Skip to Content

Normalización Lingüística

Blog Biblioteca

1º Ciclo, 2º Ciclo, 3º Ciclo, Actividades, Actividades, Actividades, Actividades, Actividades, Adiviñas, Animación á lectura, Animación á lectura, Apadriñamentos, Biblioteca, Biblioteca, Biblioteca, Curso 2010-2011, curso 2011-2012, Curso 2012-2013, Educación Fïsica, Educación Infantil, Infantil, Inglès, Inglés, Música, Música, Orientaciön, Plan Proxecta, Primeiro ciclo, Primeiro Ciclo, Recomendámosche, Segundo Ciclo, Segundo Ciclo, Terceiro Ciclo

APADRINAMENTOS LECTORES

 

Esta actividade xurdiu para a celebración do día da biblioteca escolar (24 de outubro).

Dividimos ao alumnado do centro en dous grupos, "os maiores" de 3º a 6º de primaria serían os padriños ou madriñas lectores/as e "os pequenos" de Educación infantil e 1º ciclo de primaria serían os afillados/as.

Cada padriño ou madriña debería preparar a lectura dun conto para lerllos ao seu afillado/a na "Hora de ler" do 25 de outubro.

Nese día, e xa emparellados, buscarán un recuncho do colexio onde gozar xuntos da lectura.

A experiencia resultou tan bonita que, a petición dos propios nenos/as e coa colaboración dos mestres/as implicados, decidimos continuala ao longo deste curso. Todos os últimos venres de mes continuamos esta actividade.

  

II CONCURSO DE ADIVINAS

 

Por segundo ano celebramos o concurso de adiviñas:

¿Que cousa, cousiña é?

Cada semana publicamos no taboleiro da biblioteca unha nova adiviña que os/as nenos/as tentarán acertar.

Para concursar cubrirán o modelo de resposta dispoñible na biblioteca.

 

A adiviña desta semana é:

11.

        De celda en celda vou

      pero presa non estou.

Facendo collage seguindo coas ilustracións de Magritte

ESTE CADRO DERON POR CHAMALO

"A FERMOSA ESTACIÓN ",


COMO ESTAMOS NO OUTONO SEGUIMOS A TRABALLAR CON DIFERENTES MATERIAIS, NESTE CASO OS NENOS PLASMARON CON PAPEL  DE SEDA OS DOUS ELEMENTOS PRESENTES NO CADRO, NUN PRIMEIRO PLANO AS ÁRBORES CON FORMA DE FOLLA E NUN SEGUNDO PLANO A CAÍDA DAS FOLLAS.

 

O RESULTADO? ÍMOLO VER

OS NENOS E NENAS DE 3º DESEXAN QUE DESFRUTEDES DESTES TRABALLOS SEUS.

O SAMAIN E O MAGOSTO

EN CO GALLO DO SAMAÍN APROVEITAMOS A OCASIÓN PARA APRENDER O ESQUELETO, OS ÓSOS, AS ARTICULACIÓNS... PARA ELO ELABORAMOS UNS DIVERTIDOS DISFRACES: UNHAS BOLSAS E UNHAS FOTOCOPIAS DO ESQUELETO, RECORTADAS E PEGADAS AS BOLSAS. 

CON TODO ISTO FIXEMOS UN BAILE E UNHA CANCIÓN QUE PODEREDES VER E LEMBRAR AQUÍ.

 

PARA O MAGOSTO FIXEMOS A NOSA CASTAÑA E A CESTA PARA O LIXO. MOITO TRABALLAMOS TODOS!!!!!!!!!!!!!!!!!!



O OUTONO COA MIRADA DE RENÉ MAGRITTE

O  XOCKEI PERDIDO

René François Ghislain Magritte (1898-1967)

                                                         

René Magritte foi un pintor surrealista belga que logrou crear unha obra dunha gran orixinalidade, na que cunhas imaxes sinxelas, e en si mesmas comprensibles -pintadas cunha técnica naturalista- conseguía transmitir significados complexos ao descubrirnos o lado máis misterioso do noso entorno. As súas obras conteñen unha serie de obxectos comúns en contextos pouco correntes. Isto chámase realismo máxico.
Para Magritte, a pintura encerra o misterio da poesía, da poesía do incongruente.

Falando de realismo máxico recordamos este cadro que debuxamos no colexio e sobre o que, a escritora Luz del Olmo adicou o seguinte conto:

AQUÍ TEMOS A OUTRO PINTOR MEXICANO QUE TAMÉN DEBUXOU CABALOS, NON NOS OLVIDEMOS QUE NESE PAÍS TAMÉN HAI REALISMO MÁXICO: MARIO ALBARRACÍN


 

Yo tenía un caballo, un caballo negro y me gustaba mucho montar en él.

-¿Cómo se llamaba?


-Pensamiento.

-¿Dónde está ahora?


-Un día, como todos los días, salí a pasear con él. Pensamiento y yo nos poníamos muy contentos cuando andábamos y trotábamos por la alameda de los chopos que hay a la orilla del río. Saludábamos al sol, cuando era de día y saludábamos a la luna, cuando era de noche. Luego volvíamos a casa y los dos dormíamos muy bien y sin pesadillas. Él en su cuadra y yo en mi cama.


Pero ese día.


-¿Qué pasó ese día?


Yo pensaba ese día que Pensamiento tenía que correr a gran velocidad. Le di con mi fusta y empezó a galopar y galopar tanto y tanto que nos quedamos perdidos.

-¿Dónde?

-No lo sé. ¿No te digo que nos perdimos?


Llegamos a un lugar donde los árboles no tenían hojas porque parecían las venas de nuestro cuerpo y el suelo era de cristal. Empecé a tener miedo, mucho miedo y Pensamiento, aunque lo disimulaba, también.


El caballo patinaba por aquel suelo y yo creía que nos íbamos a caer. Hacía cada vez más y más frío. El caballo corría y corría y entonces pensé que ya no volvería a ver ni a papá, ni a mamá, ni a mis amigos, ni a mi profesora. Estaba muy asustado. De pronto me acordé de mamá y lo que me había dicho unos días antes:

-Cuando tengas miedo, tienes que ser valiente. Coges este lápiz y esta libreta y empiezas a dibujar.


Así lo hice y comencé a dibujar los árboles sin hojas que parecen las venas de nuestro cuerpo, dibujé el caballo corriendo, corriendo y me dibujé a mi montado en él. Entonces Pensamiento dejó poco a poco de correr y el miedo desapareció.

-¿Y el caballo?


-El caballo también desapareció.


-¿Dónde está ahora?


-Ya te he dicho que no lo sé. Bueno si lo sé. Míralo está en este cuadro que hace mucho tiempo pintó René Magritte.


-¿Y ese quién es?


-Un pintor de Bélgica. Un país que está algo lejos pero no mucho.
 

Luz del Olmo 

 


 

OS NENOS DE 3º DE PRIMARIA FIXERON A SÚA PROPIA INTERPRETACIÓN  SOBRE ESTE CADRO.

AGORA PODEDES VELA, SÓ CABE ESPERAR QUE A DESFRUTEDES.


Distribuir contido


by Dr. Radut