|
...Uf! Cando á miña nai lle deu por quitar todos os espellos da casa e cambialos por uns pequenos, nos que só podías ver a cara, tivemos unha bronca... Ela a dicir que o facía polo meu ben, que eu non era quen de me ver no espello como era de verdade, que me “devolvía unha imaxe distorsionada”. Desde logo, miña nai podía chegar a dicir unhas cousas... Distorsionada... A que soa a algo como de circo? “Con vostedes, a famosa distorsionista...” Boh!, tanto ten. O caso é que eu case toleo cando cheguei á casa e vin que non había maneira de atopar un espello de corpo enteiro. Leváranos todos, mesmo o do roupeiro dos meus pais. Ao principio botáronlles a chave, pero un día deume un siroco e trinquei o pecho. Xa, xa sei que soa un pouco besta, e máis vindo de min, que nunca escachei un vaso, pero é que precisaba verme. Necesitaba ver que estaba ben, que non me estaba poñendo coma unha foca, era difícil de entender?...
(...) Onde están as miñas cousas, os meus amigos, os meus pais, o meu cuarto, a miña bici, os meus cedés, a praia...?... Onde está a miña vida?!
A autora, filla de emigrantes galegos, disecciona o comportamento físico e psicolóxico dunha moza vítima da anorexia. Marta, en forma de monólogo, dinos cal é a vida dunha anoréxica, o sufrimento dos seus pais, os desexos de superarse, a resistencia, a báscula... e tamén o abandono que remata na morte.
|
