Iniciar sesión |
MúsicaConcerto a guerra de Troia.Enviado por admin o Lun, 17/11/2014 - 18:56
20/11/2014 10:00
20/11/2014 14:25
Etc/GMT+1
Tod@s gozamos coa representación.
CONCERTO A GUERRA DE TROIA 20/11/14
Fai miles de anos, nun lugar remoto do Mediterráneo, as dúas nacións máis poderosas da Terra enfrontáronse nun conflito terrible: a guerra de Troya. Paris e Helena, Príamo e Agamenón, Héctor e Aquiles, Ulises... O amor, o poder, a ambición, a gloria, o honor... Unha historia universal que co tempo transformouse en relato. Nun mito que, durante séculos, axudounos a reflexionar sobre a realidade do mundo e a natureza dos homes.
Un espectáculo que combina narración, marionetas e audiovisual de animación.
Xoves 20 novembro 2014
12:00 horas
No Auditorio de Galicia en Santiago
( categories: )
IMOS Á ÓPERAEnviado por Anónimo o Xov, 05/12/2013 - 05:24
29/01/2014 00:00
29/01/2014 14:25
Etc/GMT+1
Mércores 29 xaneiro 2014 ( categories: )
CONCERTO DIDÁCTICO: IMOS Á BANDA !Enviado por Anónimo o Mar, 09/04/2013 - 14:35
11/04/2013 11:00
Etc/GMT+1
O xoves IMOS Á BANDA. Saímos, segundos e terceiros de ESO, ás nove da mañá cara a Santiago para escoitar á Banda Municipal de Música e a Alejandro Szabo co seu bandoneón. As composicións serán de M. Morés, A. Piazzola e C. Gardel. Contamos estar de volta para coller os autobuses das 14:25. Imos coa música a outra parte. ( categories: )
Taller impartido por ManxadoiraEnviado por tete o Ven, 25/01/2013 - 05:31
28/01/2013 16:10
28/01/2013 17:10
Etc/GMT+1
O vindeiro luns, compoñentes do grupo de música tradicional Manxadoira de Bueu impartirán un obradoiro de instrumentos galegos ós alumnos e alumnas de 2º da E.S.O. ( categories: )
CONCERTO REAL FILHARMONÍA DE GALICIA Concerto para clarinete nº2, op 74, Weber Concertino nº 7, op.45 para trombón e orquestra dEnviado por Anónimo o Xov, 24/11/2011 - 13:18
17/04/2012 08:50
17/04/2012 14:25
Etc/GMT+1
17 ABRIL – 11:00 h REAL FILHARMONÍA DE GALICIA Maximino Zumalave, director Sala Ángel Brage, Auditorio de Galicia Concerto para clarinete nº2, op 74, Weber Concertino nº 7, op.45 para trombón e orquestra de corda, L.E. Larsson 3º, 4º ESO e Bacharelato ( categories: )
CONCERTO DA REAL FILHARMONÍA DE GALICIA Sinfonía nº 8, L.v. BeethovenEnviado por Anónimo o Xov, 24/11/2011 - 13:09
19/01/2012 08:50
19/01/2012 14:25
Etc/GMT+1
19 XANEIRO – 11:00 h REAL FILHARMONÍA DE GALICIA Maximino Zumalave, director Sala Ángel Brage, Auditorio de Galicia Sinfonía nº 8, L.v. Beethoven 2º e 3º ESO ( categories: )
EN TORNO A BACH, O VELLO PELUCAEnviado por Anónimo o Dom, 10/04/2011 - 16:07
19/01/2011 11:00
19/01/2011 12:40
Etc/GMT+1
O día 19 de xaneiro asistimos ao concerto da Real Filharmonía de Galicia: EN TORNO A BACH (Sinfonía da cantata BWV 174) En torno a Bach foi un concerto ofrecido pola orquestra Real Filharmonía de Galicia, dentro do ciclo de concertos didácticos do Auditoio de Galicia destinados aos centros de ensino galegos. O programa inclúe: a Sinfonía da Cantata BWV 174 – Ich liebe den Höchsten von ganzem Gemüte e a Obertura núm. 3 en Re maior BWV 1068. Este concerto está recomendado para o alumnado de 2º e 3º ESO. BACH, foi un dos mellores compositores do tódolos tempos, pois logrou unir música e lóxica nunha soa partitura. Viviu plenamente na época do Barroco, da que foi o seu maior representante. A música de Bach segue sendo tan actual como no momento en que se compuxo, por tratarse de composicións sólidas e intemporais, que puideron ser adaptadas sen problemas a numerosos estilos musicais: entre eles o jazzístico, a música brasileira, composicións contemporáneas…
[ Real Filharmonía de Galicia ]
[O director Maximino Zumalave]
O VELLO PELUCA... SEN PELUCA
[ DISTINTAS IMAXES DE BACH]
[IMAXE DIXITALIZADA ]
Expertos digitalizan imagen de Johann Sebastian Bachhttp://www.fayerwayer.com/2008/02/expertos-digitalizan-imagen-de-johann-sebastian-bach/
Para muchos, Johann Sebastian Bach es un hombre viejo con peluca. Pero al parecer, ese no era el verdadero Bach: Usando sus huesos y con la ayuda de la computación, expertos han recreado digitalmente el rostro del compositor alemán del siglo XVIII. La nueva cara de Bach fue creada por la aclamada antropóloga forense Caroline Wilkinso y será expuesto en el museo Bachhaus en Alemania. Los huesos de Bach fueron excavados en 1894 y esculptores de la época lo usaron para crear su imágen en 1908. Pero fue en 1746 cuando el artista Elias Gottlob Haussmann lo inmortalizó en un retrato, fijándolo como el Bach que conocemos hasta hoy ayer. Yo, por mi parte, seguiré disfrutando de los Conciertos de Brandeburgo y lo recordaré como un Ser Humano extraordinario que supo comunicar sus sentimientos mediante la música, no su aspecto físico.
Filmografía relacionada con Bach
A VIDA DE BACH
http://eltamiz.com/2010/11/24/johann-sebastian-bach/ Aviso: Este artículo no es sólo mío. Tal vez conozcas Historia de un ignorante… ma non troppo, de Macluskey, la serie en la que nos deleita de vez en cuando con obras de música clásica analizadas de manera asequible para ignorantes como yo. Esta entrada repite fragmentos de su maravilloso artículo sobre la Toccata y Fuga en re menor de Bach, además del hecho de que mi renovado interés en Johann Sebastian se debe, básicamente, a ese artículo de Macluskey. Si no conoces la serie en general, y esta entrada en general, ¿a qué estás esperando, alma de cántaro? Posteriormente hablaremos de otra entrada más dedicada a una obra de Bach, también imprescindible, pero puedes empezar con ésa. En cualquier caso, mientras que Mac es ignorante ma non troppo, yo soy ignorante troppissimo. La música, como las matemáticas, es cruel… yo las amo, y ellas me desprecian. Me emociono con ellas (y, en el caso de Bach, ambas se combinan para un mayor placer), y a veces veo un rasgo, una pincelada que comprendo en ellas… pero siempre acaban escapándose y no consigo entenderlas de verdad. ¡En fin! El caso es que en este artículo probablemente se digan barbaridades, y acepto gustoso las correcciones que quienes sabéis de música tengáis a bien hacer. Mi intención, como siempre en esta serie, no es dar una cantidad enorme de información, sino dar pinceladas y, si es posible, despertar en ti el gusanillo para que sigas aprendiendo de este asunto utilizando fuentes más doctas que ésta. Dicho esto, vamos con el divino alemán.
Este futuro adicto a la cafeína nació en 1685 en Eisenach, en Turingia. Aunque, como veremos luego, su talento era extraordinario, su destino como músico estaba más o menos decidido desde su nacimiento, porque mamó música desde la cuna. Tanto su padre como varios de sus tíos eran músicos profesionales, y la familia Bach tenía una reputación considerable antes de que Johann Sebastian tocase una sola nota; posteriormente, claro, la fama del recién llegado eclipsaría a las de toda su familia, anterior y posterior, y hoy en día para referirnos a cualquier Bach menos a él hace falta decir el nombre de pila, mientras que Bach a secas sólo hay uno. Antes de que Johann Sebastian se convirtiera en el genio que resultaría ser, “el Bach” era su tío Johann Christoph, un organista muy famoso que murió cuando el joven Bach tenía sólo nueve años. Aunque su padre, Johann Ambrosius, lo introdujo en el mundo de la música, la mayor influencia en la infancia de Bach se debió a su hermano mayor Johann Christoph (sí, el mismo nombre que el tío). Los dos padres de Bach murieron muy pronto y a los diez años era huérfano, con lo que su hermano se hizo cargo de él. Johann Christoph era maestro organista en la ciudad de Ohrdurf, también en Turingia, con lo que el chaval se convirtió en una especie de ayudante y aprendiz de su hermano: copiaba obras musicales e imagino que era “el becario” que hacía todo tipo de trabajos necesarios y aburridos, pero de paso aprendía rápidamente teoría y práctica musical en general, y del órgano en particular –aunque Johann Christoph también lo instruyó en otros instrumentos de teclado de la época–. El mundo de Bach, a pesar de su hermano, se hubiera quedado bastante pequeño en Ohrdurf, pero a los catorce años recibió una beca y se mudó a Lüneburg (cerca de Hamburgo), donde entró a formar parte del coro de la Escuela de San Miguel y recibió la educación formal de la época; la Escuela de San Miguel era un colegio de mucho prestigio, al que acudían los hijos de muchos nobles alemanes. Bach tuvo, como consecuencia de estudiar allí, una educación exquisita, y aprendió varios idiomas, física, matemáticas, geografía, etc. Naturalmente, su formación musical avanzó mucho allí, aunque no sé si ya destacaba como intérprete de órgano y clavicordio o no. Sospecho que, tan joven aún, sus habilidades no debían de ser demasiado impresionantes, porque tras salir de la escuela hizo las pruebas de organista en Sangerhausen… y no lo contrataron. Quien se convertiría en el compositor más importante del barroco –y, para algunos, el más brillante que ha existido nunca– entró a formar parte de la troupe musical de la corte del Duque de Weimar, en su natal Turingia. Una vez más, sus tareas seguramente fueron menores y “de becario” a sus 18 años. Sin embargo, aquí su talento ya debe de haber sido notable, pues tras sólo siete meses en Weimar, fue contratado como organista por la Iglesia de San Bonifacio en Arnstadt. Esta ciudad también está en Turingia y la familia de Bach era lo suficientemente influyente en la zona como para haber tenido un papel en esta contratación… pero no creo que hubieran elegido a Johann Sebastian si no hubiera sido un organista realmente bueno. En esta primera época de su vida, Bach no permaneció demasiado tiempo en ningún puesto ni en ninguna ciudad. En Arnstadt sólo estuvo tres años, tras los que obtuvo un mejor puesto en Mühlhausen, donde se casó con una prima segunda, Maria Barbara. Tampoco duró mucho más de un año en Mühlhausen, y en 1708 volvió a Weimar otra vez, ¡a la corte del mismo Duque de Weimar de unos años antes! Pero ahora, con veintitrés años, Bach ya no es un mindundi: vuelve como maestro de conciertos y organista de la corte, con un gran número de músicos a su disposición y con un prestigio considerable. En Weimar compone una barbaridad de obras: antes, como había sido organista de iglesias, había escrito música mayoritariamente religiosa, pero ahora escribe mucha música sacra, de complejidad cada vez mayor, deleitándose sobre todo en la maravilla que es el contrapunto, del que hablaremos en un momento. No estoy seguro de por qué, Bach acaba muy mal en Weimar. Tras la boda de la hermana del Príncipe Leopold de Anhalt-Köthen con el Duque de Weimar, Leopold echa el ojo a Bach –profesionalmente, se entiende–, y cuando el director musical de su corte se va, ofrece el puesto a Johann Sebastian. Bach acepta, pero parece ser que no sigue los procedimientos correctos al solicitar su baja, y el Duque de Weimar no se anda con chiquitas — Bach es arrestado y permanece detenido casi un mes. Finalmente, en 1718 consigue largarse y unirse a la corte de Leopold. Durante esta época, Bach sigue componiendo mucha música no religiosa, porque Leopold era calvinista, y la tradición calvinista utilizaba música religiosa muy simple… demasiado simple para estimular a Bach. De modo que durante estos años compone, por ejemplo, los famosos Conciertos de Brandeburgo y varias obras de El clave bien temperado, del que hablaremos en un rato. Creativamente es una muy buena época para él, aunque personalmente no tanto, ya que su mujer muere. Naturalmente, un viudo en esa época no duraba mucho, y muy pronto se casa de nuevo, con una muchacha de dieciocho años –él tenía treinta y cinco–, con la que tendría una barbaridad de hijos. Finalmente, en 1723 abandona a Leopold para asentarse en lo que será su hogar hasta su muerte en 1750: Leipzig, en Sajonia. Allí se convierte en Cantor de la Thomasschule, la Escuela de Santo Tomás, además de director musical de muchas iglesias de la ciudad y una verdadera personalidad. Allí es donde representa la Cantata del café en la que, humorísticamente, elogia la bebida que tanto le gustaba, y allí pasa los veintisiete años de vida que le restan.
Links de interés http://musicaloreto.wikispaces.com/Minueto+de+J.S.+Bach http://eltamiz.com/2010/11/24/johann-sebastian-bach/
( categories: )
UN CONCERTO DE GOLPES: ODAIKO PERCUSSION GROUPEnviado por Anónimo o Ven, 08/04/2011 - 13:30
08/04/2011 13:37
Etc/GMT+1
O 5 de novembro asistimos a unha chuva de golpes musicais no Aditorio de Galicia, en Santiago.
Integrados por licenciados en percusión clásica, contemporánea e jazz no Real Conservatorio da Haya (Holanda) e a Universidade de Bahía(Brasil), fórmase en Holanda no ano 2003.
A proposta artística deste grupo galego céntrase na exploración da música tradicional multiétnica e da súa variante percusiva, faceta pouco traballada pola dificultade que esta supón.
Este grupo galego estivo presente nos principias festivais de todo o mundo, como o Esteve Reich Festival (Holanda), TIP Taiwán, Nancy Zeltsman Marimba Festival (EE.UU), Facyl (Salamanca), Festival de Ortigueiera (Galicia)… A riqueza desta agrupación está na interese dos seus membros pola búsqueda de novas visións percusivas e da súa colaboración cos artistas máis significantes do panorama cultural actual.
Sabías que... • Os instrumentos de percusión pódense agrupar en idiófonos e membranófonos. Idiófonos: Instrumentos construídos a partir dunha materia orgánica ou inorgánica virxe. Membranófonos: Instrumentos construídos a partir dunha materia orgánica ou inorgánica, con necesidade dunha pel, que pode ser animal ou sintética.
• Os instrumentos idiófonos e membranófonos divídense á súa vez en son determinado e indeterminado. Son determinado: Son aqueles que se poden axustar para que produzan un son concreto (timbais, instrumentos de placas...) Son indeterminado: Son aqueles que dependen da súa composición para cambiar de son (batería,tambores, madeiras…).
Historia “ A orixe” Dende o pasado, os instrumentos máis ancestrais e primarios foron os de percusión, e máis concretamente os de entrechoque ou idiófonos, que son os construídos por materiais sonoros e que non necesitan tensións adicionais para producir sons. Estes instrumentos, se ben na súa orixe foron de materiais primitivos como o óso, pedra ou madeira, este foron evolucionando na súa construción. Aparecen troncos rebaixados para lograr unha caixa de resonancia e son percutidos con ósos a modo de baquetas. Finalmente incorpórase ao tronco unha pel de animal a modo de membrana, e desa maneira aparece o primeiro vestixio da familia dos membranófonos (instrumentos que precisan da pel para soar). Coa aparición e o uso do ferro seguen aparecendo instrumentos idiófonos pero xa máis traballados, co fin de obter deles un son máis concreto (cencerros e esquilos). O mesmo sucede co barro e as cuncas do mesmo, que pasan de ser un instrumento cotiá a ser un instrumento percusivo ( ex. Udu) ou engadindo unha membrana “os ketledrams”.
Djembe Crése que a súa orixe foi no 900 a.C. na tribu dos maninca, que significa persoas de mando, aínda que hai quen data esa orixe no 1300 a.C.. Dende aquí o djembé emigrou a outras zonas como Senegal, Nixeria, Guinea, Costa de marfil e Burquina Faso. Pénsase que foi creado polos numu, artesáns talladores de madeira, que eran considerados como os gardiáns de certos poderes. Eles encargábanse de esculpir o corpo dos djembés e tocalos. O djembé coñécese neses lugares por ser un tambor con dotes curativos, de ahí que se usaran en ritos sagrados, nacementos, bodas e funerais, acompañado doutros instrumentos coma o dundun, o balafón e o shekere. O djembé ten diferente rítmica, moi rica e variada. Podemos nomear algúns ritmos coma o Mandiany, empregado nos traballos agrícolas, o Doundumba, empregado nas bodas, ou o Wolosodon, para os bautizos e a cerimonia da circuncisión. Os ritmos irixinais do djembé foron mudando ao longo do tempo adaptándose ós tempos modernos e integrándose con outros tipos de música. A forma en que ritmos coma o Sunu ou o Doundumba se foron transmitindo de xeración en xeración durante séculos, foi mediante un complexo sistema silábico e vogal das linguas africanas. Os mestres cantaban os ritmos ós seus alumnos e estes practicábanos. A primeira expansión prodúxose no s.XVIII pola tribu Diola que eran comerciantes pero foi no 1950 cando o djembé se deu a coñecer por todo o mundo gracias á xira que levaron a cabo a formación “Les Ballets Africains” do guineano Fodeba Feita. Este grupo tivo un impacto considerable e fixo que o djembé se coñecera máis alá das súas fronteiras tradicionais. Outro factor que axudou na divulgación foron as continuas emigracións a Europa e a EE.UU.
( categories: )
Unha viaxe pola música andina. SAKAPATÚEnviado por Anónimo o Ven, 08/04/2011 - 13:29
08/04/2011 13:37
Etc/GMT+1
O 29 de outubro de 2010 asistimos ao concerto de SAKAPATÚ, no Pazo da Cultura de Pontevedra. Unha viaxe pola música andina. En Sudamérica hai moitas culturas diferentes (dende a Patagonia, no sur, ata o Caribe, no norte, hai moitísimas). Os Sakapatú tocan principalmente a música das súas rexións de orixe: por un lado, a música das montañas (dos Andes) e, por outro, a música da costa (música afroperuana que, ten moita influencia dos escravos negros que foron traídos de África).
Fan arranxos das melodías respectando a tradición e, ao mesmo tempo, dándolles un toque de modernidade...
Por certo, ¿sabedes que quere dicir Sakapatú? Nunha das cancións de estilo afroperuano que cantan, hai unha frase que di: “Saca para tu lado”. Se intentades dicir esta frase moitas veces, se a decides co acento dos afroperuanos
e se, ademais, a decides xogando (a música sempre ten un pouco de xogo) as palabras acabarán converténdose en puro ritmo. Cando os nosos músicos quixeron escoller
un nome para o grupo, non había nada mellor que unha frase con
moito ritmo: ¡Sakapatú!
( categories: )
|
Eventos
|