Esta mañá o noso centro acolleu un acto en lembranza de Sandra, María Elena e Alba, vítimas do asasinato machista cometido en Valga. As alumnas Xiana e Judith leron o poema Nada foi suficiente de Marta Dacosta e mais un manifesto de repulsa deste novo atentado.
O IES de Soutomaior manifesta a súa rotunda condea ante este feminicidio e ratifica o seu firme compromiso para seguir traballando pola igualdade de xénero e a eliminación de calquera manifestación de violencia contra as mulleres. Así mesmo, animamos a toda a comunidade educativa a participar nas concentracións de repulsa convocadas polo movemento feminista galego ás 20h do día de hoxe; as máis próximas, Pontevedra (diante da Audiencia) e Redondela (Praza do Concello). Ver galería de imaxes do acto aquí.
MANIFESTO CONTRA O FEMINICIDIO DE SANDRA, MARÍA ELENA E ALBA
Día a día, as mulleres somos asasinadas. Asasinadas polo patriarcado. Hoxe os xornais en papel dedican portadas ao terrible atentado machista de Valga. Os telexornais abrirán dedicándolle minutos e algúns enviados especiais tratarán de remover o morbo preguntando na veciñanza e pescudando nas vidas de Sandra, María Elena e Alba. Mañá apenas seremos reseña, noticia de xulgado. Pasadomañá, unha cifra. E nuns días comezará o ciclo ante un novo feminicidio. Un tras outro, repetirase a cerimonia das palabras grandilocuentes, uns minutos de silencio institucional, unhas palabras condenatorias, uns teléfonos para denunciar... Tratarán de agochar o terrorismo machista baixo unha etiqueta irrecoñecible: violencia intrafamiliar, violencia doméstica... No apartado de sucesos seremos algo anecdótico e encauzarase a noticia coma se fose unha realidade que temos que asumir e ante a cal non se pode facer nada.
Día a día, as mulleres somos asasinadas por sermos mulleres. E os asasinatos das mulleres que acotío acontecen non son algo casual, está sucedendo no noso día a día e chámase feminicidio. Así o definen Diana Russell e Jane Caputi: "O asasinato de mulleres realizado por homes motivado por odio, desprezo, pracer ou por un sentimento de propiedade das mulleres. Sentimento este de propiedade que os leva ao control das amizades, da hora de chegada, do teléfono...e a arrebatarlles as vidas como donos do seus destinos”.
Día a día, asasínannos, imos caendo coma nun campo de batalla. Berramos nun mundo onde non somos escoitadas. Mentres tanto, as que seguimos vivas por Sandra, María Elena e Alba e por todas as que xa non verán máis a luz do día, nin sentirán os raios de sol a quentar a súa pel, nin apertarán na ledicia do reencontro nin nas despedidas, nin bicarán os seus beizos cando así o corpo o desexase e a quen desexase... seguiremos alzando a voz. Por elas e por nós temos que unirnos en redes violetas para empoderarnos, para facérmonos fortes, para desafiar e loitar contra un exército dentro deste modelo social de guerra no que estamos socializadas, denunciando e concienciando.
Non consentiremos que a violencia machista continúe asasinándonos!!!!
Texto adaptado dun manifesto da Marcha Mundial das Mulleres.
