Este 17 de maio cúmprense cento cincuenta anos da publicación de Cantares gallegos, a primeira obra escrita en galego despois dos nosos Séculos Escuros.
Déixovos o ENLACE a este libro tal e como se editou no 1863, pero, antes, para que vos fagades unha idea de como era a súa autora, Rosalía de Castro, e do que pensaba, déixovos este par de textos. Lédeos e farédesvos unha idea do seu mérito: unha muller no século XIX, ESCRIBINDO!!!! E, para colmo, EN GALEGO!!!
1. Jamás ha dominado en mi alma la esperanza de la gloria ni he
soñado nunca con laureles que oprimiesen mi frente. Solo cantos de
independencia y libertad han balbucido mis labios aunque alededor
hubiese sentido, desde la cuna ya, el ruido de las cadenas que debían
aprisionarme para siempre, porque el patrimonio de la mujer son los
grillos de la esclavitud.
Yo, sin embargo, soy libre, libre como los pájaros, como las brisas;
como los árboles en el desierto y el pirata en el mar.
Libre es mi corazón, libre mi alma, y libre mi pensamiento, que se
alza hasta el cielo y desciende hasta la tierra, soberbio como Luzbel y
dulce como un esperanza.
Cuando los señores de la tierra me amenazan con una mirada, o
quieren marcar mi frente con una mancha de oprobio, yo me río
como ellos se ríen y hago, en apariencia, mi iniquidad más
grande que su inquidad. En el fondo, no obstante, mi corazón es bueno; pero
no acato los mandatos de mis iguales y creo que su hechura es igual
a mi hechura, y que su carne es igual a mi carne.
(…)
ROSALÍA DE CASTRO, Lieders
2. Cantos, bágoas, queixas, sospiros, seráns, romerías, paisaxes, devesas, pinares, soidades, ribeiras, costumes, todo aquelo, en fin, que pola súa forma e colorido é dino de ser cantado, todo o que tuvo un eco,unha voz, un runxido por leve que fose, con tal que chegase a conmoverme, todo esto me atrevín a cantarneste humilde libro pra desir unha vez siquera, i anque sea torpemente, ós que sin razón nin conocementoalgún nos despresan, que a nosa terra é dina de alabanzas, e que a nosa lingua non é aquela que bastardean e champurran torpemente nas máis ilustradísimas provincias cunha risa de mofa que, a desirverdade (por máis que ésta sea dura),demostra a iñorancia máis crasa i a máis imperdoable inxusticia que pode facer unha provincia a outra provincia irmán por probe que ésta sea. Mais he aquí que o máis tristenesta cuestión é a falsedade con que fora de aquí pintan así ós fillos de Galicia como a Galicia mesma, a quen xeneralmente xuzgan o máis despreciable e feio de España, cando acaso sea o máis hermoso e dino de alabanza.
[...] ¿Qué diremos a esto?
ROSALÍA DE CASTRO, Cantares gallegos