Os trasnos medianos gozaron moitísimo do clásico "Cuentos en verso para niños perversos". Compartiron frases do libro que lles gustaron moito: "como tú de lobos sabes mucho quizá puedas dejarle sin cartuchos", "estaba dura y le sobraban huesos, pero al menos los dos muslos me han sabido buenos".

Os trasnos do club de lectura, puidemos compartir unha nova lectura: "Abdel". Unha historia baseada en feitos reais que pon de manifesto o drama da inmigración. Recomendamos que o leades!!!!!

GRAZAS POLA MERENDA TAN DELICIOSA!!!!

No club de lectura de Trasnos, Breixo contounos un pouco sobre a vida de Brahms.

Violeta contou uns contos en francés moi divertidos!!!

Hoxe o alumnado de 5º e 6º tivo a visita de Pablo Prado, ilustrador de "Nerea. A invasión dos trastos".

Os Indios Pieles rosas, foron unha historia mega divertida que gozamos no tipi e con moitos datos que contou a mestra Patri que estivo nun de verdade!!!!! Os trasniños do club de lectura estaban encantados coas historias dos indios.

Con retraso pero chegaron!!!! Xa recibimos as nosas postais dende Bremen en Alemaña, os trasniños 1 e 2 xa teñen as súas postais e fíxolles moita ilusión recibilas :)

O alumnado do club de lectura puido gozar duns contos e cancións moi chulos en xaponés da man de Álex. Estiveron  atentísimos e atentísimas a todo o que nos contaba. Queremos agradecerlle que viñera e nos amosara ese kamishibai tan chulo!!!!

GRAZAS ÁLEX!!!

Os trasniños medianos tiveron a grandísima sorte de entrevistar a Gonzalo Moure, autor dun dos libros máis fermosos que limos no Club de lectura "Palabras de caramelo". Aquí tedes a entrevista completa!!!

Ola a todos!

Encántanme as vosas preguntas, porque me van permitir dicirvos algunhas cousas sobre o que penso da literatura. E que se resume nunha: A verdade. Literatura non pode ser sinónimo de invención, entendendo esta como mentira. A imaxinación, para escribir, non é máis que unha ferramenta. Para abrir unha lata de sardiñas necesitas unha ferramenta, o abrelatas, pero o importante non é o abrelatas, senón as sardiñas E sen sardiñas non hai historia, non hai nada do que falar. Vexamos, con calma.

Por que decidiches que morrese Caramelo?

-Iso é o que quería dicirvos. Eu non decidín nada. Un camelo nos campamentos só pode ter dous fins: se é camela, para leite, ou para criar. Pero se é camelo o seu único destino é o sacrificio, para carne. Se no libro Caramelo non morrese, iso si que o decidiría eu, para que non lle doese aos lectores. E sería mentira. A realidade, a verdade, é que nos campamentos apenas se pode comer carne, e que non se poderían permitir non sacrificar un camelo por algo tan romántico como que fose “o amigo de Kori”.

- En que ano escribiches Palabras de caramelo?

Foi en 1999. Levaba xa tres anos viaxando aos campamentos, dende que na primeira viaxe coñecín a unha nena xorda, Fatimetsu, e a un rapaz marabilloso, xeneroso e listo, Kori. A primeira versión do conto que “escribín” no aire, por acenos, cando llo fun contando á nena xorda, foi cousa de media ou unha hora. Logo anoteino no meu caderno, e cando volvín a casa fun escribindo no ordenador, durante algúns meses. Cando o acabei tiña case 200 páxinas, e decidín quitar dese texto todo o que non facía falta, ata deixalo nunhas 80.

-Por que decidiches que Kori fose xordo-mudo?

-Tampouco o decidín! É que Fatimetsu era xorda, e non falaba nada. E foi ela a que inspirou a historia, cando me preguntou que lle estaba dicindo o cameliño á súa nai, porque ela vía que movían os beizos como as persoas cando falaban. Se non fose xorda e por tanto non me fixese esa pregunta, xamais se me ocorrería esta historia.

-Escribiches máis libros coma este?

-Seguramente si. Case todos os meus libros, por non dicir todos, xurdiron de algo parecido, cando un neno ou un adulto preguntáronme algo para o que aínda non tiña resposta, ou cando fixo algo que nunca vira antes.

-Como che sentiches ao escribir ou libro?

-Cando escribo un libro mergúllome nel, na vida. Eu chámoo “escrivivir”. Así que sentín agarimo, dozura, e logo pena, rabia, rebeldía, dor… e por fin sentinme poeta. E é que eu era Kori mentres “escrivivía” a súa vida.

-Inspirácheste en alguén para escribir a historia?

-Si, si, Kori é a mazcla dos dous nenos, Fatimetsu e Kori.

-Pasou esa historia na realidade?

-Non. Pero o que inventei é o abrelatas do que antes vos falaba, a ferramenta para chegar ás sardiñas, é dicir: á verdade.

-É certo que na relixión de Kori, temen aos eclipses?

-Pois si! Unha superstición como tantas que temos os galegos, os españois. Por exemplo, a mala sorte en día 13, ou non pasar por baixo dunha escaleira, ou tantas da nosa relixión… Hai que velo con respecto, porque é a súa tradición, a súa cultura.

-Con cantos anos escribiches este libro?

-Pois… A ver, resto: en 1999 tiña… 48 anos. Acabeino con 49 e publiqueino á metade da miña vida: 50. Por entón eu levaba dez anos escribindo, porque empecei en 1989.

La diadema de rocío, amósanos a importancia de non esixirlles aos demais o que non somos capaces de facer nós mesmos/as. Permitiunos viaxar a China e coñecer a sonoridade da súa escala pentatónica, ademais da importancia do bambú e os osos panda.