Libertango. Astor Piazzolla (http://www.youtube.com/watch?v=RUAPf_ccobc)
Libertango é tanto un disco coma unha canción do compositor e músico de tango ítalo-arxentino Astor Piazzolla, publicado por primeira vez en 1974 en Milán, e reversionado por moitos artistas diferentes. O seu título é unha palabra composta polos términos "liberdade" e "tango", presumiblemente como bandeira da liberdade creativa que buscaba Piazzola ao crear o chamado tango novo, a diferenza do tango clásico.
Astor Piazolla
Ástor Pantaleón Piazzolla (Mar del Plata, 11 de marzo de 1921 – Buenos Aires, 4 de jullo de 1992) foi un bandoneonista e compositor arxentino. Foi uno dos músicos de tango máis importantes do século XX.Estudiou armonía e música clásica e contemporánea coa compositora y directora de orquesta francesa Nadia Boulanger (1887-1979). Na súa xuventude tocou e realizou arranxos orquestais para o bandoneonista, compositor e director Aníbal Troilo. Cando comezou a facer innovacións no tango no que respecta ao ritmo, timbre e armonía, fue muy criticado por los tangueros da «Guardia Vieja», ortodoxos en canto a ritmo, melodía e orquestación. Nos anos posteriores sería reivindicado por intelectuales e músicos de rock. Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueiros ortodoxos —que era considerado «o asasino do tango»— decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Bós Aires». As súas obras non eran difundidas polas estacións radiodifusoras e os comentaristas seguían atacando a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un snob irrespetuoso que compoñía música híbrida, con exabruptos de armonía disonante.
"Sí, é cierto, son un enemigo do tango; pero do tango como eles o entenden. Eles siguen crendo no “compadrito”, eu non. Cren no “farolito”, eu non. Si todo cambiou, tamén debe cambiar a música de Bós Aires. Somos moitos os que queremos cambiar o tango, pero estos señores que me atacan non o entenden ni o van a entender xamáis. Eu vou seguir adiante, a pesares deles."
Astor Piazzolla, revista Antena, Bós Aires, 1954.
Entre os músicos contemporáneos aos que admiraba profundamente atópanse Alfredo Gobbi e, fundamentalmente, Osvaldo Pugliese. Este último coas súas composicións Negracha, Malandraca e La yumba adiantouse ao que Piazzolla despois realizou como músico. Básicamente na música de Piazzolla a marcación rítmica está baseada no tango Negracha (de Pugliese) composto en 1943 e grabado en 1948. Sempre houbo entre Osvaldo Pugliese e Piazzolla unha relación de respeto e admiración mutua. Pugliese fixo versións de tangos de Piazzolla como: El cielo en las manos en 1951, Marrón y azul en 1956, Nonino entre 1961 e 1962, Verano porteño en 1965, Balada para un loco en 1970 e Zum en 1976. Piazzolla grabou de Pugliese: Recuerdo en 1966 e Negracha en 1956. Compartiron un recital xuntos no teatro Carré de Ámsterdam, Holanda, o 29 de juño de 1989. Cerraron o recital tocando xuntos os seus éxitos máis populares: La yumba e Adiós Nonino. Ambolosdous nunha entrevista previa manifestaron a súa admiración e respecto mutuos e lamentaron que este recital non se realizase na Arxentina. Tamén, cabe dicir que o tango que lle deu pe ao seu estilo tanguero tan particular, foi a obra "A fuego lento", do compositor, pianista e director de orquesta Horacio Salgán.
_________________________________________________________________________________________________________________________
