Proclamada pola Asemblea Xeral na súa resolución 1386 (XIV), de 20 de novembro de 1959 PREAMBULO Considerando que os pobos das Nacións Unidas reafirmaron na Carta a súa fe nos dereitos fundamentais do home e na dignidade e o valor da persoa humana, e a súa determinación de promover o progreso social e elevar o nivel de vida dentro dun concepto máis amplo da liberdade, Considerando que as Nacións Unidas proclamaron na Declaración Universal de Dereitos Humanos que toda persoa ten todos os dereitos e liberdades enunciados nela, sen distinción algunha de raza, cor, sexo, idioma, opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición, Considerando que o neno, pola súa falta de madurez física e mental, necesita protección e coidado especiais, ata a debida protección legal, tanto antes como despois do nacemento, Considerando que a necesidade desa protección especial foi enunciada na Declaración de Xenebra de 1924 sobre os Dereitos do Neno e recoñecida na Declaración Universal de Dereitos Humanos e nos convenios constitutivos dos organismos especializados e das organizacións internacionais que se interesan no benestar do neno, Considerando que a humanidade debe ao neno o mellor que pode darlle, A Asemblea Xeral, Proclama a presente Declaración dos Dereitos do Neno a fin de que este poida ter unha infancia feliz e gozar, no seu propio ben e en ben da sociedade, dos dereitos e liberdades que nela se enuncian e insta aos pais, aos homes e mulleres individualmente e ás organizacións particulares, autoridades locais e gobernos nacionais a que recoñezan eses dereitos e loiten polo seu observancia con medidas lexislativas e doutra índole adoptadas progresivamente en conformidade cos seguintes principios:

Principio 1: O neno gozará de todos os dereitos enunciados nesta Declaración. Estes dereitos serán recoñecidos a todos os nenos sen excepción algunha nin distinción ou discriminación por motivos de raza, cor, sexo, idioma, relixión, opinións políticas ou doutra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou outra condición, xa sexa do propio neno ou da súa familia.

Principio 2: O neno gozará dunha protección especial e disporá de oportunidades e servizos, dispensado todo iso pola lei e por outros medios, para que poida desenvolverse física, mental, moral, espiritual e socialmente en forma saudable e normal, así como en condicións de liberdade e dignidade. Ao promulgar leis con este fin, a consideración fundamental a que se atenderá será o interese superior do neno.

Principio 3: O neno ten dereito desde o seu nacemento a un nome e a unha nacionalidade.

Principio 4: O neno debe gozar dos beneficios da seguridade social. Terá dereito a crecer e desenvolverse en boa saúde; con este fin deberán proporcionarse, tanto a el como á súa nai, coidados especiais, ata atención prenatal e postnatal. O neno terá dereito a gozar de alimentación, vivenda, recreo e servizos médicos adecuados.

Principio 5: O neno física ou mentalmente impedido ou que sufra algún impedimento social debe recibir o tratamento, a educación e o coidado especiais que require o seu caso particular.

Principio 6: O neno, para o pleno e armonioso desenvolvemento da súa personalidade, necesita amor e comprensión. Sempre que sexa posible, deberá crecer ao amparo e baixo a responsabilidade dos seus pais e, en todo caso, nun ambiente de afecto e de seguridade moral e material; salvo circunstancias excepcionais, non deberá separarse ao neno de pouca idade da súa nai. A sociedade e as autoridades públicas terán a obrigación de coidar especialmente aos nenos sen familia ou que carezan de medios adecuados de subsistencia. Para o mantemento dos fillos de familias numerosas convén conceder subsidios estatais ou doutra índole.

Principio 7: O neno ten dereito a recibir educación, que será gratuíta e obrigatoria polo menos nas etapas elementais. Daráselle unha educación que favoreza a súa cultura xeral e permítalle, en condicións de igualdade de oportunidades, desenvolver as súas aptitudes e o seu xuízo individual, o seu sentido de responsabilidade moral e social, e chegar a ser un membro útil da sociedade. O interese superior do neno debe ser o principio reitor de quen teñen a responsabilidade da súa educación e orientación; devandita responsabilidade incumbe, en primeiro termo, aos seus pais. O neno debe gozar plenamente de xogos e recreacións, os cales deben estar orientados cara aos fins perseguidos pola educación; a sociedade e as autoridades públicas esforzaranse por promover o goce deste dereito.

Principio 8: O neno debe, en todas as circunstancias, figurar entre os primeiros que reciban protección e socorro.

Principio 9: O neno debe ser protexido contra toda forma de abandono, crueldade e explotación. Non será obxecto de ningún tipo de trata. Non deberá permitirse ao neno traballar antes dunha idade mínima adecuada; en ningún caso dedicaráselle nin se lle permitirá que se dedique a ocupación ou emprego algún que poida prexudicar a súa saúde ou a súa educación ou impedir o seu desenvolvemento físico, mental ou moral.

Principio 10: O neno debe ser protexido contra as práticas que poidan fomentar a discriminación racial, relixiosa ou de calquera outra índole. Debe ser educado nun espírito de comprensión, tolerancia, amizade entre os pobos, paz e fraternidad universal, e con plena conciencia de que debe consagrar as súas enerxías e aptitudes ao servizo dos seus semellantes.

O 12 de decembro de 1996, a Asemblea Xeral invitou aos Estados Membros a que o 16 de novembro de cada ano observasen o Día Internacional para a Tolerancia con actividades dirixidas tanto aos centros de ensino como ao público en xeral (resolución 51/95). Esta resolución aprobouse tras a celebración en 1995 do Ano das Nacións Unidas para a Tolerancia, proclamado pola Asemblea en 1993 (resolución 48/126), por iniciativa da Conferencia Xeral da UNESCO; o 16 de novembro de 1995, os Estados membros da UNESCO aprobaran a Declaración de Principios sobre a Tolerancia e o Plan de Acción de Seguimento do Ano. No Documento Final do Cume Mundial 2005 (A/RES/60/1), os Xefes de Estado e de Goberno reafirman o seu compromiso de fomentar o benestar, a liberdade e o progreso dos seres humanos en todas partes, así como de alentar a tolerancia, o respecto, o diálogo e a cooperación entre diferentes culturas, civilizacións e pobos.

O Día Mundial da Filosofía estableceuse para destacar a importancia desta disciplina, especialmente de face á xente nova, e tamén para subliñar que «a filosofía é unha disciplina que estimula o pensamento crítico e independente e é capaz de traballar en aras dun mellor entendemento do mundo, promoviendo a paz e a tolerancia.»

Celébrase o terceiro xoves do mes de Novembro

Aínda que do Día Mundial vén celebrándose desde o 2002, a Conferencia Xeral da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO) declarou Documento PDF oficialmente a súa observación en 2005. Por ese motivo, o Día Mundial da Filosofía debe supoñer un exercicio de pensamento libre, razoado e informado sobre os maiores desafíos do noso tempo.

O tema da celebración do Día Mundial da Filosofía de 2013 fué: «Sociedades Inclusivas, Planeta Sostenible»

A UNESCO establece o Día Mundial da Música, co propósito de cultivala nos seus máis variados periodos como a mesural, a armónica, a de instrumentación ou orquestación, ou aquela que irrompe a harmonía académica e que profunda no impresionismo. En honor aos grandes mestres e músicos como: Beethoven, Bach, Mozart, Wagner, Liszt, Haydin, Monteverde, Chopin e outros.

Santa Cecilia patrona da música .

A música como arte de sons, ritmos e harmonías, entrega plenitude para robustecer o carácter e glorificar o estado do alma. Os pobos se fortalecen e mantéñense alegres por que saben que a súa música leva un grande valor social e potencial humano nas variadas manifestacións artísticas musicais.

Día Internacional da Non Violencia Contra a Muller.

Día Internacional contra a violencia de xénero

O Día Internacional da "Non Violencia Contra a Muller", foi acordado durante o "I Encontro Feminista Latinoamericano e do Caribe", realizado na cidade de Bogotá, Colombia, no ano 1.981. Tal data foi disposta en homenaxe ás irmás MIRABAL: Minerva, Patria e María Teresa.

A súa valente historia conta que, o 25 de Novembro de 1.960 as tres irmás MIRABAL, caen vítimas da violencia do réxime militar do Xeneral TRUJILLO, quen mantivo durante trinta anos ao poboo dominicano no máis cruel atraso. 

A participación activa das irmás MIRABAL na loita contra TRUJILLO, creou nelas a denominación política de revolucionarias, motivo máis que suficiente para ser un problema para o xeneral. Ese 25 de Novembro, as tres irmás foron a visitar aos seus esposos ao cárcere. Nun lugar solitario do camiño foron interceptadas por axentes do Servizo Militar de Intelixencia e conducidas a un cañaveral. Alí foron obxecto das máis crueis torturas antes de cometerse o que se considerou o máis horrible crime da historia dominicana. Xa mortas, puxéronas novamente no vehículo no que viaxaban e arroxáronas por un precipicio coa finalidade de simular un accidente. 

Unha cuarta irmá , Dede, segue con vida. 

Todo o mundo coñece ás irmás MIRABAL, mulleres extraordinarias que sempre vivirán na memoria colectiva.

En 1998 a Asemblea Xeral expresou a súa profunda preocupación polo feito de que a síndrome de inmunodeficiencia adquirida (SIDA) adquirira proporcións de pandemia. Ao tomar nota de que a Organización Mundial da Saúde (OMS) declarara Día Mundial da SIDA o 1° de decembro de 1998, a Asemblea destacou a importancia da observancia adecuada desa ocasión (resolución 43/15). Na actualidade, máis de 41 millóns de persoas están afectadas polo VIH/SIDA. Combater o VIH/SIDA, o paludismo e outras enfermidades é un dos Obxectivos de Desenvolvemento da ONU para o Milenio. Para o ano 2015 , os 191 Estados Membros da ONU comprometéronse a cumprir estes obxectivos. 

A Campaña Mundial contra a SIDA 2005-2010 escolleu como tema: "Deter a SIDA. Manter a promesa".

Co Día Internacional para a Abolición da Escravitude, que se celebra o 2 de decembro, recórdase a data en que a Asemblea Xeral aprobou o Convenio para a represión de trátaa de persoas e da explotación da prostitución allea (resolución 317(IV), de 2 de decembro de 1949). O 18 de decembro de 2002, a Asemblea Xeral, na súa resolución 57/195, decidiu proclamar o ano 2004 "Ano Internacional de Conmemoración da Loita contra a Escravitude e da súa Abolición". O 28 de novembro de 2006, a Asemblea Xeral designou o 25 de marzo de 2007 Día internacional de celebración do bicentenario da abolición de trátaa transatlántica de escravos (resolución 61/19)

El día se centra en la erradicación de las formas contemporáneas de esclavitud, como la trata de personas, la explotación sexual, las peores formas de trabajo infantil, el matrimonio forzado y el reclutamiento forzoso de niños para utilizarlos en conflictos armados.

Hoy en día existen 21 millones de mujeres, hombres y niños que son esclavos en el mundo. La Organización Internacional del Trabajo (OIT) se ha asociado con actores, defensores de los derechos humanos y deportistas de renombre internacional en su nueva campaña de sensibilización destinada a combatir la esclavitud a nivel mundial para decir: ¡Terminemos con la esclavitud ahora!.

A celebración anual, o 3 de decembro, do Día Internacional das Persoas con Discapacidad ten por obxecto sensibilizar á opinión pública sobre as cuestións relacionadas coa discapacidad e mobilizar o apoio á dignidade, os dereitos e o benestar das persoas con discapacidad. Tamén se propón promover tómaa de conciencia sobre as ganancias que se derivarían da integración das persoas con discapacidad en todos os aspectos da vida política, social, económica e cultural. O tema do Día baséase no obxectivo do goce pleno e efectivo dos dereitos humanos polas persoas con discapacidad e a súa participación na sociedade en igualdade de condicións, establecido no Programa de Acción Mundial para as Persoas con Discapacidad, aprobado pola Asemblea Xeral en 1982. Na Resolución 62/127 aprobada pola Asemblea Xeral, de data 18 de decembro de 2007, decidiuse que o Día Internacional dos Impedidos, que se celebra cada ano o 3 de decembro, pase a chamarse Día Internacional das Persoas con Discapacidad

Día da Constitución Española

Como parte da Transición Española cara á democracia, a morte do ditador Xeral Francisco Franco, o 20 de novembro de 1975, supuxo a proclamación como rei de Don Juan Carlos I, e pouco despois (en xullo de 1976) a formación dun Goberno presidido por Adolfo Suárez González, e designado segundo a lexislación vixente. O Goberno enviou, en outubro de 1976, ás Cortes un proxecto de Lei para a Reforma política, que foi aprobado polas Cortes, e, posteriormente, e segundo todos os requisitos esixidos polas Leis Fundamentais (sinaladamente a Lei de Sucesión) sometido a referendo.

Esta Lei para a Reforma política viña supoñer unha notable alteración das leis fundamentais, sen introducir ela mesma un sistema democrático-constitucional pero facendo posible a creación deste. A Lei inseríase formalmente no ordenamento vixente (a súa disposición final definíaa expresamente como «Lei fundamental») pero difería radicalmente no seu espírito dese ordenamento, xa que:

* recoñecía os dereitos fundamentais da persoa como inviolables (artigo 1)
* confería a potestade lexislativa en exclusiva á representación popular (artigo 2)
* prevía un sistema electoral inspirado en principios democráticos e de representación proporcional.
* Posteriormente o Real Decreto Lei 20/1977, de 18 de marzo, regulou o procedemento para a elección das Cortes, elección que se levou a cabo o 15 de xuño de 1977, nas primeiras eleccións libres desde febreiro de 1936.

Unha das tarefas prioritarias das Cortes foi a redacción dunha Constitución. A Lei de Reforma Política ofrecía a posibilidade de que a iniciativa da reforma constitucional correspondese ao Goberno ou ao Congreso dos Deputados, elixíndose esta última opción. A Comisión de Asuntos Constitucionais e Liberdades Públicas do Congreso dos Deputados designou un Relatorio de sete deputados, que elaborou un anteproxecto de Constitución. Estas sete persoas, coñecidas como os Pais da Constitución foron:

* Gabriel Cisneros (UCD)
* José Pedro Pérez Llorca (UCD)
* Miguel Herrero e Rodríguez de Miñón (UCD)
* Miguel Roca Junyent (Minoría Catalá)
* Manuel Fraga Iribarne (AP)
* Gregorio Peces-Barba (PSOE)
* Jordi Solé Tura (PCE)

O anteproxecto discutiuse na Comisión e, posteriormente foi discutido e aprobado polo Congreso dos Deputados. A continuación, procedeuse ao exame do texto do Congreso pola Comisión Constitucional do Senado, e o Pleno do mesmo órgano.

A discrepancia entre o texto aprobado polo Congreso e o aprobado polo Senado fixeron necesaria a intervención dunha Comisión Mixta Congreso-Senado, que elaborou un texto definitivo. Este foi votado e aprobado polas dúas Cámaras. Sometido a referendo, foi ratificado o día 6 de decembro de 1978 co 87% dos votos ao seu favor, sancionado o día 27 do mesmo mes polo Rei, e publicado no BOE o 29 de decembro (evitouse o día 28 por coincidir co día dos Santos Inocentes, tradicionalmente dedicado ás bromas). Desde entón, cada 6 de decembro é festa nacional en España, celebrándose o Día da Constitución
.

O dogma da Inmaculada Concepción é un artigo de fe do catolicismo. Sostén a crenza en que María, nai de Jesús, a diferenza de todos os demais seres humanos, non foi alcanzada polo pecado orixinal senón que, desde o primeiro instante da súa concepción estivo libre de todo pecado. Non debe confundirse esta doutrina coa da maternidade virginal de María, que sostén que Jesús foi concibido sen intervención de home e María permaneceu virxe antes, durante e despois do embarazo. Ao desenvolver a doutrina da Inmaculada Concepción, a Igrexa católica contempla a posición especial de María por ser nai de Jesús de Nazaret e sostén que Divos preservou a María libre de todo pecado e, aínda máis, libre de toda mancha ou efecto do pecado orixinal, que había de transmitirse a todos os homes por ser descendentes de Adán e Eva, en atención a que ía ser a nai de Jesús, que é tamén Deus. A doutrina reafirma coa expresión "chea es de graza" (Gratia Plena) contida no Saúdo do Anxo (Lc. 1,28) e na oración do Ave María este aspecto de ser libre de pecado pola graz a de Deus.

 A corrupción é un complexo fenómeno social, político e económico, que afecta a todos os países. Por exemplo, socava as institucións democráticas ao distorsionar os procesos electorais, pervertir o imperio da lei e crear lameiras burocráticos, cuxa única razón de ser é a de solicitar sobornos. Tamén atrofia os cimentos do desenvolvemento económico, xa que desalienta o investimento estranxeiro directa e ás pequenas empresas nacionais resúltalles a miúdo imposible superar os «gastos iniciais» requiridos pola corrupción.

O 31 de outubro de 2003, a Asemblea Xeral aprobou a Convención das Nacións Unidas contra a corrupción, que entrou en vigor en decembro de 2005. Para crear conciencia contra esta lacra e difundir o valioso papel da Convención á hora de loitar contra ela e previla, a Asemblea tamén designou o 9 de decembro como Día Internacional contra a Corrupción.

A promoción e protección dos dereitos humanos foi unha das maiores preocupacións para as Nacións Unidas desde 1945, data na cal os países fundadores da Organización, acordaron impedir que os horrores da Segunda Guerra Mundial reprodúzanse.

Tres anos despois, na Declaración Universal dos Dereitos do Humanos, a Asemblea Xeral exprimió que o respecto aos dereitos humanos e á dignidade da persoa humana "son os fundamentos para a liberdade, xustiza e paz no mundo". En 1950 a Asemblea Xeral invitou a todos os Estados membros e ás organizacións interesadas a que observasen o 10 de decembro de cada ano como Día dos Dereitos Humanos (resolución 423(V)).

Co Día conmemórase o aniversario da aprobación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos pola Asemblea Xeral en 1948. Co transcurso do tempo, desenvolvéronse un conxunto de instrumentos e mecanismos desenvolvidos para asegurar a primacía dos dereitos humanos e para facer fronte ás violacións dos dereitos humanos dondequiera que ocorran.