[Texto escrito e enviado pola nosa alumna, Clara Martínez de Macedo.
Parabéns e, sobre todo, GRAZAS, Clara]
Hoxe, 2 de abril, é o Día Internacional da Concienciación sobre o Autismo. Por desgraza, atopámonos celebrando este día en circunstancias extremadamente inusuais, sufrindo un confinamento a causa do COVID-19, virus que xa se converteu nunha pandemia.
Este confinamento está a afectarnos a todos, pero o certo é que hai casos especiais. A pesar de que o goberno proclamou o estado de alarma e ninguén debe, salvo que resulte estritamente necesario, saír da casa, por exemplo o día 19 (ao proclamar o estado de emerxencia) pasou a permitirse saír con cans á rúa. Nada se dicía en cambio das persoas que padecen algún trastorno psicolóxico. Tardouse de feito unha semana en contemplar outras opcións, en concreto a das persoas con discapacidade con alteracións condutuais.
Desde ese momento, persoas nestas circunstancias comezaron a saír para poder sobrelevar esta situación, que a todos nos costa, o mellor posible. Pero esta medida, pensada en nome dun ben común, converteuse en pouco tempo nun problema, pois algunhas destas persoas comezaron a ser vítimas de insultos ou comentarios despectivos.
Comezouse entón un movemento, en medios de comunicación e redes sociais, para facer ver que estas persoas teñen a imperiosa necesidade de poder saír. Pese ao cal, nais de nenos con autismo víronse obrigadas a saír á rúa con distintivos azuis, para identificarse publicamente como persoas con esta especial necesidade.
É xusto realmente que estas persoas que precisan saír (e teñen recoñecido o dereito a facelo) se vexan obrigadas a ter que levar un distintivo que os sinala ou a sufrir insultos ou comentarios pexorativos?
Imos chegar a algures como sociedade mentres nos consideremos no dereito a tomar a xustiza pola man?
É ben triste, e paréceme incluso irreal, que nestas circunstancias haxa persoas máis preocupadas polo que fan os demais que polo que fan elas mesmas. É triste que en pleno século XXI nos creamos que vivimos nunha sociedade moi moderna e inclusiva e teñan lugar aínda este tipo de discriminacións. É triste que na pandemia que estamos a vivir, que debera ser motivo para que nos apoiemos os uns aos outros e para unírmonos máis cá nunca, siga habendo xente tan egoísta.
Así que hoxe, 2 de abril, deberiamos pintar o noso corazón de azul e, como en calquera outro día, deberiamos tamén facer o esforzo de poñernos un pouco no lugar do diferente. Algo que tanto enriquece e ensina á nosa sociedade.
