Castelá)

 

RICARDO FRAZER: Por Miguel Severino Frieiro Curra. 

Os alumnos e alumnas de 4º e 3º da ESO realizaron unha visita ó teatro de Pontevedra. Nesta actuación presenciamos a un gran profesional: Ricardo Frazer. Xamais asistira a unha representación tan impactante,  aquel home recitou os poemas de Pablo Neruda, Miguel Hernández… cun sentimento tal,  que a moitos dos meus compañeiros e a min entráronnos gañas de chorar. Ricardo Frazer é un gran actor, demostrouno representando a Dalí e outras personaxes. Durante a súa actuación apareceron elementos ¨máxicos¨: unha xerra que sempre botaba auga, unhas plantas das que brotaban flores de súpeto…

En definitiva, nós tivemos a oportunidade de ver actuar a un home comprometido co seu traballo, que sabe combinalo con humor e que decidiu renderlle unha homenaxe á xeración do 27.

    

                Ricardo Frazer


 

Un dos poemas recitados por Ricardo Frazer:

 

Yo quiero ser llorando el hortelano
de la tierra que ocupas y estercolas,
compañero del alma, tan temprano.

Alimentando lluvias, caracolas
y órganos mi dolor sin instrumento,
a las desalentadas amapolas
daré tu corazón por alimento.
Tanto dolor se agrupa en mi costado
que por doler me duele hasta el aliento.

Un manotazo duro, un golpe helado,
un hachazo invisible y homicida,
un empujón brutal te ha derribado.

No hay extensión más grande que mi herida,
lloro mi desventura y sus conjuntos
y siento más tu muerte que mi vida.

Ando sobre rastrojos de difuntos,
y sin calor de nadie y sin consuelo
voy de mi corazón a mis asuntos.
Temprano levantó la muerte el vuelo,
temprano madrugó la madrugada,
temprano estás rodando por el suelo.

No perdono a la muerte enamorada,
no perdono a la vida desatenta,
no perdono a la tierra ni a la nada.

En mis manos levanto una tormenta
de piedras, rayos y hachas estridentes
sedienta de catástrofes y hambrienta.

Quiero escarbar la tierra con los dientes,
quiero apartar la tierra parte a parte
a dentelladas secas y calientes.

Quiero minar la tierra hasta encontrarte
y besarte la noble calavera
y desamordazarte y regresarte.

Volverás a mi huerto y a mi higuera:
por los altos andamios de las flores
pajareará tu alma colmenera

de angelicales ceras y labores.
Volverás al arrullo de las rejas
de los enamorados labradores.

Alegrarás la sombra de mis cejas,
y tu sangre se irá a cada lado
disputando tu novia y las abejas.

Tu corazón, ya terciopelo ajado,
llama a un campo de almendras espumosas
mi avariciosa voz de enamorado.

A las ladas almas de las rosas
del almendro de nata te requiero,
que tenemos que hablar de muchas cosas,
compañero del alma, compañero.

Elegía a Ramón Sijé de Miguel Hernández

 

 

A opinión do alumno Francisco García Vázquez:

Este pasado ano 2010 fomos ó teatro a presenciar un monólogo interpretado por Ricardo Frazer que incluía diferentes textos de autores da xeración do 27.

Teño que comentar que nesta representación homenaxeábase de xeito especial a Miguel Hernández polo centenario do seu nacemento, poeta da xeración do 27 para algúns e só amigo da xeración para outros.

Os textos interpretados na obra foron” La zapatera prodigiosa” (fragmento) de García Lorca, “Mi primer poema” de Pablo Neruda “, Elegía” de Miguel Hernández e “Escuela “ de León Felipe.

Cómpre resaltar que no medio das distintas lecturas representáronos uns textos de Dalí, nos que se reflectía a fala e o comportamento do artista na súa vida persoal.

Tamén tivemos a oportunidade de escoitar unha canción de Serrat “Saeta de Machado” que lle deu un toque máis dinámico.

Teño que destacar que os aspectos máis positivos da obra foron a expresividade na maioría dos textos e, ademais das cancións, uns cantos trucos de maxia e humor, que, en xeral, facían que a obra fose máis amena e divertida.

O único aspecto negativo que resaltaría é a representación da obra “La zapatera prodigiosa” non alcanzaba a exquisita representación das demais ó intentarlle dar un toque demasiado cómico.

A saída foi en xeral moi positiva e resaltaría o aspecto didáctico da mesma.

 

Francisco García Vázquez

 



story | by Dr. Radut