Wiki para composición

Para a composición literaria

Wiki para composición

Non esquezades pór o voso nome antes da composicón, non borredes o que xa está escrito, ide engadindo ou copiando e modificando, pero deixando o anterior. SEDE IMAXINATIV@S . Procurade que quede algo artístico e ao tempo que reflicta os vosos desexos e sentimentos, non sigades os topicazos.

TRÁTASE DE CREAR ALGO CON PALABRAS. Un poema, unha prosa enriquecida, metáforas, MÁIS SENTIMENTO E MENOS ENSAIO.

As palabras que elexistes expresan algo, xuntádeas con outras e xerar frases cheas de emocións, de dúbidas, de preocupacións ou de desexos. EXPRESAR A MORTE E O MORRER. Logo lle faremos ligazóns desde esas palabras a imaxes, a música.

Intentádeo de novo, non borredes o feito. Aquí hai unha nova wiki para os novos intentos.

PALABRAS ASOCIADAS POLO GRUPO Á MORTE DUN SER QUERIDO:

recordo, angustia, vacío, cambio, arrepentimento, dor, sufrimento, pena, tristeza soidade, incapacidade, anguria, pensar e odio extrañeza, rabia, frustración , dúbida, imaxe, despedida,impotencia, lembranzas, medo, lamento, ira, perda, injusticia, deber, experiencia, soidade,pasado

PALABRAS ASOCIADAS POLO GRUPO Á PROPRIA MORTE

medo, dubida, final, despedida, descanso, paz, amargura, rabia medo, incertidume, inevitábel, curiosidade, preocupacion dor, eternidade, tristeza, resignación, nada , desaparecer, acabar, completo, descoñecemento, pregunta, final, relixión, olvido, ausencia.

PALABRAS ASOCIADAS AO SENTIMENTO DE INMORTALIDADE

aburrimento, gratificante, seguridade, cansanzo de vivir cansancio, infinito, sabiduría eternidade, tranquilidade, medo, impotencia, confianza, monotonía, relaxación, descontrol. Inacabado, insatisfacción, soledad, frustración, perpetuidad.

PALABRAS QUE EXPRESAN ALGO POSITIVO DA MORTE

desparecer, asentamento, relaxación, paz necesario, universal, supervivencia, naturaleza paz, tranquilidade, descanso, evolución. Dejar de pelear, vida, Competición, destino.

PALABRAS QUE MELLOR IDENTIFICAN A MORTE

nada, inferno, fin, ciclo vital, vida, desalento, inevitable, descanso, irremediable.

MARGARITA

O recordo inolvidable das imaxes do pasado que deixan un vacio de rabia, dor e sufrimiento neste novo cambio exaltado pola pena das despedidas xunto coa incertidumbre de onde estarán despois.

A curiosidade de preguntar que é ese final, ese olvido do terrenal cara ao "descanso eterno" das relixións, ou cara a desaparación nunha simple despedida inevitable totalmente descoñecida do agnosticismo.

Un destino cara unha nada relaxante. O asentamento dun ciclo vital no que a nosa supervivencia deixou huella, que aproveitaran os que incien a súa vida. Simplemente EVOLUCION.

LUIS

¿Por qué tivo que morrer?
¿Por qué tivo que ser ela?
Esta dor que me esta a matar, non aguanto a angustia
teño unha sensación no corpo, de que algo me falta,
non podo vivir sen ela, pero sei que non vai a volver.

O que máis me da rabia, máis pena, e que non puiden despedirme dela.
Do meu amor, da miña vida.
Pero sei que así estará mellor, por fin consegui a paz,
tanto loitar pola súa enfermidade, por fin ten un descanso merecido.

MARIÁN

Medo ¡Non, moito máis!
Medo de non poder manter o seu recordo.

Pena ¡Non, moito máis!
Pena de encher banalmente o seu baleiro.

Ira, ¡Non, moito máis!
Ira por tanto lamento.

Impotencia ¡Non, moito máis!
¡Extrañeza!

CHARO

rocio

A beleza innegable da fraxilidade e do efímero.

Porén ...

A implacable dor da perda, da non permanencia.

MAURO

<!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:70.85pt 3.0cm 70.85pt 3.0cm; mso-header-margin:35.4pt; mso-footer-margin:35.4pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} -->

La muerte de un ser querido, y sobre todo de uno muy cercano, es un palo muy fuerte, un conjunto de multitud de sensaciones todas juntas en un mismo momento; sientes rabia e ira porque te sientes impotente por no poder hacer nada para evitarlo, sientes pena y tristeza porque sabes que no vas a volver a ese ser querido por lo menos hasta que se acabe tu vida, también te lamentas porque en ese momento te das cuenta de que quizás no hayas aprovechado bien los momentos que pasaste con ella o incluso ha habido malos momentos por simples chorradas pero así es la vida. Aunque pueda parecer extraño, también puedes llegar a sentir alegría o tranquilidad porque sabes que su ciclo ya se acabó, que todo lo mal que lo podía estar pasando o que pudo pasar se terminó y que posiblemente allá donde vaya no exista nada o vuelva a empezar otra vida.

Al igual que te surgen muchos sentimientos por la muerte de alguien querido, te surgen al conocer que te vas a morir tu mismo. Sabes que se acabó todo lo que has tenido hasta ahora, que la gente que conoces, tus partencias tus vivencias, queda todo atrás, sabes que vas a desaparecer al menos del sistema en el que estabas, que lo único que va a quedar de ti va a ser un cuerpo inerte y los bienes materiales; pero por otra parte sabes que llego el momento de descansar, de seguir luchando por tener una buena vida, que todas las preocupaciones que pudieses tener en ese momento se esfumarán, y también sabes que estás cerrando uno de los ciclos más impresionantes que existen, que es la vida.

Otro tema por el contrario sería que supieses que eres inmortal, que mientras no haya un accidente vas a vivir todo lo que dure el mundo, que vas a estar año tras año viendo como la gente de tu entorno se muere, tus hijos tus nietos, bisnietos y así hasta toda tu descendencia, quedándote con un sentimiento de soledad enorme porque serás único, no habrá nadie igual que tú que te pueda comprender y con el que compartas algo, de ahí que surja el aburrimiento, ya que estarás cansado de ver como se van todos y tu te quedas y llegues a un punto en el que nada más que desees el día de tu muerte. Sería como estar en un ciclo sin fin, que nunca va a acabar.

Pese a que mucha gente no lo crea, la muerte tiene sus aspectos positivos, porque para una persona con un enfermedad terminal y dolorosa o que está en estado vegetativo donde tiene una invalidez plena, la muerte es lo mejor que puede pasar. Significaría que ya no tendría que estar alargándose una vida con mucho trabajo y sufrimiento (que estar sometido a miles de tratamientos diarios no es que sea muy agradable) o aunque no haya sufrimiento propio pero si de tus familiares que estén cuidando de un vegetal que no es capaz de hacer nada y lo único que hace es hundir a su familia, la muerte significaría un alivio aunque haya mucha gente en contra de esto. Además hay que morir para dejar espacio a los que vienen porque si nadie muriese ahora mismo no cabríamos y habría tales conflictos y tanta aglomeración que incluso de la cantidad de familia que tendríamos habría tíos, primos,.. con los que posiblemente no cruzaríamos una palabra. La muerte al igual que la vida es necesaria, no en personas de 20 años o 40, pero si en gente mayor en gente que ya no le importe morir, porque ya han vivido todo lo vivible. La vida es un ciclo y como todos los ciclos, tiene un principio que es nacer y otro que es morirse.

Es algo inevitable, porque si algo tan complejo como es crear un ser vivo y más de las características de los humanos, cabe a entenderse que después de ese gran esfuerzo, algo que forme parte de la creación sea imposible de evitar. Es como en un ordenador, para inventarlo costo mucho esfuerzo, y abrió el camino de la tecnología, donde se va a llegar a inventar cosas inimaginables en la época inicial, y para ello es necesario dejar obsoletos y seguir innovando, así puedes estar seguro de que tu ordenador por muy bueno y nuevo que sea, llegará un día donde se muera, es decir, donde se quede totalmente obsoleto e incluso ya ni encienda. Con la vida pasa igual, va a seguir avanzando y mejorando y no estamos preparados para aguantar los cambios, además nada es para siempre e igual que los ventiladores del ordenador y los circuitos se van desgastando del uso, nuestro cuerpo también, y cuando tengamos ya 80 años está hecho polvo y aunque tengamos la mente totalmente sana, sin cuerpo no hay mente y es lógico que llegue un momento en el que el cuerpo se pare con la consiguiente muerte tanto mental como física de ese ser humano.