Dos gregos aprendín que ríos e regatos
Son deuses que abandonan por veces os seus pazos
E gozan con vagar camiños e meandros,
Regueiros e fervenzas, torrenteiras e saltos.

Así que non me enganas, oh Miño derrubado
No límite do inverno, alá no fin de Marzo,
Que sei que te apresuras, que sei que vas de paso,
A ollar polas ribeiras, nas árbores dos campos,

As dádivas de Abril, os galanos de Maio.

Manuel FORCADELA (Tomiño, 1958) in Morte do fadista

https://minerva.usc.es/xmlui/bitstream/handle/10347/1932/pg_151-157_bgl20.pdf?sequence=1&isAllowed=y

Uns versos da recente galardoada co Premio Nacional de Poesía 2023:

          A VOZ DA ÉPOCA

Os croissants desta mañá
xa saben algo resesos.
Os xornais sobre a mesiña
son unha fame ventrílocua.

Quixera que a visión non fose
un acto irreversible,
que o noso sentido da historia se estendese
ata máis alá do almorzo.

Apearnos de cada playback,
coreografía das entrevistas.
Xa non verdades como puños, verdades como
mans abertas.

Os titulares teñen un gusto a conversa de ascensor,
o mundo, un gran programa de escritura preditiva.

A noticia lida con máis convencemento
é aquela sobre a que
pelo unha pataca.

Moita información está perdendo os papeis.

A verdade havos facer
escravos.

(Yolanda Castaño, Compostela, 1977, in A segunda lingua, Editorial Arte de Trobar, 2014)

Non te equivoques…
A poesía non está só na rima.
Hai poesía
no mar onde comezas a viaxe
no almorzo, entre o pan e o chocolate
no arrecendo a leña do inverno
no caer maino da xeada, da neve
no vento.
A poesía pon lentes de sol nas mañás do verán.
Sabe a café e a empanada.
A poesía lembra o brillo das estrelas sobre as montañas
mais tamén as curvas desas estradas
polas que abandonas os motores
e corres
soñando ser paxaro
sen niño,
pega que volve ao campo,
río.
A poesía non está só nos versos
nin nas palabras.
Hai máis poesía na tinta que escribe o camiño das luras
ou nos carreiros que cruzan as leiras.
A poesía anda solta,
poderías non cruzarte nunca con ela
pero sempre alguén te leva ao seu encontro
cun sorriso
porque sabe
que a poesía vai saltarche á cabeza
coa percusión dunha melodía,
o ataque dun enxame de imaxes,
e quererás agarrala,
pechala
nun poema.
Pero…
Non te equivoques…
A poesía é libre,
tan libre
coma ti,
lembra

Paula CARBALLEIRA (Fene, 1972)
https://www.anpasgalegas.gal/2020/08/paula-carballeira-non-te-equivoques/

O futuro

Preguntades constantemente que faremos despois. Pero nós non sabemos responder con palabras. Non sabemos.
É coma cando todas as árbores dun bosque se inclinan ao mesmo tempo para indicar a dirección do vento. O seu boureo. A desorde.
Poderiamos chamarlle futuro á diferenza entre o que intentamos ser e o que somos, entre o que cremos ser e o que verdadeiramente somos.

Unha fórmula próxima á da decepción.
Pero nós eliximos a imaxe chorosa dunha virxe.
Escollemos unha estampa para poder rompela ou deixala esquecida dentro dun libro durante anos.
Alí, lonxe da vista. Onde non vos moleste nunca máis a nosa feliz indecisión.

Ismael RAMOS (Mazaricos, 1994) in Lixeiro (2021)