O 28 de marzo de 1942 o poeta Miguel Hernández con 31 anos morría no penal de Alacant. España perdía un dos máis auténticos poetas do século XX. Hoxe, oitenta anos despois, os seus versos seguen a falarnos e, grazas a eles, cumprimos co noso deber:
“Lembrar a Miguel Hernández que desapareceu na escuridade e lembralo a plena luz, é ... un deber de amor. Poucos poetas tan xenerosos e luminosos... Non tiña Miguel a luz cenital do Sur como os poetas rectilíneos de Andalucía senón unha luz de terra, de mañá pedregosa, luz espesa de panal espertando. Con esta materia dura como o ouro, viva como o sangue, trazou a súa poesía duradeira. E este foi o home que aquel momento de España desterrou á sombra! Tócanos agora e sempre sacalo do seu cárcere mortal, iluminalo coa súa valentía e o seu martirio, ensinalo como exemplo de corazón purísimo! Darlle a luz! Darlla a golpes de recordo, a paletadas de claridade que o revelen, arcanxo dunha gloria terrestre que caeu na noite armado coa espada da luz!” (Pablo Neruda)
HISTORIA CONOCIDA
Es una historia conocida, amigos, todos la recordamos, —viento del pueblo se perdió en el pueblo— pero no ha terminado.
Hace tiempo hubo un hombre entre nosotros, alegre, iluminado, que amó y vivió, cantaba hasta en la muerte, libre como los pájaros.
¡Qué bonito sería! Nace, escribe, muere desamparado. Se estudian sus poemas, se le cita, y a otra cosa, muchachos.
Pero su nombre continúa, sigue, como nosotros, esperando el día en que este asunto, y otros muchos, se den por terminado.