O xurado do Concurso de microrrelatos 2012, formado por alumnado do club de lectura (Martín Chaves, Iago López, María Otero, Lorena Quinteiro, Ana Sabugueiro, Karla Saenz, e Nerea Vidal) e a súa coordinadora (Mercedes Souto), decidiron premiar tres relatos do 1º ciclo, ao considerar que no 2º ciclo non hai relatos coa suficiente calidade para ser premiados. Engádese, deste xeito, un 3º premio de 20€.

Convidámosvos á entrega de premios que terá lugar o venres 1 de xuño no 2º recreo na Biblioteca. Proximamente poderedes ler os microrrelatos gañadores na páxina web do centro (sección Biblioteca→Recuncho do lector→Recuncho literario).

Grazas a todo o alumnado que participou.

A continuación presentámosche os microrrelatos gañadores do Concurso organizado dende a biblioteca do centro. Son as historias seleccionadas e premiadas por un xurado formado por alumnos do centro que non o tiveron nada doado á hora de emitir un veredicto.

Senta diante do PC e goza coas historias que podes ler a continuación...

Un día calquera de verán, en Santiago, (que daquela era todo fincas) vivía Paco coa súa familia. Paco adoraba aos seus avós, por este motivo sempre os acompañaba a apañar o molime para estrar as cortes. Ían sempre ao monte máis próximo, que daquela non era difícil de atopar, pois aínda abundaban. Alí Paco non facía gran cousa, pois só tiña seis anos e non o deixaban facer nada, polo que aquel día, coma sempre, tumbouse a descansar debaixo dunha espléndida sombra dun carballo. Cando chegou a hora de marchar, entre tanto traballo, os avós non se decataron de que Paco non os acompañaba e quedara a durmir. Ao chegar á aldea, os pais preguntaron polo fillo e, ao ver que non estaba, correron alarmados de volta ao monte. Era xa de noite e non se vía nada, pero iso non impediu que o buscasen todo o que puideron. Finalmente, cando xa comezaba a amencer, atoparon ao pobre rapaz cunha cara que daba frío vela e totalmente desorientado.

Dende aquel día en diante, Paco non volveu a ser o de sempre. Todo lle daba medo, sempre andaba só e debuxaba na terra continuamente algo extraño, un corpo metade home e metade lobo. De alí a unha semana, Paco apareceu morto no monte con grandes rabuñazos, feridas e unha cara con ollos ben abertos que miraban fixamente a algo; ou a alguén. Moitos din que a súa morte ten que ver con aquela figura tan extraña que el, atemorizado, sempre debuxaba; ninguén vira tal cousa, pero moitos xa comezaban a sospeitar que aquela fora a causa. Á criatura bautizárona como Lobishome, que co paso do tempo deu lugar a moitas historias que coñecemos hoxe, para asustar aos rapaces. Pero, cres ti que o acabado de contar é tamén tan só unha simple historia?

1º Premio da Categoría Primeiro Ciclo do Concurso de Microrrelatos

Cuando un árbol nace, es prácticamente independiente. Esa pequeña semilla que se ha cáido de otro árbol ya ha abandonado el seno de su madre.

Echa raíces en su nuevo hogar, haciendo suya esa pequeña porción de tierra y piedrecitas. Convive con otros árboles y algún que otro animalito. Las ardillas son particularmente ruidosas y algunas veces, hasta molestas, pero al árbol no le importa, le hacen compañía.

Años después tendrá sus propios hijos, pequeñas semillas a las que deberá dejar ir, porque aun siendo tan jóvenes, ya tienen ganas de crecer por sí solas.

Pasarán muchos otoños, en los que perderá sus hojas; inviernos fríos, puede que tristes; primaveras en las que podrá ver crecer a sus retoños; y numerosos veranos, cálidos y llenos de nuevos frutos ya maduros y sabores exóticos.

Pero un día llegará un hombre, le palmeará el tronco y gritará: “Éste abajo”, obviamente, sin tenerle en cuenta. Y ahí se acabará todo. Y en ese momento deseará ser el primero al que derriben, para no ver cómo ese hombre destruye sus casa, se adueña de su tierra y sus piedrecitas y deja a las ardillas sin nadie a quien molestar.

1º Premio da Categoría Segundo Ciclo do Concurso de Microrrelatos

Todos os venres ían ao bosque. Ela poñíase o seu vestido vermello, e el ía coma todos os días. Mais ese non era un venres normal, ese era o venres no que Miguel diría a Clara o que sentía. Eran os mellores amigos dende os tres anos, e agora, con catorce, el quería levar a relación máis lonxe. Estaba moi nervioso, preparara o que lle ía dicir dende o venres pasado.

—Pensei que...Non, iso non queda ben.

Miguel practicaba o seu “discurso”.

—Hai moito tempo que che quería dicir unha cousa... Non, iso tampouco.

Inesperadamente e por sorpresa, entre as pólas das grandes e acolledoras árbores deste monte tan especial, apareceu Clara. Miguel estaba tan concentrado que non se dera conta de que a súa amiga estaba detrás del, e esta aproveitou para darlle un susto. Xa recuperado, foron aos banquiños onde todos os venres os podían atopar, debaixo das árbores que facían de paredes altas e seguras, e a carón do río, que parecía cantar nanas para os paxariños.

Miguel non se atrevía a dicir nada por medo ao rechazo. Pero chegou o momento, os ollos dos dous estaban cravados coma unha frecha no corazón. O vento susurraba entre as pólas das árbores, e Miguel atreveuse a dicir:

—Hai tempo que che quero dicir unha cousa — Miguel colleu a Clara da man— Quérote. Queres ser a miña noiva?

Clara non contestou, pero no seu lugar deulle un bico no beizos.

Ao día seguinte, o pai de Clara díxolle que mudaban moi lonxe pola escaseza de traballos. Miguel e Clara non se volveron a ver máis, pero para ambos o río do monte Pindo será un lugar moi especial.

2º Premio da Categoría Primeiro Ciclo do Concurso de Microrrelatos

Hai moitos anos, nun precioso palacio vivía un ousado e atractivo príncipe. Nun bosque que se atopaba preto do palacio vivía unha fermosa moza nunha humilde casa de madeira a carón do río.

O príncipe, nun dos seus habituais paseos polo bosque, atopouse cunha manda de lobos. O seu cabalo, asustado pola presenza dos famentos animais, encabritouse e tirou ao seu amo ao chan. A moza do bosque pasou por alí e non dubidou en socorrelo. Levouno á súa casa e curoulle as feridas que percorrían o seu corpo. O príncipe, xa recuperado, quedou abraiado pola beleza da moza e namorouse da súa viva e leda mirada azul. Agradecido, díxolle que pronto volvería ao bosque para vela. O tempo pasaba e o prícipe non volvera a pisar o bosque, pois investira o seu tempo en acudir a festas e a engaiolar ás damas do reino; pero esquecérase da moza que lle salvara a vida. Un día, cando outeaba o horizonte desde a súa ventá, fixouse no ceo celeste e lembrouse daqueles ollos. Sen dubidalo, montou no seu cabalo e acudiu ao encontro da moza. Cando chegou á casa atopou o corpo da moza no chan, frío e pálido coma a porcelana. Estaba morta. O príncipe sentíase tremendamente desgraciado e culpable, pois non cumprira a súa promesa. Traicionara á persoa que o salvara. O triste príncipe enterrou o corpo da moza na ribeira do río e alí brotou unha grácil flor dun intenso azul. As bágoas do príncipe caeron sobre os pétalos e durante os anos seguintes o príncipe seguiu acudindo ao lugar no que descansaba a moza.

Aquel malfadado mozo, que xa faleceu, segue chorando a morte da moza e tódalas noites, as súas bágoas seguen acariñando os pétalos da delicada flor azul. O orballo é o lamento dun xove cuxa tristeza nunca se apagará.

2º Premio da Categoría Segundo Ciclo do Concurso de Microrrelatos