Skip to Content

poesía_mes

Febreiro 2023

O MEU CORPO É UN MEMORIAL

O MEU corpo é un memorial
un campo de batalla
un pacto de bandeiras
un plebiscito universal.
O meu corpo é un territorio ocupado
onde libran conquistas poboadores estraños
un non-lugar.

O meu corpo é unha constante inmolación
e eu a limpar as bancadas
dos restos da traxedia
xenerosa cos meus demos e co meu tempo
ao que non temo nin lle escatimo esforzos
para protexer a fráxil criatura que me habita
dos leóns do coliseo.

O meu corpo é un memorial
unha guerra santa
un conflito armado
un desexo saqueado polo imperio
onde se alzan grandes laudatorios
de combates asimétricos.

O meu corpo é un reconto de violencias
unha banalización do mal
un salvoconduto falsario
co engano da libre elección.

O meu corpo é aquiescencia finxida
en pel de paquiderma
convertido en espectáculo viral.

O meu corpo
o meu corpo
o meu corpo
omeucorpo


CAMPELLO, Luz, Ben sabe o mar que posúo o botín das piratas, Galaxia, Vigo, 2022, pp. 13-14.

Data: 
Mar, 31/01/2023 - 14:44

Xaneiro 2023

Toda mi ilusión la he puesto
en la espera de un mañana.
¿Cómo vendrás? ¿Adornado
de blanca flor de retama
o de flor de pensamiento
que de luto se engalana?
¿Vendrás con rojas miradas
o con pálidas miradas?
¿Tendrás voz, tendrás sonrisa,
o no me guardarás nada?
¡Mañana, horizonte en niebla,
fiel timón de mi fragata:
hace tiempo que me llegas
con las velas desplegadas!


Josefina de la Torre (Las Palmas, 1907-Madrid, 2002), in Versos y estampas, 1927.
https://www.museosdetenerife.org/blog/intemporales-josefina-de-la-torre/

Outubro 2019

Comezamos a selección de poemas do mes deste curso cun berro en lembranza das vítimas da violencia machista:

NIN UNHA VÍTIMA MAIS NIN UNHA MULLER MENOS!

EN PÉ, IRMÁS

TREMEN os nosos corpos atrapados
por cadeas machistas e patriarcaisportada
Despois de tanto,
hoxe non escribo nada novo.
Mulleres,
en pé!
Violan os nosos corpos
para perturbar as nosas mentes.
Tritúranos
ata desarranxar
calquera liberdade de pensamento
ata só ser cáscaras baleiras.
Mulleres,
en pé!
O MEDO PARALIZA
E POR ISO
DENDE AQUÍ.
FAGO UNHA CHAMADA
PARA LOITAR POLO PRESENTE CEIBE
     DE OPRESIÓN.
EN PÉ, IRMÁS!
Xuntas.     

                Desirée García Espadín (in  AA.VV,  Latexo Beat, Galaxia, Vigo, 2017, páx. 34)

Novembro 2018

Unha poesía para

unha celebración de defuntos


      Unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

    Porque teñen loitado
    e unha loita non morre,
    que é semente de vida
    que os que quedan recollen.

    Porque abriron camiños
    nas pedras e no lodo,
    e as feridas das súas mans
    están no noso recordo.

    Porque prenderon candiles
    que non deixamos apagar,
    alumean as nosas vidas,
    viven no noso cantar.

    Porque eles amaron
    e, ó mellor, non os deixaron amar,
    pode que por isto morreran
    e así connosco están.

    Porque imos polo mundo
    percurando a verdade,
    berrando xusticia e paz,
    e loitando pola irmandade.

              E os que non nos deixan VIVIR
              non saben
                        que o Amor non morre,
                        que temos Esperanza leda,
                        que cremos na túa Resurrección,
                        e que a MORTE tamén é VIDA.

    Por isto nós adicamos
    unha canción, unha oración,
    para os que seguen vivos
    polo amor.

 Lourdes Maceiras (Barcelona, 1955)

Outubro 2018

Fortuna

Por años, disfrutar del error
y de su enmienda,
haber podido hablar, caminar libre,
no existir mutilada,
no entrar o sí en iglesias,
leer, oír la música querida,
ser en la noche un ser como en el día.

No ser casada en un negocio,
medida en cabras,
sufrir gobierno de parientes
o legal lapidación.
No desfilar ya nunca
y no admitir palabras
que pongan en la sangre
limaduras de hierro.
Descubrir por ti misma
otro ser no previsto
en el puente de la mirada.

Ser humano y mujer, ni más ni menos.                                               

ida vitale

   Ida Vitale (Montevideo, 1923)
https://www.eternacadencia.com.ar/blog/libreria/poesia/item/tres-poemas-de-ida-vitale.html

Maio 2018

MAYO DEL 68siles

La falda resbalaba
por el fucsia frambuesa
de sus medias. La lava,
por su tez de tigresa.

Nevaba, sí, nevaba
una canción francesa.
Por su boca marchaba
la armada japonesa.

Era París en mayo
Boticelli: la diosa
que surgía del tallo.

Cimabué. Cimarosa.
Libertad: aquel rayo
de pestaña furiosa.

Jaime Siles (1951)

Abril 2018

A ESTACIÓN

Onda nós nunca pasan os trens.
só chegan ou parten.
Por iso tamén somos nósvillalta
a nosa última estación
o noso amor definitivo.

Así podemos marchar
no único sentido posíbel
ou esperar o avalo dos viaxeiros
para sentirnos expandidos nas miradas extrañas
que chegan arrastrando as bambalinas do mundo.

Onde nós non hai nunca outro destino
que ser un anónimo fin
ou un glorioso comezo.en concreto

Máis alá
máis alá somente o mar
e a incertidume da luz
o extremo
o abismo
o espello detido en nós.

 

Luísa Villalta (1957-2004) in En concreto (2004)

 

 

Marzo 18

HUELGA

Quiero una huelga donde vayamos todos.
Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,
una huelga naciendo en cada cuerpo.

Quiero una huelga
de obreros de palomasg. belli
de chóferes de flores
de técnicos de niños
de médicos de mujeres.


Quiero una huelga grande,
que hasta el amor alcance.
Una huelga donde todo se detenga,
el reloj las fábricas
el plantel los colegios
el bus los hospitales
la carretera los puertos.


Una huelga de ojos, de manos y de besos.
Una huelga donde respirar no sea permitido,
una huelga donde nazca el silencio
para oír los pasos del tirano que se marcha.

Gioconda Belli (1948)

Decembro 17

Oleiros

ágora

 

Sobre a roda
nos moldam os
oleiros
e ao olhar dos corvos
nos desenham traços
de eternidade.



Somos parte do
barro do início
que a mão de Deus
tocou
do barro que Eva
humanizou
com o proibido
desejo de uma
maçã.
pimenta
Samuel Pimenta (Alcanhões-Santarém, 1990)

https://estibalizespinosa.com/2015/07/03/7-poemas-de-samuel-pimenta/
 

 

 

Novembro 17

 m escolanoÍTACA
 
La bajamar se lleva a los muertos.
Nadie sabe adónde.
 
Si a islas de coral con abundante pesca,
si a playas donde nunca sopla el viento.
Se los lleva y no vuelven
a llenar nuestras vidas.
 
Lentamente
la bajamar los seduce, islas
los engalana uno a uno
con su collar de algas.
 
Cuando muera,
ven a espiar la marea y ver
cómo va lamiendo mi corazón
hasta dejarlo reluciente.

                                                    Mercedes Escolano (Cádiz, 1964)

https://mercedesescolano.jimdo.com/islas/

 

 

 

Distribuir contido


by Dr. Radut