1.5.3.- Máis fácil: o alto nivel

Abreviatura de Fórmula Translator (tradutor de fórmulas), foi definido ao redor do ano 1955 nos Estados Unidos pola compañía IBM. É a máis antiga das linguaxes de alto nivel, pois antes da súa aparición todos os programas escribíanse en linguaxe ensambladora ou en linguaxe máquina. É unha linguaxe especializada en aplicacións técnicas e científicas, caracterizándose pola súa potencia nos cálculos matemáticos, pero estando limitado nas aplicacións de xestión, manexo de arquivos, tratamento de cadeas de caracteres e edición de informes. Ao longo da súa existencia apareceron diferentes versións.

É a linguaxe máis usada nas aplicacións de xestión. Creada en 1960 por un comité denominado CODASYL, patrocinado polo Departamento de Defensa dos Estados Unidos, a fin de dispoñer dunha linguaxe universal para aplicacións comerciais como expresa o seu nome (Common Business Oriented Language).

Entre as súas características pódense citar o seu parecido á linguaxe natural (inglés), é auto- documentado e ten grande capacidade no manexo de arquivos, así como na edición de informes escritos. Entre os seus inconvenientes están as súas ríxidas regras de formatos de escritura, a necesidade de describir todos os elementos ao máximo detalle, a extensión excesiva nas súas sentenzas e mesmo duplicación nalgúns casos, a inexistencia de funcións matemáticas e, por último, a súa non adecuación ás técnicas de programación estruturada.

Foi creado a comezos dos anos 60 por IBM para ser usado nos seus equipos do sistema 360. O PL/I (Programming Language 1) desenvolveuse inspirándose nas linguaxes ALGOL, COBOL e FORTRAN, tomando as mellores características das anteriores e engadindo algunhas novas, co obxectivo de obter unha linguaxe o máis xeral posible, útil para aplicacións técnico-científicas, comerciais, de proceso de textos, de bases de datos e de programación de sistemas.

Entre as súas novidades está a súa grande liberdade no formato de escritura dos programas, soportar a programación estruturada e o deseño modular. Con todo, non superou aos seus proxenitores nas súas aplicacións específicas debido en parte á súa amplitude e por iso, ao tamaño do seu compilador, que ata agora só se podía instalar en grandes equipos.

Foi deseñada polos profesores John G. Kemeny e Thomas E. Kurtz do Dartmouth College en 1965 co obxectivo principal de conseguir unha linguaxe fácil de aprender para os principiantes, como se indica no seu nome Benginner's All-purpose Symbolic Instruction Code (Código de instrución simbólico de propósito xeral para principiantes).Entre as súas principais novidades están as de ser unha linguaxe interpretada e de uso conversacional, útil para aplicacións técnicas e de xestión. Estas características, unidas á popularización das microcomputadoras e computadoras persoais, fixo que a súa utilización se estendera enormemente, á vez que propiciou o xurdimento dunha gran diversidade de versións que estenden e adaptan a necesidades particulares a linguaxe orixinal. Existen multitude de intérpretes e compiladores da linguaxe.

Foi creado polo matemático suízo Niklaus Wirth en 1970, baseándose na linguaxe Al-GOL, en cuxo deseño participara nos anos 60. O seu nome provén do filósofo e matemático francés do século xvii Blaise Pascal, que inventou a primeira máquina de tipo mecánico para sumar. Aínda que en principio a idea do deseñador era proporcionar unha linguaxe adecuada para o ensino dos conceptos e técnicas de programación, co tempo chegou a ser unha linguaxe amplamente utilizada en todo tipo de aplicacións, posuíndo grandes facilidades para a programación de sistemas e deseño de gráficos. Achega os conceptos de tipo de datos, programación estruturada e deseño descendente, entre outros, ademais de converterse en predecesor doutras linguaxes máis modernas, como MODULA-2 e ADA.

Foi creada en 1972 por Dennis Ritchie a partir do traballo elaborado polo seu colega dos laboratorios Bell Telephone, Ken Thompson. Estes deseñaran con anterioridade o sistema operativo UNIX, e a súa intención ao desenvolver a linguaxe C foi a de conseguir unha linguaxe idónea para a programación de sistemas que fose independente da máquina, co cal escribir o seu sistema UNIX.

Aínda que foi deseñada inicialmente para a programación de sistemas, posteriormente o seu uso estendeuse a aplicacións técnico-científicas, de bases de datos, de proceso de textos, etc.

A utilización óptima desta linguaxe conséguese dentro da súa contorna natural, que é o sistema operativo UNIX. Entre as súas características destaca o uso de programación estruturada para resolver tarefas de baixo nivel, así como a ampla librería de rutinas de que dispón.

É o último intento de obter unha única linguaxe para todo tipo de aplicacións e inclúe os últimos avances en técnicas de programación. O seu deseño foi encargado polo Departamento de Defensa dos Estados Unidos á empresa Honeywell-Bull despois dunha selección rigorosa entre varias propostas realizadas sobre unha serie de requirimentos da linguaxe e de avaliar negativamente vinte e tres linguaxes existentes. Destes seleccionáronse como base para a creación da nova linguaxe PASCAL, o ALGOL e a PL/I.

A estandarización da linguaxe publicouse en 1983 co nome de ADA en honra da considerada primeira programadora da historia Augusta Ada Byron, condesa de Lovelace. Entre as características da linguaxe atópanse a compilación separada, os tipos abstractos de datos, programación concorrente, programación estruturada, liberdade de formatos de escritura, etc., presentando como principal inconveniente a súa gran extensión.