Ninguén lembra
de
Vanesa Santiago

     Daia Dalúa cruza Europa nun tren que a levará cara a un destino frío onde coñecerá a calor dos amigos. Con eles, deberá descubrir que se agocha tras o po centenario dun libro laretas que lles pide axuda para salvar á Degon Aerinaira. Mais, quen é a Degon Aerinaira? Poden fiarse da mensaxe dun libro que se dedica a posuír, a dicir de Daia, a incautas alumnas de primeiro como Fiona, a súa irmá? Foi casualidade que aquel vello libro caese nas súas mans? Mais Daia non cre nas casualidades. Se ti tampouco cres nelas, mergúllate nesta historia que ninguén lembra para coñecer a resposta. Ao cabo, non é casualidade que esteas a ler este anticipo... Us kroguinin, Degon Aerinaira? Onde estás?... (da presentación editorial)
      
   (...) Aquel terceiro curso resultaba mortal, esgotador e pesado. Traballos e máis traballos, exames e máis exames. Daia e kailey pasaban o día na biblioteca. A primeira miraba desalentada cara ao alto do andel onde se achaba o  libro de botánica que precisaba. “Por que non mediría dúas cabezas máis? Ou talvez, a Kinesofilia axudaría...” Daia comentoulle o seu inconveniente a Kailey, que sorriu ante aquel problema trivial, e concentrouse un intre mentres un libro apertado entre aquelas ducias de tomos poeirentos desaparecía para aparecer na mesa onde as dúas estudantes tiñan montada a súa papelaría particular. Daia palmeou leda a Kailey, que a ignorou para volverse ao  Manual do perfecto Kinesófilo, e tomou aquel libro entre as mans. Mais non era o  libro de botánica que imaxinaba, senón un libro equivocado. Un libro moi estraño e moi vello, a xulgar polos pergameos que o compuñan. Que facía un códice tan antigo entre os libros de acceso xeral da biblioteca? Daia esqueceu que buscaba un texto sobre botánica do Antigo Exipto (temas que a achegaban aos seus tíos de Alexandría) cando descubriu que a introdución dese volume aparecía, cal Pedra de Rosetta, en diversas linguas e alfabetos. Dúas coñecíaas: latín e un méigaro arcaico e incipiente, escritos cunha caligrafía que podería ser uncial, unha escritura que se dera a finais da Idade Antiga. Logo, eses pergameos  eran realmente vellos! Alegrouse de ter os coñecementos na materia frescos grazas a súa paixón pola botánica, que a levaba a ter que descifrar mesmo reproducións de remedios naturais descritos nas taboíñas de barro sumerias e babilónicas. Descontando as partes escritas nun mérito máis actual, a terceira lingua, empregada ao parecer no resto daquel códice, nin sequera empregaba o alfabeto latino. Dirixiu a súa atención ao limiar, escrito en méigaro, dado que o latín, con todo, o tiña algo enferruxado.
    “Nos días das insignes áerin, raíñas e princesas que serán esquecidas co paso dos séculos, a calor, a forza e a sabedoría medraban alí onde...

Neste enlace podes visitar a bitácora da autora: http://ninguenlembra.blogspot.com/

E aquí tes o booktrailer da novela:

O director cubano Carlos Celdrán é o autor da mensaxe deste Día Internacional do Teatro:

    Antes do meu espertar no teatro, os meus mestres xa estaban alí. Construíran as súas casas e as súas poéticas sobre os restos das súas propias vidas. Moitos deles non son coñecidos ou apenas se lles lembra: traballaron desde o silencio, desde a humildade dos seus salóns de ensaio e das súas salas cheas de espectadores e, lentamente, tras anos de traballo e logros extraordinarios, foron deixando o seu sitio e  desapareceron. Cando entendín que o meu oficio e o meu destino persoal sería seguir os seus pasos, entendín tamén que herdaba deles esa tradición  esgazadora e única de vivir o presente sen outra expectativa que alcanzar a transparencia dun momento irrepetíbel. Un momento de encontro co outro na escuridade dun teatro, sen máis protección que a verdade dun xesto, dunha palabra reveladora.

    O meu país teatral son eses momentos de encontro cos espectadores que chegan noite a noite á nosa sala, desde os recunchos máis  disímiles da miña cidade, para acompañarnos e compartir unhas horas, uns minutos. Con eses momentos únicos constrúo a miña vida, deixo de ser eu, de sufrir por min mesmo e renazo e entendo o significado do oficio de facer teatro: vivir instantes de pura verdade efémera, onde sabemos que o que dicimos e facemos, alí, baixo a luz da escena, é certo e reflicte o máis profundo e o máis persoal de nós. O meu país teatral, o meu e o dos meus actores, é un país tecido por eses momentos onde deixamos atrás as máscaras, a retórica, o medo para ser quen son, e dámonos as mans na escuridade.

    A tradición do teatro é horizontal. Non hai quen poida afirmar que o teatro está nalgún centro do mundo, nalgunha cidade ou edificio privilexiado. O teatro, como eu o recibín, esténdese por unha xeografía invisible que mestura as vidas de quen o fai e a artesanía teatral nun mesmo xesto  unificador. Todos os mestres de teatro morren cos seus momentos de lucidez e de beleza irrepetíbeis, todos desaparecen do mesmo xeito sen deixar outra transcendencia que os ampare e faga ilustres. Os mestres de teatro sábeno, non vale ningún recoñecemento ante esta certeza que é a raíz do noso traballo: crear momentos de verdade, de ambigüidade, de forza, de liberdade na maior das precariedades. Non sobrevivirán deles senón datos ou rexistros dos seus traballos en vídeos e fotos que recollerán só unha pálida idea do que fixeron. Pero sempre faltará neses rexistros a resposta silenciosa do público que entende nun instante que o que alí pasa non pode ser traducido nin atopado fóra, que a verdade que alí comparte é unha experiencia de vida, por segundos máis  diáfana que a vida mesma.

    Cando entendín que o teatro era un país en si mesmo, un gran territorio que abarca o mundo enteiro, naceu en min unha decisión que tamén é unha liberdade: non tes que afastarte nin moverte de onde te atopas, non tes que correr nin desprazarte. Alí onde existes está o público. Alí están os compañeiros que necesitas ao teu lado. Alá, fóra da túa casa, tes toda a realidade diaria, opaca e impenetrable. Traballas entón desde esa inmobilidade aparente para construír a maior das viaxes, para repetir a Odisea, a viaxe dos  argonautas: es un viaxeiro inmóbil que non para de acelerar a densidade e a rixidez do teu mundo real. A túa viaxe é cara ao instante, cara ao momento, cara ao encontro irrepetíbel fronte aos teus semellantes. A túa viaxe é cara a eles, cara ao seu corazón, cara á súa subxectividade. Viaxas por dentro deles, das súas emocións, dos seus recordos que espertas e mobilizas. A túa viaxe é vertixinosa e ninguén pode medila nin calala. Tampouco ninguén a poderá recoñecer na súa xusta medida, é unha viaxe a través do imaxinario da túa xente, unha semente que se sementa na máis remota das terras: a conciencia cívica, ética e humana dos teus espectadores. Por iso, non me movo, continúo na miña casa, entre os meus achegados, en aparente quietude, traballando día e noite, porque teño o segredo da velocidade.