Rabietas

É unha reacción anormal do neno ante unha negativa a unha petición ou acción que desexa realizar. O neno pode facer un sin número de reaccións anormais: tirarse ao chan, agredir aos pais, tirarse o pelo, correr cara ao patio, etc.
Este tipo de conduta preséntase ao redor dos 2 anos e ten por obxecto afirmar a súa personalidade e demostrar a súa poder.
Como toda conduta anormal non debe ser permitida. A primeira reacción dos pais e adultos que rodean ao neno (de común acordo) debe ser a de ignorar ao neno ata que este recupere o seu comportamento normal. Desde o momento que o neno inicia a rabecha, deixa de existir. Os pais conversan de calquera outra cousa e non lle prestan atención. Repentinamente, cando o neno adopta a conduta normal, reaparece en escena e existe de novo para os seus pais quen lle poden dicir: así queriámosche ver, como neno grande…etc. e facerlle algunha caricia. Dando a entender que a actitude que será premiada coa súa atención e agarimo será a normal.
Nos nenos maiorciños, pódeselles explicar. Gústanos que as cousas que pidas fágalo en boa forma! Se negámosche algo, temos as nosas razóns, falemos de iso! Con posterioridade aos 5 a 6 anos as rabietas desaparecen.
Unha forma de rabieta é o deixar para comer que adoptan como costume os nenos entre os 2 a 3 anos, para chamar a atención e débese ter o mesmo tratamento.
Nunca se debe castigar a un neno e menos por mor dunha rabieta, isto só reforzará estas condutas anormais.
Ás veces, os nenos teñen rabietas cando senten frustrados consigo mesmos, porque non conseguen armar algo, porque os seus pais non entenden o que eles din. Os nenos maiores poden estar frustrados por mor da súa incapacidade para facer a tarefa escolar.
Nestas ocasións, o seu fillo necesita estímulo e un pai que o escoite. Apóieo dicindo: “Sei que é difícil, pero vas mellorar. Podo facer algo para axudarche?” Minimice os erros e aumente ou eloxie os seus logros aínda que sexan pequenos.
Nalgunha oportunidade non pode permanecer impávido fronte á rabieta, como cando esta se produce nun lugar público. Neste caso, o neno sabe que  está en desvantaxe e que non pode tratalo como na casa (ignorándoo). Sáqueo do recinto e léveo a un lugar acougado onde poida aplicar as técnicas mencionadas. Noutras oportunidades pode conversar con el e darlle unha advertencia (que pode e debe cumprir) explicándolle a negativa ou razón que motivou a rabieta do neno. Non ceda ante a rabieta por ningún motivo. Nestes casos é mellor dar un prazo e non pedir que a rabieta termine de inmediato, porque é practicamente imposible.
Para as rabietas de tipo perturbador ou destrutivo, ou que causan demasiada alteración na casa, utilice suspensións temporais, de xogos, saídas, de horario de TV, etc.
Trate en todo caso de actuar como pai, non se burle del, non o poña en vergoña diante doutros nenos. Dele prazo a que se recupere, o é un neno, por moita vergoña que o/a faga pasar, debe terlle paciencia e actuar en forma o máis neutramente que poida. Non reaccione con ira, iso sería como responder con outra rabieta cara ao neno.
Se as rabietas fanse incontrolables e Ud. ten medo que o neno se faga dano, chame ao seu médico para pedir consello, probablemente terá que consultar cun especialista.

OUTRAS ORIENTACIÓNS SOBRE RABECHAS Ou RABIETAS

Ter emocións e sentimentos, sexan cales sexan, é parte da condición humana. Sentir é vivir. A tendencia educativa na familia e na escola foi, e continúa sendo, a de controlar e eliminar calquera manifestación aberta dos sentimentos (especialmente os negativos). Pero os nenos non se inhiben. Eles expresan os sentimentos fácil e naturalmente, de forma sutil, ou ben, extremadamente intensa.
Con todo, deben aprender a manexar as súas emocións ante a sociedade e a atopar formas adecuadas de canalizar a ” poderosa enerxía” con que nos cargan os sentimentos. Para iso, os nenos dependen da información que lles proporcionan os seus pais. Pero comprender as emocións e axudar aos nosos fillos a expresalas adecuadamente, non é unha tarefa fácil.
Coa primeira rabieta, o neno descobre que estas son unha forma de controlar e manipular aos seus pais, xa que estes angústianse, asústanse… e a maioría das veces, ceden ante as esixencias e caprichos destes. Desta forma, as rabietas non cesan de repetirse.
Os vosos fillos poranvos a proba constantemente. Necesitarán comprobar se a unidade familiar é o suficientemente forte para sostelos. Desexarán saber se a vosa disciplina é consistente.
Será un período difícil ata que os vosos fillos comecen a crecer coa seguridade de ser amados e valorados, fagan o que fagan, e de que estaredes “aí” sempre para apoialos e coidalos. Será importante que reaccionedes con calma e serenidade entendendo este tipo de condutas, evitando en vós mesmos sentimentos de fracaso, culpa…
As rabietas corresponderán a unha etapa evolutiva normal e necesaria na que o neno tenta lograr a súa autonomía e reafirmación, debido á adquisición da conciencia de si mesmo, da súa propia identidade e dos adultos que lle rodean (“Esta é a miña mamá, este é o meu papá e vou comprobar que límites están dispostos a porme.”)
Se se tratan adecuadamente estas situacións, esta etapa desaparecerá progresivamente.

Que facer?

• Non consentir unha rabieta. Cando comece, simplemente ignórea ou conteña fisicamente ao neno se se trata dunha conduta violenta ou destrutiva, mostrando unha actitude enérxica e firme.
• Dar ao neno unha oportunidade para tranquilizarse. O mellor é levar ao neno a outra habitación, illarlle e dicirlle que esperamos que estando só páseselle a rabieta e poida pensar que non é correcta a súa actitude. O importante é que eles sintan que unha rabieta ten consecuencias negativas e que non merece a pena repetir a “función”.
•  Non se pode razoar cun neno se está baixo os efectos dunha rabieta ou mal xenio. É mellor afastarse del. Se se lle rifa ou castiga fisicamente neste momento, mesmo podemos aumentar a intensidade da conduta que queremos eliminar.
•  Unha vez que desaparecese a rabieta, fágalle saber ao neno que se está enfadado por algún motivo, a rabieta ou a agresividade, non é o modo adecuado de resolvelo. Dígalle que entende o que sente, pero muéstrese enfadado polo que fixo e explíquelle que a súa conduta é inaceptable e que en diante non se vai a permitir.
•  Evitar comportamentos e actitudes de mágoa ou sobreprotección que nos leven a ceder ou outorgar os desexos do neno. O importante é manter a calma e “pór palabra” ao que o voso fillo está a sentir (rabia, medo, inseguridade…).
•  Proporcionar ao neno modelos de conduta controlada que lle advirtan que toda conduta agresiva ou caprichosa non resulta beneficiosa.
• Mostrarse contentos e orgullosos ante os primeiros intentos de autocontrol do neno. Encomiar a súa boa conduta e o feito de haberse serenado e tranquilizado na habitación onde permaneceu illado.
•  Reafirmar de maneira moi positiva os logros do neno cada vez que teña un comportamento correcto e adecuado.
• Lembre que os seus fillos están a aprender a CRECER e a xerar confianza neles mesmos, e que todo conflito pode ser unha oportunidade para crecer, e non un canellón sen saída.