Polo seu primeiro libro, Bebedeira (1934), a crítica sitúa a Delgado Gurriarán dentro das vangardas e máis concretamente na liña hilozísta do pontevedrés Luís Amado Carballo. A paisaxe de Valdeorras (as vidras, as serras, o río Sil, os bidueiros, os castiñeiros...) aparece animada, personificada, con vida propia.

Para Miro Villar ("O macrotexto poético en galego de Florencio Delgado Gurriarán", revista " Raigame", nº 23, Ourense, maio de 2006), a obra de Delgado Gurriarán conforma un macrotexto poético propio onde habería unha complexa armazón de relacións entre os poemas. Segundo Miro Villar, Galicia infinda (1963), é a súa obra máis interesante porque podemos atopar nela tódalas tendencias formais e estéticas empregadas por Florencio.

Dentro da poesía social queremos salienta-los poemas onde aparece o compromiso de Delgado Gurriarán coa lingua galega. Defende o seu uso sen complexos, tamén na toponimia.

Ademais de hábil versificador, temos que destacar asemade a enorme riqueza léxica que contén a súa obra.