Pandeirada do bó e do mal tempo
Quente como un corazón
nos secos beizos da terra
oxe deita sangue o sol.
O vento é bon tecelán
que côs novelos das nubens
faille unha sabán ao mar.
Soa o mar como un pandeiro
nos cons da costa baruda
baticado pol-o vento.
O sol berróu coa mañán,
ela ten bágoas nos ollos
él non saíu a alumear.
Pra tomar pulo no vô
o sol póusase na terra
nos uzales do Avión.
Cando vai pechando a noite
a neve con medo ao lobo
ven baixando poI-o monte.
Quente como un corazón
nos secos beizos da terra
oxe deita sangue o sol.
O vento é bon tecelán
que côs novelos das nubens
faille unha sabán ao mar.
Soa o mar como un pandeiro
nos cons da costa baruda
baticado pol-o vento.
O sol berróu coa mañán,
ela ten bágoas nos ollos
él non saíu a alumear.
Pra tomar pulo no vô
o sol póusase na terra
nos uzales do Avión.
Cando vai pechando a noite
a neve con medo ao lobo
ven baixando poI-o monte.
Última modificación: Martes, 6 de Setembro de 2016, 16:20