Era moi cedo hoxe cando cheguei á escola; tiña cousas pendientes que facer antes de que chegaran os nenos e nenas. Había moito silencio. Como ven sucedendo todos estes días, disfruto moito nada máis chegar observando o pequeno xardín e a fachada da escola. Está tan bonito...!

     Pero hoxe sentín como unha descarga eléctrica, un intenso calafrío percorreu o meu corpo e unha profunda emoción embargoume cando subindo as escaleiras do porche vexo unha flor colocada con coidado na pechadura da porta.

      Todo un fermoso poema visual; non habería mellor forma de reiniciar ese soño cargado de esperanza.

     Inmediatamente agolpáronseme imaxes e sensacións : 24 de abril, case 25 de abril data moi sinalada; o 25 de abril de 1974, Portugal viviu unha revolución incruenta : "A revolución dos caraveis", onde os militares colocaron nos canóns dos seus fusiles esta flor, un feito simbólico, as flores contra a violencia fascista  e o fin da dictadura.

     Logo , mesturado co anterior viñéronme a mente eses versos tan significativos dun  poema de Antonio Machado :

 "Caminante no hay camino

se hace camino al andar.

Al andar se hace camino

y al volver la vista atrás

se ve la senda que nunca

se ha de volver a pisar".

     Inmediatamente quixen recoller ese instante para eternizalo cunha foto e ofrecela no portal para disfrute de todos e de todas.

     Subinme a unha nube e compartín a alegría coas familias, cos nenos e nenas e tamén con Tobías que achegouse á escola a media mañá.

     Tiñamos tantas cousas que facer hoxe :

    - Contacontos

    - Representación plástica

    - Unha salina,

pero este acontecemento estivo presente en todo momento. Falámolo ao principio e pregunteilles se lles parecía bonito que nos puxeran unha flor na pechadura da porta e dixeron que sí e que seguramente os que fixeran mal  lerían os seus carteis. Díxenlles que sí  e que ao mellor tamén visitaran a páxina que temos en Internet e alí verían o seu traballo e o das súas familias e pensarían que así estaba mellor todo, que era máis bonito respectar e coidar que destrozar.

     Inviteilles a facer un cartel de agradecemento e na hora da merenda, mentres estaban sentados comendo, eu ía anotando ideas no encerado.

     Ao final quedaron reducidas a tres :  

     - QUERÉMOSVOS MOITO POR POÑER A FLOR

        NA PECHADURA DA PORTA (ALBA)         

    - COIDADE A NATUREZA CON NÓS (TODOS)

     - INVITÁMOSVOS A NOSA ESCOLA A PLANTAR 

        ÁRBORES (MOTIVADA POR MIN)

     A medida que ían rematando de  merendar, recollían, lavaban os dentes e viñan a facer o cartel.

      A media mañá chegou Tobías a facerlles unha proba de linguaxe aos máis pequenos e o cartel e os artiluxos de pintar pasaron ao porche.

     Ao final fixemos unha foto de grupo con Tobías, aínda que non están todos porque algúns preferían estar xogando .

     Logo Tobías sacoume outra a min co grupo

     Mirade, temos unhas pequenas árbores nunhas xardiñeiras nacidas das sementes que plantaron os nenos e nenas alá por novembro e que xa están pedindo monte.

     Non sei se leredes esta páxina pero se o facedes, de corazón vos invito a que nos axudedes a buscar e limpar un anaquiño de monte preto da escola e a vir con nós a plantalas.

     De verdade que non hai nin odio nin rencor; hai unha inmensa alegría que nos gustaría compartir con vós.