Ponte nos seus zapatos

En sintonía coa elección do Proxecto Documentado Integrado do colexio neste curso académico, dende o área de Relixión estamos a traballar o ODS 1: Acabar coa pobreza no mundo.

Para entender que a pobreza pode chegar a calquera por situacións inesperadas e podemos partir dunha situación económica social boa e de repente, quedarnos sen nada, na máis absoluta miseria con o que esa situación implica, fixemos para os cursos de 5º e 6º Educación Primaria unha dinámica baseada na experiencia dun emigrante.

En que consistiu a actividade?

Proponse aos alumnos e alumnas que imaxinen que sucedeu algo moi grave en España e deben deixar o seu país en unhas horas.

Antes de abandonar o país, poden ir a súas casas a recoller só 20 obxectos que poden levar con eles tendo en conta as necesidades básicas que necesitan cubrir. Unha vez que escollan as cousas que queren levar, les diremos que cada un deles debe deixar cinco deses obxectos porque o único medio dispoñible para poder viaxar é unha barca pequena na cal irán moi apertados e polo tanto, non poden levar moito equipaxe.

Comeza a travesía e cando levamos xa cinco días de viaxe, se acabaron xa a metade dos víveres (comida e auga). Ao cabo de dous días máis, prodúcese no mar unha forte tormenta que fai balancear a barca producindo a perda da metade dos obxectos que tiñan nese momento. Cinco días despois non nos queda ningún alimento nin auga e empezamos a sufrir fame e sede.

Por último, cando case estamos a punto de chegar á terra, a barca sufre un naufraxio e perdemos todas as pertenzas que aínda nos quedan.

Por fin, chegamos a terra, empapados, co só a roupa que levamos posta, sen ter absolutamente nada máis, mortos de frío, tristes e famentos.

O texto bíblico que traballamos nesta sesión encóntrase en Mateo 25:35-40 “Porque tiña fame e me destes de comer; tiña sede e me destes de beber; eu era un estraño, e recollíchesme; estaba espido e cubríchesme; enfermo, e me visitastes; no cárcere, e viñeches a min.  Entón, os xustos responderán: Señor, cando os vimos con fame, e apoiámosche ou sedento, e démosche a beber?  E cando nos vimos estraños, e te collemos ou espidos, e cubrímosche? Ou cando te vimos enfermo ou no cárcere, e chegamos a ti?  E respondendo, el díxolles: dígolle que en canto fixeches un destes irmáns pequenos, fixeches a min.

Cando rematamos a actividade, os nenos e as nenas reflexionaron acerca de como se sentirían si a eles les ocorrese algo así. Tamén falamos de como por ser cristiáns somos chamados a ser solidarios e compasivos coas persoas que vense nestas situacións axudándolles con o que podamos facer, sabendo que facer isto é como si se o fixéramos ao mesmo Xesús.