Skip to Content

in memoriam

Adeus a Francisco Brines

O pasado 12 de maio Francisco Brines recibía na súa casa o premio Cervantes 2020. Antonte, oito días despois, o poeta valenciano (sit sibi terra levis) dirixiuse cara á última costa, emprendeu -como nos dixo nun dos seus versos- “a viaxe aquela de todos á néboa”. Hoxe, “como se nada tivera sucedido” (outro verso seu) lembrámolo cos seus poemas (Brines é un dos máximos representantes actuais da elexía) porque o home pasa pero a súa obra permanece:

Mi epitafio

“Como si nada hubiera sucedido”
Es este mi resumen y está en él mi epitafio.

Habla mi nada al vivo
y él se asoma a un espejo
que no refleja a nadie.

http://blocpoesia.bcn.cat/2016/05/un-poema-de-francisco-brines.html


Donde muere la muerte

Donde muere la muerte,
porque en la vida tiene tan sólo su existencia
En ese punto oscuro de la nada
que nace en el cerebro,
cuando se acaba el aire que acariciaba el labio,
ahora que la ceniza, como un cielo llagado,
penetra en las costillas con silencio y dolor,
y un pañuelo mojado por las lágrimas se agita
hacia lo negro.
Beso tu carne aún tibia.

Fuera del hospital, como si fuera yo, recogido
en tus brazos,
un niño de pañales mira caer la luz,
sonríe, grita, y ya le hechiza el mundo,
que habrá de abandonarle.
Madre, devuélveme mi beso.

https://trianarts.com/francisco-brines-donde-muere-la-muerte/#sthash.zxJYCtzY.dpbs


La última costa

Había una barcaza, con personajes torvos,
en la orilla dispuesta. La noche de la tierra,
sepultada.
Y más allá aquel barco, de luces mortecinas,
en donde se apiñaba, con fervor, aunque triste,
un gentío enlutado.
Enfrente, aquella bruma
cerrada bajo un cielo sin firmamento ya.
Y una barca esperando, y otras varadas.

Llegábamos exhaustos, con la carne tirante, algo seca.
Un aire inmóvil, con flecos de humedad,
flotaba en el lugar.
Todo estaba dispuesto.
La niebla, aún más cerrada,
exigía partir. Yo tenía los ojos velados por las lágrimas.
Dispusimos los remos desgastados
y como esclavos, mudos,
empujamos aquellas aguas negras.

Mi madre me miraba, muy fija, desde el barco
en el viaje aquel de todos a la niebla.


Epitafio romano

«No fui nada, y ahora nada soy.
Pero tú, que aún existes, bebe, goza
de la vida..., y luego ven.»
                                                     Eres un buen amigo.
Ya sé que hablas en serio, porque la amable piedra
la dictaste con vida: no es tuyo el privilegio,
ni de nadie,
poder decir si es bueno o malo
llegar ahí.
                     Quien lea, debe saber que el tuyo
también es mi epitafio. Valgan tópicas frases
por tópicas cenizas.

http://www.amediavoz.com/brines.htm

Antonio Machado, oitenta anos despois

Ás tres e media da tarde do 22 de febreiro do 1939, 80 anos atrás, faleceu don Antonio Machado mentres fuxía da Guerra Civil española. Tres anos durou a última das viaxes do poeta desde que tivo que saír de Madrid a finais do 36, ata o día da súa morte.
 
Machado chegou á estación de Collioure ás cinco e media da tarde do 28 de xaneiro de 1939, abatido, prófugo das bombas, os avións e as súas sirenas, as metralletas e o despropósito dun sanguinario conflito civil, e alí, uns cantos quilómetros máis aló da súa España, comezou a anotar os días que lle ían quedando de vida.
 
Na pensión de Bougnol, onde a señora Quintana o aloxou xunto á súa nai, Antonio Machado alcanzou a suxerir que pagaría a súa conta cun poema se llo recibían, pois non tiña cartos.
 
O 18 de febreiro prostrouse nunha cama, con síntomas de pneumonía e complicacións varias. Xa sen entender para que a vida, ou por que a morte, repetía cos ollos pechados, delirante, "Merci, madame; mercí, madame", mentres lle tomaba a man á señora Quintana, a súa anfitrioa.
 
O 22 de febreiro, pouco antes do mediodía, díxolle “adeus, nai” a súa nai. Pola noite o seu irmán José atopou nun dos petos do seu gabán uns cuantos papeis escritos e engurrados nun dos cales dicía: “Estes días azuis e este sol da infancia”.
 
Esta data pode ser un bo momento para reler un traballo de Claudio Rodríguez Fer publicado fai trinta anos no que se estudan os principais vínculos entre Antonio Machado e Galicia, obra que remata cuns poemas galegos sobre o poeta sevillano; cun deles, "Elexía por Antonio Machado" de Darío Xohán Cabana rematamos este recordo:

Levaba un soño de abrentes
asomado no mirar.
Ía senlleiro e calado
por un camiño de mar.
De cando en cando falaba,
i era nobre o seu falar.
As súas verbas eran mainas
coma saloucos de ar,
e cada verba das súas
era como un lumbrigar.

Un día, rubiu á nave
que endexamais ha tornear...
Foise só e silandeiro
como un bo fillo da mar.

Distribuir contido


by Dr. Radut