Curso 2007-2008

Morra a intelixencia! Viva a morte! Así, con exclamación. O certo é que é unha frase ben famosa. Pronunciouna Millán Astray
no paraninfo da Universidade de Salamanca o 12 de novembro de 1936,
cando a Guerra Civil levaba apenas uns meses, cando, en realidade, máis
que dunha guerra se falaba aínda dunha sublevación militar, dun golpe
de estado que non acababa de triunfar definitivamente. Quizais esa foi
unha das consecuencias máis graves do 18 de xullo do 36 (á marxe da
conseguinte dictadura franquista durante catro décadas), o feito de que
desembocara nunha guerra ao non ser sufocado pola República nin acabar
de impoñerse. As estimacións máis altas falan de que preto dun millón
de almas pagaron ese impasse, ese fatídico punto morto de tres anos.         

Franco e Millán Astray

Curiosamente, dous dos protagonistas da sublevación, Millán Astray (fundador da Lexión) e o propio Franco eran galegos. Foi o primeiro deles o que berrou a frase de hoxe ao escoitar a Unamuno dicir outra das proclamas máis famosas do conflicto: Venceredes, pero non convenceredes.
Neste punto son varias as versións que relatan o acontecido no acto,
mesmo hai dificultades para pórse de acordo no que berrou exactamente o
militar coruñes.

De todos os xeitos, o que si queda claro é o abismo moral e ético entre vencer (a punta de pistola), actitude propia dos bárbaros prepotentes que buscan exterminar ao contrario e, convencer (a
base de argumentos), actitude do intelectual que rexeita a violencia e
opta pola paz e o diálogo como medio de solución de conflictos.

Miguel de Unamuno.

A
semana pasada falabamos na clase de Ética de que o conflicto é algo
natural, é normal que xurdan diferencias entre nós. O que xa non é
natural é tratar de solucionalo por medio da violencia porque, ao
final, esa solución redúcese a unha imposición, xusta ou non, pola forza. A outra opción é dialogar, escoitar as dúas partes,
tratar de achegar posturas, de limar diferencias, mesmo de saber ceder
se estamos errados e ser capaces de recoñecer que o contrario ten
razón. Algúns falan de guerra xusta (se é
que as dúas palabras poden ir no mesmo sintagma) cando existe unha
causa xusta e certa, cando esta sexa proporcional aos males que vai
ocasionar na procura do ben común. Iso era o que pensaba o piloto do Enola Gay,
falecido hai unhas semanas, que defendeu ata o último momento o
lanzamento da bomba atómica sobre Hiroshima en agosto de 1945. Dicía
que as 70.000 persoas que morreron nunha fracción de segundo serviran
para evitar máis mortes, rematando así a Segunda Guerra Mundial. Señor Paul Tibbets, onde queira que estea, permítanos que o dubidemos.

Hoxe, no canto de pór unha frase nova, ímoslle adicar este curruncho da web a Abel e a Serxio,
agardando que aprenderan que ante un conflicto, do tipo que sexa,
sempre hai dúas opcións: a) a violencia. b) a razón. Vós decidides...

Logo do seu paso por Carnota, este "amigo dos nenos" vén de recibir o Premio Risco pola súa última novela. A casualidade quixo que o título coincida co nome dunha parroquia do noso concello: Lira,
unha historia de amor, na que Pintor reivindica algo tan de recibo coma
a igualdade de sexos, a non discriminación xa non por cuestión de sexo,
senón de amor. Unha "arquitectura de bicos" para un tema de hoxe.

No
centro fixemos un pequeno mural recompilando as novas que atopamos
tanto en prensa escrita coma na rede. De momento non hai foto, pero
tede paciencia.

Tedes, iso si, algúns links ás edicións dixitais de varios xornais que recolleron a boa nova.

Galicia Hoxe

Vieiros

La Voz de Galicia

A Nosa Terra

Faro de Vigo

Pintor na biblioteca do IES Lamas de Castelo.

   
Pintor é tamén un afouto emprendedor de iniciativas culturais
vencellado de raíz á vila que o viu medrar, Agolada. O seu traballo
sobre a posta en valor da arquitectura de feira dos pendellos, a
homenaxe a un adiantado ao seu tempo coma Primo Castro Vila e outras
andanzas podedes velas en Aqualatam.

Noraboa, amigho!

O
mércores 16 de maio, no marco das Xornadas Culturais que organizou o
noso centro para a Semana das Letras Galegas, tivemos a sorte de contar
entre nós con este amigo dos nenos, como el gusta dicir.

Vázquez Pintor falou de Lume de Biqueira,
da canteira galega, da mercantilización dos clubes de fútbol, que vén
sustituíndo a entrega de vellas glorias do balompé que corrían pola
banda e comían a herba se era preciso. Mesmo nos desvelou
secretos de xuventude: houbo unha época na que ía máis Riazor cá
escola. A nai explicoulle cunha vareada que había que estudiar máis e
como dixo el, entendín á primeira.

Foi unha horiña e
pico de fala entre amigos. Pintor escapou da charla maxistral e soubo
levar o acto cara unha conversa a varias voces. Houbo tempo para ler un
cachiño da tan premiada A memoria do boi
e para falar da metáfora amorosa no encontro, hoxe xa perdido,
sustituído pola man dos veterinarios, entre o boi amante e a vaquiña
amorosa. Tempo tamén para repasar a súa poesía (Rotación violeta, Banzados...)
a casualidade quixo que aparecera un poemiña adicado á praia de Carnota
onde unha muller agarda polo náufrago que non há volver. Para repasar
outro no que as protagonistas eran as mociñas que vendían o seu amor en
Compostela, para decatarnos da importancia de estar en galego no mundo,
para repasar vellos oficios ameazados polo lume do esquecemento, para
ver de preto a un home implicado co país, cos nenos, co futuro...

A súa gorxa mancada
non foi quen de tumbar a ansia de falar, de estar entre os que
considera os seus amigos xa para sempre. Trouxo libros para o centro,
asinou exemplares e mesmo fotocopias do penúltimo artigo que publicou Vieiros e fíxose amigo xa, para sempre, de todos nós. Con el, pois, mollamos as palabras (que non a palleta) e por iso, amigho, moitas ghrasias.

Hai fotos do acto. Podedes velas clicando aquí .

Como vos foi coa segunda frase? A cousa estaba máis ou menos clara coas pistas que había. "Mr. Cacahuete" non era outro ca Jimmy Carter;
seica o alcumaron así porque a súa familia controlaba unha empresa
adicada ao comercio deste pequeno froito. Como podedes ver non todos os
presidentes norteamericanos gozaron de tan mala sona coma o de hoxe.
Carter, que foi presidente nos anos '70, foi galardoado co Nobel da Paz do
2002 polo seu traballo na procura de solucións pacíficas aos conflictos
internacionais, por impulsar a democracia e os Dereitos Humanos e
fomentar o progreso económico e social dos pobos menos desenvolvidos.

Coma sempre, podes saber algo máis del aquí .

A
nova frase ten que ver con algo que xurdiu na aula de 4º estes días.
Estivemos falando da importancia do diálogo. Valoramos a importancia de
saber escoitar a postura dos demais, expoñer claramente a nosa opinión,
mesmo chegar a ceder para que poida haber un entendemento entre dúas
opcións, en principio contrapostas. O certo é que o debate deu para
moito e a conclusión á que chegamos foi dobre. Decatámonos de que o
conflicto é algo natural; é normal que xurda. O que xa non é normal é
solucionalo por medio da violencia habendo outros métodos máis
civilizados para pulir diferencias. E ademais, todos estivemos de
acordo en que o importante é defender a nosa postura e saber respetar a
dos demais, sempre e cando a dos demais, de rebote, respete a nosa. E é
que a liberdade dun remata onde vulnera á dos demais.

Pois diso vai a frase desta semana...