Skip to Content

cabodano

Miguel Hernández 80 anos despois

O 28 de marzo de 1942 o poeta Miguel Hernández con 31 anos morría no penal de Alacant. España perdía un dos máis auténticos poetas do século XX. Hoxe, oitenta anos despois, os seus versos seguen a falarnos e, grazas a eles, cumprimos co noso deber:


“Lembrar a Miguel Hernández que desapareceu na escuridade e lembralo a plena luz, é ... un deber de amor. Poucos poetas tan xenerosos e luminosos... Non tiña Miguel a luz  cenital do Sur como os poetas  rectilíneos de Andalucía senón unha luz de terra, de mañá  pedregosa, luz espesa de  panal espertando. Con esta materia dura como o ouro, viva como o sangue, trazou a súa poesía duradeira. E este foi o home que aquel momento de España desterrou á sombra! Tócanos agora e sempre sacalo do seu cárcere mortal, iluminalo coa súa valentía e o seu martirio, ensinalo como exemplo de corazón  purísimo! Darlle a luz! Darlla a golpes de recordo, a  paletadas de claridade que o revelen, arcanxo dunha gloria terrestre que caeu na noite armado coa espada da luz!” (Pablo  Neruda)

 

 

HISTORIA CONOCIDA

Es una historia conocida, amigos,
todos la recordamos,
—viento del pueblo se perdió en el pueblo—
pero no ha terminado.

Hace tiempo hubo un hombre entre nosotros,
alegre, iluminado,
que amó y vivió, cantaba hasta en la muerte,
libre como los pájaros.

¡Qué bonito sería! Nace, escribe,
muere desamparado.
Se estudian sus poemas, se le cita,
y a otra cosa, muchachos.

Pero su nombre continúa, sigue,
como nosotros, esperando
el día en que este asunto, y otros muchos,
se den por terminado.

¡Qué bonito sería! Nace, escribe,
muere desamparado.

                       (José Agustín Goytisolo)

 

30 cabodano

O 25 de marzo de 1990 Ricardo Carvalho Calero deixaba Compostela camiño da eternidade dos bos e xenerosos. Lembramos esta data cuns versos seus de Cantigas de amigo e outros poemas:

Administrar o capital do nosso destino,carvalho
é umha forma de viver.
Querer trocar a moeda do nosso destino
é umha forma de morrer.
Aquilo é próprio de ti,
isto de mim.
Vive, pois, Phoénix, a tua vida,
mentres eu morro a minha morte.
Hai un além que se chama autenticidade,
onde, se cadra, a tua vida e a minha morte
convergirám, como paralelas no infinito.              

 

Distribuir contido


by Dr. Radut