Skip to Content

mensaxe

Mensaxe Día do Libro

Desde a Consellería de Cultura, Educación e Universidade  chéganos un novo díptico para conmemorar este 23 de abri.

A autora da mensaxe nesta ocasión é Elvira Ribeiro

2 de abril: Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil

A música das palabras

(mensaxe de Margarita Engle, tradución de María Canosa)

Cando lemos, á nosa mente médranlle ás.
Cando escribimos, os nosos dedos cantan.

As palabras son golpes de tambor e frautas na páxina,
paxaros voadores e elefantes trompeteiros,
ríos que flúen, fervenzas que caen,
bolboretas que viran
alto no ceo!

As palabras convídannos a bailar
ritmos, rimas, latexos do corazón,
cascos e bater de ás, contos antigos e novos,
fantasías e verdades.

Esteas cómodo na casa
ou atravesando veloz as fronteiras cara unha nova terra
e unha lingua estraña, as historias e poemas
perténcente.

Cando compartimos palabras, as nosas voces
vólvense música do futuro,
paz, alegría e amizade,
unha melodía de esperanza.

 

Día Mundial do Teatro 2021

A autora da mensaxe desta nova edición do Día Internacional do Teatro (que celebramos o sábado, 27 de marzo) é a actriz británica Helen Mirren, nada en Londres en 1945 e galardoada con múltiples recoñecementos (Óscar, BAFTA, Globo de Ouro ou o Premio do Sindacato de Actores -por citar algúns-)

Velaquí a súa breve pero moi acaída mensaxe para os tempos de pandemia que tamén vive o teatro:

    Este foi un momento moi difícil para as presentacións en vivo e moitos artistas, técnicos/as e artesáns/ás e mulleres loitaron nunha profesión que xa está cargada de inseguridade.

    Quizais esa inseguridade sempre presente fíxolles máis capaces de sobrevivir a esta pandemia con enxeño e coraxe.

   A súa imaxinación xa se traduciu, nestas novas circunstancias, en formas enxeñosas, entretidas e conmovedoras de comunicarse, grazas, por suposto, en gran parte a Internet.

    Os seres humanos contáronse historias durante todo o tempo que estiveron no planeta. A fermosa cultura do teatro vivirá mentres esteamos aquí.

    O impulso creativo de escritores/as, deseñadores/as, bailaríns/as, cantantes, actores/actrices, músicos, directores/as, nunca se sufocará e nun futuro moi próximo florecerá novamente cunha nova enerxía e unha nova comprensión do mundo que todos compartimos.

    Non podo esperar!

Que viva o teatro!

 

2 de abril: Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil

FAME DE PALABRAS


    A finais do mes de abril, ou a comezos de maio, no meu país reverdecen os arbustos. Ao pouco tempo, as crisálidas das bolboretas prenden neles. Locen coma boliñas de algodón, mais as eirugas devoran folla tras folla ata que os arbustos perden o seu verde por completo. Cando as bolboretas saen das súas crisálidas botan a voar; pero malia todo, os arbustos non quedan arruinados: dentro dun ano volverán agromar, e así unha e outra vez.


    Esta é a imaxe dunha escritora, a imaxe dun poeta: os contos e os poemas aliméntanse deles, ríllanos, https://www.miszalozba.com/en/authors/peter-svetina/esgótanos... E cando xa están escritos, saen voando para acabaren nos libros, para aterraren nos oídos daqueles que os escoitan. E isto non deixa de repetirse nunca...


    E que ocorre cos poemas e cos contos?


    Coñezo un rapaz ao que operaron dos ollos. Logo da intervención tivo que estar dúas semanas deitado sobre o seu costado dereito; e despois, durante un mes máis, non puido ler. Non puido ler nada. Cando, tras un mes e medio de repouso, volveu coller un libro, tivo a sensación de estar arramplando coas palabras a eito dunha tarteira. Como se as comese, como se as comese de verdade.


    E coñezo unha rapaza que agora é mestra, e que dixo: “Pobres daqueles nenos aos que os seus pais non lles lían libros!”


    As palabras, nos poemas e nos contos, son alimento. Non son alimento para o corpo, porque ninguén podería encher o estómago con elas. Son alimento para o espírito e para a alma.


    Cando alguén ten fame e sede, o seu estómago encóllese e sécaselle a boca. Busca encontrar cando menos un codeliño de pan, unha cunca de arroz, un peixe ou unha froita. Canta máis fame, tanto máis se lle estreita a mirada, ata que xa non ve máis ca un bocado ou un grolo que o deixarían farto.


    Pero a fame de palabras non se presenta deste xeito, senón que toma forma de abatemento, de apatía, de arrogancia. A xente que sofre deste tipo de fame non é consciente de que na súa alma reina o frío, non se decata de que está a pasar a carón de si mesma e non se ve. Unha parte do mundo váiselle das mans sen sequera notalo.


    Esta fame unicamente poden saciala os poemas e os contos.


    Se nunca o fixemos, existe a esperanza de que poidamos acalmar este tipo de fame?


    Si. Aquel mozo le, raro é o día en que non o fai. E a moza que é mestra le contos para o seu alumnado. Cada venres. Cada semana.


    E se algunha vez lle esquece, son as nenas e os nenos quen llo lembran.


    E a escritora? E o poeta? Ao ano seguinte, reverdecerán. E volverán roelos os contos e os poemas que logo, transformados en bolboretas, botarán a voar. Unha e outra vez.


(Autor: Peter Svetina, tradutor:Héctor Cajaraville)

Día Mundial do Teatro

Shahid NadeemO dramaturgo paquistaní Shahid Nadeem,  director do famoso Teatro Ajoka e creador de máis de 50 obras orixinais e varias adaptacións de Brecht, é o autor da Mensaxe do Día Mundial de Teatro deste ano. Velaquí algúns fragamentos desta mensaxe:

O teatro como santuario

    Ao final dunha representación da obra de teatro de  Ajoka sobre o poeta  sufí  Bulleh  Shah, un ancián, acompañado por un neno, achegouse ata o actor que interpretara o papel do gran  sufí. "O meu neto non se atopa ben, poderías bendicilo?", dixo. O actor sorprendeuse e contestou: "Non son  Bulleh  Shah, só son un actor que interpreta o papel". O ancián entón contestou: "Fillo, non es un actor, es unha  reencarnación de  Bulleh  Shah, o seu Avatar".

    De súpeto, ocorréusenos un concepto completamente novo de teatro, onde o actor convértese na  reencarnación do personaxe que interpreta.

    Explorar historias como a de  Bulleh  Shah, historias como esta existen en todas as culturas e poden converterse nunha ponte entre nós, os creadores de teatro, e unha audiencia descoñecida pero entusiasta.

    Mentres actuamos no escenario, ás veces deixámonos levar pola nosa filosofía do teatro, no noso papel como precursores do cambio social ás veces deixamos atrás a gran parte da comunidade.

    No noso compromiso cos desafíos do presente, privámonos das posibilidades dunha experiencia espiritual profundamente conmovedora que o teatro pode proporcionar.

    No mundo de hoxe onde a intolerancia, o odio e a violencia están en aumento, o noso planeta está a afundirse cada vez máis nunha catástrofe climática, necesitamos repoñer a nosa forza espiritual.

    Necesitamos loitar contra a apatía, o letargo, o pesimismo, a avaricia e o desprezo polo mundo en que vivimos, polo planeta no que vivimos.

    O teatro ten un papel, un papel nobre, debe dinamizar e facer avanzar á humanidade, axudala a levantarse antes de que caia nun abismo.

    O teatro pode converter o escenario nun templo, o espazo de actuación, en algo sacro. No sur de Asia, os artistas tocan con reverencia o piso do escenario antes de pisalo, unha antiga tradición na que o espiritual e o cultural estaban entrelazados.

    É hora de recuperar esa relación  simbiótica entre o artista e o público, o pasado e o futuro. Facer teatro pode ser un acto sacro e os actores poden converterse nos avatares dos papeis que desempeñan.

    O teatro ten o potencial transformador de converter a escena nun santuario e ese santuario nun espazo de actuación.

 

Para ler a mensaxe completa entra no documento adxunto.

2 de abril: Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil

Os libros fannos acougar

     Vou con présa!, Non teño tempo ningún!, Aburiño!... Expresións coma estas poden escoitarse quizais acotío, non só en Lituania -no centro mesmo de Europa-, senón en moitas partes do mundo. E a miúdo escóitase dicir tamén que vivimos na idade da abundancia da información, da présa e da precipitación.

 Kestutis Kasparavicius    Non obstante, colles un libro entre as mans e, inmediatamente sentes que algo muda. Parece que os libros teñen unha cualidade marabillosa: axúdannos a acougar. Tan pronto como abres un libro, mergúllaste nas súas tranquilas profundidades e sabes que nel as cousas non pasarán a tanta velocidade que non che permita apreciar nada. Comezas a entender que non paga a pena lanzarse a facer tarefas de dubidosa urxencia. Nun libro todo acontece paseniñamente, en orde e segundo unha secuencia. Quizais porque as súas páxinas están numeradas, quizais porque as súas follas roxen amodo a medida que as vas pasando. Nos libros, os acontecementos do pasado atópanse cos que aínda están por chegar.cartel 19

     O universo dos libros é moi extenso; e nel poden mesturarse a realidade coa imaxinación e a fantasía. Ás veces non sabes moi ben onde -se nun libro ou na vida- percibiches de que xeito tan fermoso caen as pingas do tellado nevado cando se derreten, ou de que forma tan bonita cobre a carriza o valado da veciña. Foi nun libro ou na realidade onde comprobaches que as amoras non só son bonitas senón tamén amargas? Aconteceu nun libro ou na realidade cando estabas estomballado sobre a herba seca no verán, e despois sentado coas pernas cruzadas, vendo como as nubes avanzan polo ceo adiante?

     Os libros axúdannos a vivir amodo, apréndennos a observar e convídannos a buscar acomodo e sentar durante un longo anaco. A miúdo lemos sentados, co libro sobre a mesa ou entre as mans, non si?

     E non comprobastes o milagre de que cando estás a ler un libro, o libro tamén te le?  Si, si, os libros tamén saben ler. Lenvos a fronte, as cellas, as comisuras da boca que soben e baixan, pero primeiro e por riba de todo, os libros len os ollos. E mirándote aos ollos, eles ven... vaites, xa sabedes o que ven!

     Estou seguro de que os libros nunca están aburridos se están entre as túas mans. Unha persoa que goce lendo -sexa pequena ou adulta- é moito máis interesante que unha persoa á que non lle preocupen os libros, que sempre estea bulindo a contrarreloxo, que non teña tempo para sentar, que non teña tempo para fixarse en nada do seu arredor.

     No Día Internacional do Libro Infantil, este é o meu desexo para todas nós: Que non falten libros interesantes para os lectores e lectores interesantes para os libros!

Mensaxe e ilustración do lituano Kęstutis Kasparavičius

Día Mundial do Teatro 2019

O director cubano Carlos Celdrán é o autor da mensaxe deste Día Internacional do Teatro:

    Antes do meu espertar no teatro, os meus mestres xa estaban alí. Construíran as súas casas e as súas poéticas sobre os restos das súas propias vidas. Moitos deles non son coñecidos ou apenas se lles lembra: traballaron desde o silencio, desde a humildade dos seus salóns de ensaio e das súas salas cheas de espectadores e, lentamente, tras anos deceldran traballo e logros extraordinarios, foron deixando o seu sitio e  desapareceron. Cando entendín que o meu oficio e o meu destino persoal sería seguir os seus pasos, entendín tamén que herdaba deles esa tradición  esgazadora e única de vivir o presente sen outra expectativa que alcanzar a transparencia dun momento irrepetíbel. Un momento de encontro co outro na escuridade dun teatro, sen máis protección que a verdade dun xesto, dunha palabra reveladora.

    O meu país teatral son eses momentos de encontro cos espectadores que chegan noite a noite á nosa sala, desde os recunchos máis  disímiles da miña cidade, para acompañarnos e compartir unhas horas, uns minutos. Con eses momentos únicos constrúo a miña vida, deixo de ser eu, de sufrir por min mesmo e renazo e entendo o significado do oficio de facer teatro: vivir instantes de pura verdade efémera, onde sabemos que o que dicimos e facemos, alí, baixo a luz da escena, é certo e reflicte o máis profundo e o máis persoal de nós. O meu país teatral, o meu e o dos meus actores, é un país tecido por eses momentos onde deixamos atrás as máscaras, a retórica, o medo para ser quen son, e dámonos as mans na escuridade.

    A tradición do teatro é horizontal. Non hai quen poida afirmar que o teatro está nalgún centro do mundo, nalgunha cidade ou edificio privilexiado. O teatro, como eu o recibín, cartelesténdese por unha xeografía invisible que mestura as vidas de quen o fai e a artesanía teatral nun mesmo xesto  unificador. Todos os mestres de teatro morren cos seus momentos de lucidez e de beleza irrepetíbeis, todos desaparecen do mesmo xeito sen deixar outra transcendencia que os ampare e faga ilustres. Os mestres de teatro sábeno, non vale ningún recoñecemento ante esta certeza que é a raíz do noso traballo: crear momentos de verdade, de ambigüidade, de forza, de liberdade na maior das precariedades. Non sobrevivirán deles senón datos ou rexistros dos seus traballos en vídeos e fotos que recollerán só unha pálida idea do que fixeron. Pero sempre faltará neses rexistros a resposta silenciosa do público que entende nun instante que o que alí pasa non pode ser traducido nin atopado fóra, que a verdade que alí comparte é unha experiencia de vida, por segundos máis  diáfana que a vida mesma.

    Cando entendín que o teatro era un país en si mesmo, un gran territorio que abarca o mundo enteiro, naceu en min unha decisión que tamén é unha liberdade: non tes que afastarte nin moverte de onde te atopas, non tes que correr nin desprazarte. Alí onde existes está o público. Alí están os compañeiros que necesitas ao teu lado. Alá, fóra da túa casa, tes toda a realidade diaria, opaca e impenetrable. Traballas entón desde esa inmobilidade aparente para construír a maior das viaxes, para repetir a Odisea, a viaxe dos  argonautas: es un viaxeiro inmóbil que non para de acelerar a densidade e a rixidez do teu mundo real. A túa viaxe é cara ao instante, cara ao momento, cara ao encontro irrepetíbel fronte aos teus semellantes. A túa viaxe é cara a eles, cara ao seu corazón, cara á súa subxectividade. Viaxas por dentro deles, das súas emocións, dos seus recordos que espertas e mobilizas. A túa viaxe é vertixinosa e ninguén pode medila nin calala. Tampouco ninguén a poderá recoñecer na súa xusta medida, é unha viaxe a través do imaxinario da túa xente, unha semente que se sementa na máis remota das terras: a conciencia cívica, ética e humana dos teus espectadores. Por iso, non me movo, continúo na miña casa, entre os meus achegados, en aparente quietude, traballando día e noite, porque teño o segredo da velocidade.

2 de abril: Día Internacional da Literatura Infantil e Xuvenil

 

OS LIBROS FAN GRANDE O MÁIS PEQUENO

(mensaxe de Inese Zandere)

 As persoas tenden ao ritmo e á regularidade, do mesmo xeito que a enerxía magnética organiza as lascas de metal nun experimento de física, do mesmo xeito que unha folerpa crea cristais a partir de auga. Xa sexa nun conto de fadas ou nun poema, ás nenas e aos nenos gústalles a repetición, os refráns e os motivos universais porque poden recoñecerse unha e outra vez; danlle regularidade a un texto. O mundo adquire unha orde preciosa. Aínda me lembro cando de nena loitaba comigo mesma por defender a xustiza e a simetría, a igualdade de dereitos para a esquerda e a dereita: se tamborilaba cos dedos unha melodía sobre a mesa, contaba cantas veces debía golpear con cada dedo para que os demais non se sentisen ofendidos. Adoitaba aplaudir dando unha palmada coa man dereita sobre a esquerda, pero pensei que iso non era xusto e aprendín a facelo ao contrario, coa esquerda sobre a dereita. Por suposto, este afán instintivo de equilibrio resulta gracioso, pero o que mostra é a necesidade de evitar que o mundo chegase a ser asimétrico. Tiña a sensación de ser a única responsable de todo o seu equilibrio.

 Inese ZandereA inclinación das nenas e os nenos cara aos poemas e ás historias xorde, do mesmo modo, da súa necesidade de levar regularidade ao caos do mundo. Dende a indeterminación todo tende cara a unha orde. As cancións infantís, as cancións populares, os xogos, os contos de fadas, a poesía... son formas de existencia ritmicamente organizadas que axudan aos máis pequenos a estruturar a súa presenza no gran caos. Crean a conciencia instintiva de que a orde no mundo é posible e que todas as persoas teñen un sitio único nel. Todo flúe cara a este obxectivo: a organización rítmica do texto, as series de letras e o deseño da páxina, a impresión do libro como un todo ben estruturado. A grandeza revélase no máis pequeno e dámoslle forma nos libros infantís incluso cando non estamos pensando en Deus ou nos fractais. Un libro infantil é unha forza milagrosa que promove o enorme desexo dos pequenos e a súa capacidade de ser. Promove a súa coraxe para vivir.cartel

Nun libro, os pequenos sempre son grandes, de forma instantánea, e non só cando chegan a adultos. Un libro é un misterio no que se encontra algo que non se buscaba ou que non estaba ao alcance de ninguén. O que non poden comprender as lectoras e os lectores dunha certa idade permanece na súa conciencia como unha pegada e continúa actuando aínda cando non o entendan completamente. Un libro ilustrado pode funcionar como un cofre do tesouro de sabedoría e cultura incluso para os adultos, do mesmo xeito que as nenas e os nenos poden ler un libro destinado a adultos e atopar a súa propia historia, un indicio sobre as súas vidas incipientes. O contexto cultural modela as persoas, establecendo as bases para as impresións que chegarán no futuro, así como para as experiencias máis difíciles ás que terán que sobrevivir sen perder a súa integridade.

Un libro infantil representa o respecto pola grandeza do máis pequeno. Representa un mundo que se crea de novo unha e outra vez, unha seriedade lúdica e preciosa sen a que todo, incluída a literatura infantil, é simplemente un traballo moi pesado e baleiro.

 (Traducida por Ana Luna e Antía Marante, cartel de Reinis Pêtersons)

Día do Teatro 2018

O autor da mensaxe para esta efeméride en Europa é o actor, escritor,Simon

director de escena e cofundador do “ Théâtre de

Complicité”, o británico Simon McBurney. Estas son as

súas verbas:

    A media milla da costa de Cirenaica no norte de Libia existe un vasto refuxio rochoso de 80 metros de ancho e 20 de altura. No dialecto local coñéceselle como Hauh Fteah. En 1951 a análise de datación por carbono 14 demostrou unha ocupación humana ininterrompida de polo menos 100.000 anos. Entre os artefactos desenterrados había unha frauta de óso datada entre 40.000 e 70.000 anos. Sendo un neno, ao oír isto pregunteille ao meu pai:

    “Eles tiñan música?”

    Sorriume.

    “Do mesmo xeito que todas as comunidades humanas.”

    O meu pai era un arqueólogo estadounidense, o primeiro en escavar en Hauh Fteah, en Cirenaica.

    Síntome moi honrado e feliz de ser o representante europeo do Día Mundial do Teatro deste ano.

    En 1963, o meu predecesor, o gran Arthur Miller, dixo nun momento onde a ameaza de guerra nuclear arroxaba a súa sombra sobre o mundo: “Cando se nos pide escribir nun momento onde a diplomacia e a política teñen brazos tan terriblemente curtos e débiles, o delicado pero ás veces amplo abrazo da arte debe soportar a carga de soster unida a comunidade humana”.

    O significado da palabra Drama deriva do grego “ dran” que significa “facer”... e a palabra teatro que procede do termo grego “ Theatron”, literalmente significa o “lugar onde se mira”. Un lugar non só onde miramos, tamén onde vemos, obtemos, entendemos. Hai 2.400 anos, Polykleitos o Mozo deseñou o gran teatro de Epidauro. Con capacidade para 14.000 persoas, a asombrosa acústica deste espazo aberto é milagrosa. Un diálogo desde o centro do escenario pode ser oído en todos os 14.000 asentos. Como era usual nos teatros gregos, cando observabas aos actores, tamén podías ver a paisaxe detrás deles. Isto non só xuntaba varios lugares á vez, a comunidade, o teatro e o mundo natural , tamén unificaba todos os tempos. Da mesma maneira que a obra evocaba mitos do pasado no tempo presente, podías ver máis aló do escenario o teu futuro final. A natureza.

    Unha das revelacións notables da reconstrución de “O Globo” de Shakespeare en Londres tamén está relacionada con aquilo que vemos. Esta revelación ten que ver coa luz. Tanto o escenario como o auditorio estaban iluminados por igual. Os artistas e o público podíanse ver uns a outros. En todo momento. A calquera parte que mires hai persoas. E en consecuencia, lémbrasenos que o gran soliloquio de, digamos, Hamlet ou Macbeth, non eran meditacións privadas senón debates públicos.

    Vivimos nun tempo onde é difícil ver con claridade. Estamos rodeados de máis ficción que en calquera outro momento da historia ou a prehistoria. Calquera “feito” pode ser cuestionado, calquera anécdota pode reclamar a nosa atención como unha “verdade”. Unha ficción en particular rodéanos continuamente. Aquela que busca dividirnos. Da verdade. E duns a outros. E así, estamos separados. As persoas das persoas. As mulleres dos homes. Os seres humanos da natureza.

cartel    Pero do mesmo xeito que vivimos en un tempo de división e fragmentación, tamén vivimos nun tempo de inmenso movemento. Como nunca antes na historia as persoas están a desprazarse; moitas veces voando; camiñando; nadando se fai falta; migrando; por todo o mundo. E isto é só o comezo. A resposta, como sabemos, foi o peche de fronteiras. A construción de muros. A exclusión. O illamento. Vivimos nunha orde mundial tiránica, onde a indiferenza é moeda e a esperanza unha carga de contrabando. E parte desta tiranía é o control, non só do espazo, senón tamén do tempo. Este tempo en que vivimos renuncia ao presente. Concéntrase no pasado recente e no futuro. Eu non teño iso... Eu comprarei aquilo...

    Agora compreino, necesito ter a próxima... cousa. O pasado afastado está destruído. O futuro sen consecuencias.

    Moitos afirman que o teatro non pode nin poderá cambiar nada disto. Pero o teatro non vai desaparecer. Porque o teatro é un sitio. Gustaríame chamalo un refuxio. Onde as persoas se congregan e inmediatamente forman comunidades. Tal e como fixemos sempre. Todos os teatros son do tamaño das primeiras comunidades humanas, de cincuenta a 14.000 almas. Desde unha caravana de nómades a un terzo da antiga Atenas.

    E dado que o teatro so existe no presente, tamén cuestiona esta desastrosa visión do tempo. O momento presente é sempre un tema do teatro. Os seus significados constrúense mediante un acto comunitario entre o intérprete e o público. Non só aquí, senón agora. Sen a actuación do intérprete o público non podería crer. Sen a crenza do público, a interpretación non sería completa. Rimos ao mesmo tempo. Conmovémonos. Quedamos sen alento ou enmudecemos. E nese momento, mediante o teatro descubrimos a máis profunda verdade: que aquela que considerabamos a máis privada división entre nós, os límites da nosa propia conciencia individual, tampouco ten fronteiras. É algo que compartimos.

    E non nos poden parar. Cada noite reapareceremos. Cada noite os actores e a audiencia reuniranse de novo e a mesma obra volverá ser representada. Porque, como di o escritor John Berge, “Moi dentro da natureza do teatro hai un sentido de retorno ritual”, a razón pola cal foi sempre a forma de arte dos desposuídos, algo que a causa do desmantelamento do noso mundo, somos todos. En calquera parte onde haxa intérpretes e audiencias as historias que non se poden contar en ningún outro sitio representaranse, xa sexa nas óperas e teatros de nuestras grandes cidades, ou nos campos que acollen emigrantes e refuxiados no norte de Libia e en todo o mundo. Sempre estaremos unidos, en comunidade, nesta representación.

    E se estivésemos en Epidauro poderiamos levantar a vista e observar como compartimos todo isto con un panorama maior. Porque sempre somos parte da natureza e non podemos escapar diso así como non podemos escapar do planeta. Se nos atopásemos en “O Globo” veriamos como preguntas aparentemente privadas expóñensenos a todos nós. E se puidésemos ter a frauta cirenaica de hai 40.000 anos entenderiamos o pasado e o presente como indivisibles, e que a cadea que une a comunidade humana nunca será rota polos tiranos e demagogos.
 

 

Día da Lingua Materna

 Mensaxe de Directora Xeral da UNESCO, Audrey Azoulay,


con motivo do Día Internacional da Lingua Materna,

(21 de febreiro de 2018)
 cartel

      A UNESCO celebra hoxe a 19ª edición do Día Internacional de a Lingua Materna. Esta xornada é unha ocasión para lembrar os compromisos da nosa Organización en canto á defensa e a promoción das linguas.

    Unha lingua é moito máis que un medio de comunicación: é a condición mesma da nosa humanidade. Nela sediméntanse os nosos valores, as nosas crenzas, a nosa identidade. Grazas a ela transmítense as nosas experiencias, as nosas tradicións e os nosos saberes. A diversidade de linguas reflicte a riqueza irredutible dos nosos imaxinarios e dos nosos modos de vida.

    A fin de preservar e vitalizar este compoñente esencial do patrimonio inmaterial da humanidade, a UNESCO traballa activamente, desde hai moitos anos, para defender a diversidade lingüística e promover a educación multilingüe.

    Este compromiso refírese en particular ás linguas maternas, que incumben a millóns de novas mentes en formación e son un vector indispensable para a inclusión na comunidade humana, primeiro a escala local e máis tarde a escala mundial.

    Así, a UNESCO apoia as políticas lingüísticas que poñen de relevo as linguas maternas e autóctonas, especialmente nos países plurilingües. A Organización recomenda o uso destas linguas desde os primeiros anos de escolarización, xa que como mellor aprende un neno é na súa lingua materna. Así mesmo, a UNESCO alenta o seu uso nos espazos públicos e especialmente na internet, onde o multilingüismo debe converterse na norma. Toda persoa, independentemente de cal sexa a súa primeira lingua, debe poder acceder aos recursos do ciberespazo e constituír nel comunidades de intercambio e de diálogo. Este é un dos maiores retos actuais para o desenvolvemento sustentable, no marco da Axenda 2030 das Nacións Unidas.
   
    Cada dúas semanas desaparece unha lingua no mundo e, con ela, un pedazo da historia humana e do noso patrimonio cultural. Favorecer o multilingüismo supón tamén contribuír a frear esa desaparición anunciada.

    Nelson Mandela dixo esta fermosa frase: “Se falas a alguén nun idioma que entende, fálaslle á súa cabeza; se lle falas no seu propio idioma, fálaslle ao seu corazón”. Con motivo deste Día Internacional da Lingua Materna, a UNESCO convida aos seus Estados Membros a celebrar con toda clase de iniciativas, educativas e culturais, a diversidade lingüística e o multilingüismo, que constitúen a riqueza viva do noso mundo.

 

Distribuir contido


by Dr. Radut