A actriz gala Isabelle Huppert (1953) é a autora da mensaxe desta nova edición da xornada mundial do teatro. Velaquí as súas verbas:
Así que, aquí estamos unha vez máis. Reunidos de novo na primavera, 55 anos despois da nosa reunión inaugural, para celebrar o Día Mundial do Teatro. Só un día, 24 horas, dedícase a celebrar o teatro en todo o mundo. E aquí estamos en París, a cidade principal do mundo para atraer a grupos teatrais internacionais, para venerar a arte do teatro.
París é unha cidade mundial, apta para conter nun día de celebración, as tradicións do teatro mundial; desde aquí na capital de Francia, podemos transportarnos a Xapón experimentando o teatro Noh e Bunraku, trazar unha liña desde aquí a pensamentos e expresións tan diversas como a Ópera de Pequín e Kathakali; o escenario permítenos permanecer entre Grecia e Escandinavia mentres nos envolvemos en Esquilo e Ibsen, Sófocles e Strindberg; permítenos voar entre Gran Bretaña e Italia mentres reverberamos entre Sarah Kane e Pirandello. No curso destas vinte e catro horas podemos ir de Francia a Rusia, de Racine e Molière a Chejov; mesmo podemos cruzar o Atlántico como un raio de inspiración para servir nun Campus en California, atraendo a un novo estudante alí a reinventarse e facerse un nome no teatro.
De feito, o teatro ten unha vida tan próspera que desafía o espazo e o tempo; as súas pezas máis contemporáneas nútrense dos logros dos séculos pasados e mesmo os repertorios máis clásicos vólvense modernos e vitais cada vez que se representan de novo. O teatro renace sempre das súas cinzas, mudando só as súas convencións anteriores nas súas novas formas: así é como se mantén vivo.
O Día Mundial do Teatro obviamente non é un día cotián para ser integrado co discorrer dos demais días. Dános acceso a un inmenso espazo-tempo continuo a través da pura maxestosidade do canon global. Para ter a capacidade de conceptualizar isto, permítanme citar a un dramaturgo francés, tan brillante como discreto, Jean Tardieu: ao pensar no espazo, Tardieu di que é sensato preguntar "cal é o camiño máis longo para ir dun lugar a outro?"...Suxire medir o tempo "en décimas de segundo, o tempo que se tarda en pronunciar a palabra 'eternidade' "... Para o espazo-tempo, con todo, di: "antes de que te durmas, fixa a túa mente en dous puntos do espazo e calcula o tempo que tardamos, nun soño, en ir dun a outro”. É a frase nun soño a que sempre me fai pensar. Parece coma se Tardieu e Bob Wilson se coñeceran. Tamén podemos resumir a singularidade temporal do Día Mundial do Teatro citando as palabras de Samuel Beckett, que fai que o personaxe de Winnie diga, no seu estilo expeditivo: "Oh, que fermoso día terá sido". Ao pensar nesta mensaxe, que me sinto honrada de ser convidada a escribir, lembrei todos os soños de todas estas escenas. Como tal, é xusto dicir que non vin soa a esta sala da UNESCO; cada personaxe que interpretei está aquí comigo, papeis que parecen desvanecerse cando cae o pano, pero que tallaron unha vida subterránea dentro de min, esperando para socorrer ou destruír os papeis que representan; Phaedra, Araminte, Orlando, Hedda Gabbler, Medea, Merteuil, Blanche DuBois ... Tamén, complementándome mentres estou hoxe ante vostedes, están todos os personaxes que amei e aplaudín como unha espectadora. Desta forma, por tanto, pertenzo ao mundo. Son grega, africana, siria, veneciana, rusa, brasileira, persa, romana, xaponesa, unha neoiorquina, unha marsellesa, unha filipina, unha arxentina, unha norueguesa, unha coreana, unha alemá, unha austríaca, unha inglesa - unha verdadeira cidadá do mundo, por virtude da ensamblaxe persoal que existe dentro de min. Xa que é aquí, no escenario e no teatro, onde atopamos a verdadeira globalización.
Laurence Olivier anunciou no Día Mundial do Teatro en 1964 que, despois de máis dun século de loita, acabábase de crear un Teatro Nacional no Reino Unido, ao que inmediatamente quixo transformar nun teatro internacional, polo menos en termos do seu repertorio. Sabía moi ben que Shakespeare pertencía ao mundo.
Ao investigar a escritura desta mensaxe, alegroume saber que a mensaxe inaugural do Día Mundial do Teatro de 1962 foi confiado a Jean Cocteau, un candidato apropiado por ser autor do libro 'Around the World Again in 80 Days' (Ao redor do mundo outra vez en 80 días). Isto fíxome darme conta de que fun ao redor do mundo dunha maneira diferente. Fíxeno en 80 representacións ou en 80 películas. Inclúo películas nesta celebración xa que non fago distincións entre interpretar no teatro ou interpretar en películas, o que mesmo me sorprende cada vez que o digo, pero é certo, así é, non vexo diferenza entre os dous.
Falando aquí non son eu mesma, non son unha actriz, son unha das moitas persoas que o teatro usa como un conduto para existir e é o meu deber ser receptiva a isto - ou, noutras palabras, nós non facemos que o teatro exista, é máis ben grazas ao teatro que existimos. O teatro é moi forte. Resiste e sobrevive a todo, guerras, censores, penuria.
Basta con dicir que "o escenario é unha escena espida dun tempo indeterminado" - todo o que necesita é un actor. Ou unha actriz. Que van facer? Que dirán? Falarán? O público espera, saberao, porque sen o público non hai teatro - nunca o esquezades. Unha soa persoa é xa unha audiencia. Pero esperemos que non haxa demasiados asentos baleiros! As realizacións das producións de Ionesco están sempre cheas, e el representa este valor artístico franco e fermoso tendo, ao final dunha das súas obras, a vella señora que di; "Si, si, morre en plena gloria. Morramos para entrar na lenda... polo menos teremos a nosa rúa... "
O Día Mundial do Teatro leva 55 anos existindo. En 55 anos, son a oitava muller en ser convidada a pronunciar unha mensaxe - se se pode chamar a isto unha "mensaxe" -. Os meus predecesores (oh, como se impón a masculinidade da especie) falaron do teatro da imaxinación, a liberdade e a orixinalidade para evocar a beleza, o multiculturalismo, as preguntas sen resposta. En 2013, fai apenas catro anos, Darío Fo dixo: "A única solución á crise radica na esperanza da gran caza de bruxas contra nós, especialmente contra os mozos que queren aprender a arte do teatro: así unha nova diáspora de actores xurdirá os que indubidablemente extraerán desta limitación beneficios inimaxinables ao atopar unha nova representación”. Beneficios inimaxinables - soa como unha boa fórmula, digna de ser incluída en calquera retórica política, non lles parece? ...
Como estou en París, pouco antes dunha elección presidencial, quixera suxerir que aqueles que aparentemente anhelan gobernarnos deben ser conscientes dos beneficios inimaxinables que produce o teatro. Pero tamén me gustaría destacar, non á caza de bruxas!
O teatro representa para min o outro no seu diálogo e é a ausencia do odio. "Amizade entre os pobos" - agora, non sei moito o que isto significa, pero creo na comunidade, na amizade entre espectadores e actores, na unión duradeira entre toda as persoas que o teatro reúne - tradutores, educadores, deseñadores de vestiario, artistas de escena, académicos, profesionais e audiencias. O teatro protéxenos; dános acubillo... Creo que o teatro nos ama... tanto como o amamos nós...
Lembro un director de escena para o que traballei, que, antes de que subise o pano nocturno gritaba, con plena firmeza de gorxa "Fagan espazo para o teatro!" - e estas serán as miñas últimas palabras esta noite.
Grazas.
Avanza o mes de outubro e o outono cando, un ano máis,
festexamos as bibliotecas. E dentro deste mes o 24 é un día moi especial no que lembramos o incendio da biblioteca de Sarajevo durante a guerra dos Balcáns no ano 1992.
A miña tía chámase Nuria e desde nena sofre moito da vista. Aínda así, traballou durante décadas fomentando o amor pola lectura en homes e mulleres, mozos e mozas aos que non coñecía, pero cuxa mirada non tardou en aprender a ler, a identificar e a descifrar. Ela dicía -e ás veces di aínda- que “repartía refuxio”, e emociónase ao lembralo. Oína tamén confesar nalgúns momentos da nosa historia común, que non foron fáciles e que vivimos xuntos: “Decidín ser bibliotecaria porque así asegurábame de que, por moi mal que nos fosen as cousas, aínda que faltase a auga quente ou a calefacción, sempre teriamos un libro na casa”. Agora, quince anos despois da súa xubilación, son eu quen lle recomenda lecturas. Lemos un libro á vez e xuntámonos cada quince días a xantar e a comentar o lido, no que bautizamos como “O club das 2”, porque tentamos no posible que coincida co día 2 de cada mes, ás 2, e porque somos dúas almas lectoras que non teñen freo. Durante estes anos de club, ela contoume cousas, moitas cousas da súa vida na biblioteca, e desde que a oio falar como o fai sobre o seu amor por esa vocación, que non decrece a pesar do tempo, non podo deixar de marabillarme e de preguntarme como definiría eu a unha bibliotecaria -ou a un bibliotecario- chegado o caso.
No Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil cómpre lembrar a contribución de Carlos Casares, autor ao que se lle dedica o Día das Letras Galegas deste 2017, para facilitar que @s nen@s galeg@s puidesen ler en galego nunha época na que escaseaban ou eran inexistentes os libros infantís na nosa lingua. Comprometido coa infancia e coa literatura, Carlos Casares traduce textos 
