Stefanie pensaba para si “por que meu pai será tan tosco. Nunca recordo que me dera un bico, ou unha aperta. Non parece meu pai, e por encima fala tan mal, non é capaz de pronunciar , só fala correcto o español. Nin galego nin alemán é capaz de pronuncialos. Un dia terei que preguntarlle porque fala galego tan mal”.
- Papá, hoxe imos falar só galego nesta conversa.
- Dime filla, que queres saber?
- Sendo ti galego, por que non sabes escribir galego?
- Boa pregunta! Alá na miña terra temos un ditador, que só deixa estudiar en español, e a nosa lingua aprendémola de boca en boca, como se di, ou de pai a fillo que é o mesmo -tomou aire e continuou-. Temos galego, euskera e catalán, as tres linguas máis antigas que o castelán, pero “Paquiño”, como lle chamamos en Galiza , prohibiunos estudialos. Algún dia terá que morrer, e despois seremos un país libre como é Alemaña.
- Ti xa es alemán papá,
- Si que o son, pero no meu corazón está Galiza.
- Se queres tanto a Galiza, porqué non imos de vacacións alá, e coñecemos á túa familia?
- Mentres que viva o tirano eu non piso España, ou queres que me maten?
- Non será para tanto!
Aí acabou a conversa. Polo menos ese día Stefanie consigueu saber algo máis de España; que non había democracia, a xente non era libre. Quizais por iso seu pai sería tan rudo e tan calado, ou quizais sería tamén represaliado pola ditadura.
Era un home frío, de carácter osco, non facía amizade con ninguén; ou quizais fose polas lembranzas que tiña de Rosa, e estaba atado, non podía viaxar só a España, polo medo a ditadura e tamén porque non sabía como encontraría a Rosa, e o posible fillo que tiveran, e seguía divagando. “Se tivera algunha maneira de pórme en contacto con Rosa...?” “Pero se lle escribo, xa sabe do meu enderezo! Non, non lle escribo!” As ideas ían e viñan na súa cabeza.
Felipe progresaba no aprendizaxe da lingua alemá. Xa tiña un posto mellor na empresa, manexaba todas as máquinas da planta de asfalto e facía de intérprete cando viñan outros emigrantes, galegos ou portugueses. Era apreciado por todo o mundo, un home tan calado, e cumpridor. El estaba contento co seu traballo e, ademais, tiña a Stefanie, que era o seu amor incondicional. Cada día estaba máis namorado dela.
-Carta de Rosa-
Querido fillo, fai uns dias que tiña pensado escribirche, pero me demorei un pouco, pois estaba aquí Andrés de vacacións, e esperei que embarcara de novo. Cada día que nos víamos propoñíame casar con el e eu non sabía que contestarlle. Meus pais dinme que si, e agora falta a túa opinión. Dende logo se non queres que case eu non caso, pero si o aceptas, el virá dentro de dez meses, e entón casaríamos cando veña. Nese caso vai pedindo permiso para vires ti e mais esa noiva nova que tés, que nunca me recordo como se chama. Perdon, Stafanie, agora me acordei.
Cando Sabela recibeu a carta de Felipe, quedou un pouco trastocada. “Non pode ser, así sen mais quere cortar... pois que corte! Eu pola miña parte nin lle vou a contestar, xa buscarei outro, sóbranme pretendentes! O próximo sábado xa vou cas amigas ao baile. Se el vai a disco eu tamén, nin que me saúde cando volva!”.
A señora Eudosia non paraba de chamar a embaixada, ao cónsul, pero nada, parece que o tragara a terra. Chamou a un primo que vivía en Freiburg, pero estaba relativamente lonxe para coñecelo, só lle soubo dicir que Aurelio estaba en Pforzheim, pero agora desaparecera, e non había rastro del. O primo foi un fin de semana ata o centro Galego de Heidelberg, e alí non coñecían a ese tal Aurelio. Foi a Karlsruhe alí tampouco estaba. Foi a Mannheim e a Pforzheim, nin rastro de Aurelio. Tivo que darse por vencido; volveu sen resposta.
A señora Eudosia non fixera testamento, e visto que non encontraba ao seu fillo, fixo testamento para Felipe. Dúas casas en Pardemouros e unha en Ribabaliña, máis as terras que tiñan todas elas, cunha condición: se aparecía o seu fillo algún día, tiña a obriga de darlle acubillo.
Fixo todo na notaría, e levoulle os documentos a Rosa.
- Vostede que me trae ?
- Podes abrilo e lelo, e para o teu fillo, o único neto que teño e único herdeiro.
- Vostede non está obrigada a darlle nada ao meu fillo, e ademais el non o necesita.
- Pero necesítoo eu, e feito está.
Así como chegou sen avisar, despediuse de Rosa, cunha aperta.
- E de Aurelio non sei nada, por mais que o buscara. Pola miña parte podes casar, e que teñas moita sorte miña filla -dixo recalcando aquelo de miña filla.
Deuse a volta para emprender o camiño de regreso, e sacou un pañuelo para secar as bágoas que lle caían dos seus ollos.
Andrés levaba dous meses de navegación, cando arribaron ao porto de Lubeck no norte de Alemaña. Tiñan uns tres días de descarga, e os amigos e compañeiros baixaron a terra para visitar os clubs de alterne, pero el foi dereito a Correos. Tiña unhas oito ou dez cartas para enviarlle a Rosa, e de alí de volta ao barco. El non ía con mulleres, tendo a súa Rosa esperando. Tamén recibira catro cartas de Rosa, en canto atracaron, pero el escribíalle mais veces que ela a el.
Abandonaron o porto de Lubeck en lastre, rumbo a Le Habre en Normandía. Alí cargarían para Cuba, cereais e alimentación en xeral, mercancía de axuda humanitaria para a illa que antigamente era a perla de España, e hoxe é colonia da Unión Soviética, onde non teñen un bocado de pan para levar a boca.
Carta a Rosa:
“Querida mamá, hoxe recibín a túa carta. Sabes que non tes que pedirme permiso para casar, só desexo que sexa un bo home para ti, e se podo intentarei ir á túa voda, pero Stefanie está moi ocupada, cas súas clases na universidade, veremos como o arranxamos. De todas maneiras, se non podemos ir, eu deséxoche unha gran voda nese dia tan grande para ti.
Tamén saberás que xa coñezo os pais de Stefanie, el chámase August e ela ,Anke. O señor August é de descendencia española, sabe falar español e galego, pero este fálao bastante mal. É un home de poucas palabras. A señora Anke é máis falada, e gústalle falar comigo. Un dia preguntoume onde era Rianxo, e tiven que mostrarllo no mapa. Algún dia levareinos alá á nosa terra. Tamén falei con Stefanie de casar, pero ela di que aquí a xente casa mais tarde, a partir dos 27 anos.
Para hoxe non che digo mais nada, dálle saúdos aos avós, e dilles que eu estou moi ben. Xa che mandarei unha foto miña e mais de Stefanie outro día.
Recibe unha aperta moi grande”.
O señor Holz mais dunha vez comentou coa súa señora “quen será ese galego que sae con Stefanie? Espero que sexa serio, pois se a deixa embarazada e foxe bou na procura del ata o Polo Norte. Da miña filla non se ri ninguén, nin que sexa galego! Xa non tíñamos que consentirlle ter mozo. Ten 18 anos, pero ti como todas alemas sodes moi modernas, esperemos a ver o que pasa”.
A señora Anke non lle facía moito caso, sabía que anque lle privara de saír con Felipe, non o ía conseguir, polo tanto deixaba correr a vida. Miguel Alberto.
