Que privilexio poder comer os mirabeles do noso patio. Os observamos, os vimos medrar, saír a flor, cambiar ao froito, madurar... os recollimos, os contamos, os repartimos equitativamente, e por suposto os saboreamos, están doces, ás veces un pelín ácedos... CANTO NOS ENSINA O NOSO PATIO!

NON AO PECHE DAS ESCOLAS UNITARIAS! Remata o curso, e coma tódolos anos, as emocións e os nervios percorren o noso corpo dende a punta dos pes ata a cabeza facéndonos tremelicar e enchendo a carúncula de bágoas que non poden saír, ao menos mentres teñamos espectadores. Este ano, máis ca nunca, as nosas emocións se acentúan e se escurecen pola incerteza e o medo. A nosa escoliña pecha, si, coma tantas outras estes derradeiros anos, pero non por iso nos sentimos máis reconfortados. Non entendemos como é posible...